Γιάνναρε δεν έφυγες είσαι για πάντα στο μυαλό μας!!

Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει για την μαύρη πρωταπριλιά του 2004, αναφέρεται στον άνθρωπο , προπονητή και ποδοσφαιριστή Γιάννη Κυράστα και το ότι 11 χρόνια μετά συνεχίζει και είναι μέσα στο μυαλό μας , την καρδιά μας, την ψυχή μας…

Aπό το 2004 και μετά η πρωταπριλιά σταμάτησε να είναι για μένα η ημέρα, που μου έκαναν πλάκα, η έκανα εγώ πλάκες, η ημέρα που γέλαγα με αυτά που άκουγα.

Πολύ απλά διότι εκείνη την ημέρα έφυγε από την ζωή ένας από τους λίγους φίλους που έκανα στο ποδόσφαιρο , ένας τεράστιος άνθρωπος, ένας μεγάλος προπονητής, ένας κορυφαίος ποδοσφαιριστής, ο Γιάννης Κυράστας. Εμοιαζε με κακόγουστο αστείο, όταν λίγο μετά το μεσημέρι εκείνη την ημέρα και μόλις είχα φύγει από την Ευρωκλινική, όπου νοσηλευόταν ο Γιάννης, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από την κόρη του την Εβελίνα, όπου μου ανακοίνωσε το μοιραίο. Τόσα χρόνια έχουν περάσει , 11 φτάσαμε σήμερα, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε τόσο γρήγορα από την ζωή και πήγε τόσο…τζάμπα ο Γιάννης , όπως δεν μπορώ να το ξεχάσω κιόλας. Οσα χρόνια και να περάσουν, όσο ζω τον Γιάννη πάντα θα τον θυμάμαι τέτοια ημέρα. Και όχι μόνο εγώ , αλλά πάρα πολύς κόσμος του αθλητισμού, που τον αγαπούσε για αυτό που ήταν. Ψυχάρα, ντόμπρος, αληθινός, προσωπικότητα , οικογενειάρχης, άρχοντας με όλη την σημασία της λέξης. Το έχω γράψει και άλλες φορές όλα τα προηγούμενα χρόνια τέτοια ημέρα, θα το ξαναγράψω και σήμερα. Νοιώθω ευλογημένος, που στην πορεία της δημοσιογραφίας έκανα φίλο τον Γιάννη. Εμαθα πάρα πολλά πράγματα δίπλα του, τόσο για την ζωή, όσο και για το ποδόσφαιρο. Ειδικά για μπάλα μιλάγαμε πολύ και μου έμαθε πράγματα , που είχαν διαχρονική αξία και τα βλέπω συνεχώς μπροστά μου. Τακτικές, διαχείρηση αγώνα, αλλαγές στην διάρκεια του αγώνα, για όλα μου έδινε εξήγηση. Είμαι σίγουρος, ότι αν δεν έφευγε από την ζωή θα επέστρεφε και πάλι στον πάγκο του Παναθηναϊκού και ίσως να έπαιρνε αυτό, που άξιζε από την πρώτη του θητεία. Ένα πρωτάθλημα. Ξέρετε τι είναι πιο σημαντικό για τον Γιάννη και θα χαίρεται από εκεί πάνω, που είναι και μας βλέπει; Ότι έχουν περάσει 11 χρόνια και τον θυμόμαστε όλοι.  Τέτοια ημέρα πάντα γίνεται αναφορά στον Γιάννη και αυτό δείχνει πόσο μεγάλη σφραγίδα άφησε και σαν προπονητής, αλλά και σαν άνθρωπος. Αφησε πίσω του μία υπέροχη οικογένεια. Η Ρούλα πάντα δίπλα του, για την Ρούλα ο Γιάννης ποτέ δεν έφυγε , είναι πάντα εδώ. Η Εβελίνα και η Βέρα οι δύο κούκλες του νοιώθουν και εκείνες ευλογημένες, που έχουν τέτοιο πατέρα. Ναι έχουν , όχι είχαν. Διότι για τους δικούς του ανθρώπους ο Γιάννης είναι εδώ δίπλα μας , ανάμεσά μας, δεν έφυγε  και δεν θα φύγει ποτέ. Γιάνναρε ήσουν είσαι και θα είσαι στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, στο μυαλό μας….

*Πηγή: gazzetta.gr*