Ο «κύριος ταχύτητα» Έτορε Μπουγκάτι

Ο θρυλικός ιδρυτής της σπορ αυτοκινητοβιομηχανίας Bugatti που πτώχευσε!

Μηχανικός από τους λίγους και καινοτόμος σχεδιαστής, ο Έτορε έβαλε σκοπό να κατασκευάσει το γρηγορότερο αυτοκίνητο του καιρού του, ιδρύοντας στην πορεία το εργοστάσιο της Bugatti και μένοντας στην Ιστορία ως ένας από τους πατέρες της σύγχρονης σπορ αυτοκίνησης!

Γέννημα-θρέμμα Μιλανέζος, προερχόταν από μια οικογένεια με καλλιτεχνικές ρίζες, καθώς ο πατέρας του, Κάρλο Μπουγκάτι, ήταν επιπλοποιός και αργυροχρυσοχόος διεθνούς φήμης, ενώ ο παππούς του, Τζιοβάνι Λουίτζι Μπουγκάτι, υπήρξε περίφημος αρχιτέκτονας και γλύπτης. Όσο για τον αδερφό του, Ρέμπραντ(!) Μπουγκάτι, κληρονόμησε την καλλιτεχνική φλέβα του παππού του, μένοντας γνωστός ως ζωγράφος και γλύπτης.

Παρά τις δυνατές περγαμηνές όμως της οικογένειας των Μπουγκάτι, ο Έτορε έμελλε να τους ξεπεράσει όλους, σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας μεγαλοπρεπή αυτοκίνητα που θα εγκαινίαζαν μια νέα εποχή για τη σπορ οδηγική εμπειρία!

Κι αν σήμερα η Bugatti Veyron είναι το γρηγορότερο αυτοκίνητο παραγωγής του κόσμου, είναι γιατί συνοψίζει το όραμα του ιδρυτή της, του φοβερού και τρομερού «El Patron»…

Πρώτα χρόνια

Ο Έτορε Άρκο Ιζιντόρο Μπουγκάτι γεννιέται στις 15 Σεπτεμβρίου 1881 στο Μιλάνο, μέσα σε μια γνωστή οικογένεια της πόλης, τους Μπούγκατι, όπως προείπαμε. Σε ηλικία 17 ετών, ο γεννημένος λες μηχανικός προσχωρεί στη φίρμα ποδηλάτων Prinetti & Stucchi, όπου πιάνει δουλειά ως μαθητευόμενος. Εκεί είναι που θα κατασκευάσει το πρώτο του όχημα, ένα μηχανοκίνητο τρίκυκλο που τροφοδοτούνταν από δύο μηχανές, καμωμένες από την De Dion!

Το εκπληκτικό μηχανικό του επίτευγμα θα τον κάνει σύντομα γνωστό στον χώρο των σχεδιαστών και θα του δώσει τα απαραίτητα εφόδια για την επόμενη δουλειά του, το πρώτο του αυτοκίνητο το 1900! Η εξαιρετική διαδικασία κατασκευής χρηματοδοτήθηκε από ιταλό κόμη, ο οποίος αναγνώρισε πρώιμα το ταλέντο του νεαρού μηχανικού: το αυτοκίνητο του Μπουγκάτι κέρδισε το πρώτο βραβείο στη διεθνή έκθεση του Μιλάνου την ίδια χρονιά!

Το ασύλληπτο μηχανικό του δαιμόνιο δεν θα έπαιρνε πολύ να αναγνωριστεί: στις 2 Ιουλίου 1901, ο Έτορε λαμβάνει προσφορά για δουλειά στο εργοστάσιο κατασκευής της De Dietrich ως τεχνικός διευθυντής! Για τις ανάγκες της νέας του θέσης όμως έπρεπε να μετακομίσει στην πόλη Niederbron της Αλσατίας, γερμανικό έδαφος τότε. Ο Μπουγκάτι παρέμεινε εκεί για τρία περίπου χρόνια αναπτύσσοντας σχέδια για αυτοκίνητα και άλλες μηχανοκίνητες κατασκευές, παίρνοντας πάντα μέρος σε αγώνες ταχύτητας. Τελικά εγκατέλειψε την De Dietrich για να ακολουθήσει σόλο πορεία ως μηχανικός και σχεδιαστής.

Το 1907, γνώρισε την Barbara Giuseppina Mascherpa, η οποία σύντομα θα γινόταν η πρώτη κυρία Μπουγκάτι. Την ίδια ευτυχή χρονιά, την 1η Σεπτεμβρίου, θα υπογράψει πολυετές συμβόλαιο με τη φίρμα καυσίμων Gasmotoren-Fabrik Deutz της Κολονίας, κάτι που θα τον αναγκάσει να πάρει τη γυναίκα του και να μετακομίσουν στη Γερμανία.

Ήταν στην Κολονία λοιπόν που ο Έτορε θα έβαζε επιτέλους μπροστά το μεγάλο του σχέδιο: να κατασκευάσει ένα ολόδικό του αμάξι. Το εξαιρετικά ελαφρύ αυτοκίνητο άρχισε πράγματι να συναρμολογείται στο υπόγειο του μηχανικού, κι έτσι το 1909, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του σπορ αυτοκινήτου και γεννήθηκε ο γιος του, Ζαν, ο Μπουγκάτι ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει τη θέση του στην Deutz για να κυνηγήσει με όλες του τις δυνάμεις το όνειρο.

Με την αποζημίωση από την Deutz, τις λιγοστές οικονομίες του και την πατρική χρηματοδότηση, ο Έτορε αγόρασε τις εγκαταστάσεις ενός πρώην βαφείου στην πόλη Molsheim της Αλσατίας, όπου και ξεκίνησε την παραγωγή του πρώτου σπορ αυτοκινήτου με το λογότυπό του, την Bugatti T13… 

Η περιπέτεια με την παραγωγή αυτοκινήτων

Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών, η νεοϊδρυθείσα αυτοκινητοβιομηχανία Bugatti συνέχισε να επεκτείνεται, με τον Έτορε να ασχολείται και με πολλά ακόμα πέρα από τα αυτοκίνητά του, όπως το να σχεδιάσει το περίφημο παιδικό μοντέλο της Peugeot, το Bebe!

Οι σχεδιαστικές πατέντες του αγοράστηκαν μάλιστα από την Diatto του ιταλικού Τορίνο, τη Rabag του γερμανικού Ντίσελντορφ και την Crossley του βρετανικού Μάντσεστερ. Όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος, η οικογένεια των Μπουγκάτι επέστρεψε άρον-άρον στο Μιλάνο και μετά κατέφυγε στο Παρίσι, όπου ο Έτορε άρχισε να σχεδιάζει καινοτόμους κινητήρες αεροσκαφών.

Μετά τον πόλεμο, ο Έτορε επέστρεψε με τη φαμίλια του στο Molsheim, γαλλική επαρχία πια, συνεχίζοντας να κατασκευάζει πανάλαφρα και δαιμονισμένα αγωνιστικά και σπορ οχήματα στις παλιές του εγκαταστάσεις. Τα αγωνιστικά καμάρια του του χάρισαν νίκες στον 24ωρο αγώνα αντοχής του Le Mans το 1920 και στο ράλι της Μπρέσια το 1921, κερδίζοντας πολλές ακόμα κούρσες μετά τις πρωτιές αυτές. Μέχρι το 1925, τα αγωνιστικά του Μπουγκάτι μετρούσαν περισσότερες από 400 πρωτιές στο βάθρο!

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Έτορε επέκτεινε την παραγωγή του και στους σιδηροδρομικούς συρμούς, τα «Autorails», τα οποία τροφοδοτούνταν από τις νέες μηχανές του Μπουγκάτι, τις Bugatti Royale.

Όσο για τον γιο του, Ζαν, αποδείχθηκε κι αυτός δαιμόνιος μηχανικός και σύντομα προσχώρησε στο πατρικό όραμα της αυτοκινητοβιομηχανίας. Κι έτσι το 1934, όταν ο Έτορε άρχισε να κατασκευάζει το αμάξι που θα τον έκανε γνωστό στα πέρατα του κόσμου και θα εγκαθίδρυε έκτοτε τη σχεδιαστική φιλοσοφία της Bugatti, τα κολασμένα γρήγορα και πιο ακριβά απ’ ό,τι φαντάζεσαι μοντέλα, το θρυλικό Type 57 δηλαδή, ήταν ο γιος του που σχεδίασε εξολοκλήρου το καινοτόμο σασί…

Η πτώση του Μπουγκάτι

Κι όμως, παρά τη σχεδιαστική και μηχανική ανωτερότητα των κομψοτεχνημάτων του Έτορε, το 1936 σηματοδότησε την αρχή του τέλους του. Η παραγωγή του εργοστασίου στο Molsheim τερματίστηκε, ακολουθώντας την πανεθνική γαλλική απεργία εκείνης της χρονιάς, με τις σχέσεις του βιομηχάνου με τους εργάτες του να γίνονται πλέον οι χειρότερες δυνατές και τα χρέη του να συσσωρεύονται. Απογοητευμένος ο Έτορε, αφήνει τον γιο του επικεφαλής του παραπαίοντος εργοστασίου και μετακομίζει στο Παρίσι.

Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Μπουγκάτι μετακίνησε τις εγκαταστάσεις του προσωρινά στο Μπορντό, αν και οι προσωπικές τραγωδίες δεν θα είχαν τέλος για τον ίδιο. Ο γιος του Ζαν σκοτώθηκε στις 11 Αυγούστου 1939 δοκιμάζοντας τον νέο αγωνιστικό δαίμονα του Έτορε, το Type 57 C, που είχε πάρει το παρατσούκλι «άρμα μάχης», καθώς είχε ήδη νικήσει στον αγώνα αντοχής του Le Mans, αν και έμελλε να αποδειχθεί αρκούντως πανίσχυρο για τον 30χρονο μηχανικό. Λίγο αργότερα πέθανε και η σύζυγός του, Barbara, ξεκληρίζοντας έτσι την οικογένειά του.

Επιπλέον, ο πόλεμος άφησε το στίγμα του στις επιχειρήσεις του Έτορε, καταστρέφοντας ολοσχερώς το εργοστάσιο παραγωγής στο Molsheim, του οποίου την ιδιοκτησία απώλεσε ο Μπουγκάτι όταν του την κατέσχεσαν οι Ναζί. Λίγο αργότερα παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του, Genevieve Marguerite Delcuze, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.

Με νέα ορμή από το καινούριο ξεκίνημα της ζωής του, ο Έτορε σκοπεύει να ιδρύσει το νέο του εργοστάσιο στο Παρίσι, σχεδιάζοντας ταυτοχρόνως πάμπολλα αυτοκίνητα με το λογότυπό του, τα οποία δεν θα έβλεπαν ποτέ το φως της ημέρας, καθώς το όνειρο πέθανε πριν καν γεννηθεί από τον πόλεμο.

Παρά το γεγονός ότι ο αδερφός του Ζαν, ο Ρολάντ, ανέλαβε τα ηνία της επιχείρησης μετά τον πόλεμο, τα αυτοκίνητα που σχεδίασε δεν είχαν τη μαγεία της πένας του πατέρα του, κι έτσι σύντομα η αυτοκινητοβιομηχανία της Μπουγκάτι πτώχευσε!

Ο Έτορε άφησε την τελευταία του πνοή στο Παρίσι στις 21 Αυγούστου 1947 και ενταφιάστηκε κοντά στο Molsheim, το μέρος που είχαν όλα ξεκινήσει, στην έκταση της οικογενείας. Ο Μπουγκάτι είχε πάρει μόλις τη γαλλική υπηκοότητα και πέθανε ως γάλλος πολίτης.

Όσο για τη φίρμα των εξαίσιων αυτοκινήτων που έφτιαξε από το μηδέν, έπαψε να λειτουργεί για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, όταν ιταλός δικηγόρος αρχικά και κατόπιν η Volkswagen αποφάσισαν να την αναβιώσουν. Μέχρι και τις παλιές εγκαταστάσεις στο Molsheim ξανάχτισε η Volkswagen, στην προσπάθειά της να συνεχίσει το ακριβό όραμα του Έτορε, ο οποίος στη διάρκεια του Μεσοπολέμου έφτιαξε κάπου 7.900 πολύ ιδιαίτερα αυτοκίνητα…

newsbeast.gr