1911-2011: Λεωνίδας ο "στραβοσουγιάς"

Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, ο "στραβοσουγιάς" του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου, γεννήθηκε το 1911 από πατέρα Τριπολιτσιώτη και μάνα Αναπλιώτισσα και ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό από τον στίβο.

Υπήρξε αθλητής του τριπλούν, με προσωπικό ρεκόρ 13,76μ., αλλά γρήγορα τον κέρδισε το ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν το πεπρωμένο της οικογένειάς του και συγκεκριμένα των 6 αδερφών του.
Η φωτογραφία που κοσμεί κάθε ολυμπιακή γωνιά, έχει τα 5 αδέρφια. Το "δάσκαλο" Γιάννη, τον "μπουλούκο"

Ντίνο, τον "ποδάρα" Γιώργο, τον "κελεμέ" Βασίλη και τον "στραβοσουγιά" Λεωνίδα. Αυτοί αποτελούσαν την επιθετική πεντάδα του Ολυμπιακού και της Εθνικής για 2 χρόνια (1928-1929) και οι τρεις από αυτούς (Γιώργος, Βασίλης, Λεωνίδας) τιμήθηκαν με τον τίτλο του αρχηγού του Ολυμπιακού.
Λίγοι, ωστόσο, γνωρίζουν ότι είχαν άλλα δύο αδέρφια που έπαιζαν ποδόσφαιρο. Τον Αριστείδη, ο οποίος αγωνιζόταν στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και πέθανε σε ηλικία μόλις 18 ετών. Και τον Στέλιο, ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στον Ολυμπιακό το 1930, αλλά το 1934 σταμάτησε (πέθανε το 1984).
Ο Λεωνίδας έκανε το ντεμπούτο του με την ερυθρόλευκη φανέλα στις 20 Φεβρουαρίου 1927. Διακρίθηκε για την ταχύτητα και τη δύναμή του. Προκαλούσε πανικό στις αντίπαλες άμυνες με τις εφορμήσεις του, ακόμα και με τις σέντρες ακριβείας του.
Του κόλλησαν το παρατσούκλι "στραβοσουγιάς", επειδή... "έγερνα λίγο προς τα εμπρός όταν έπαιρνα την μπάλα κι έτρεχα σαν τον άνεμο".
Ως αριστερό εξτρέμ αγωνίστηκε και στην Εθνική ομάδα, με την οποία είχε 11 συμμετοχές και 2 γκολ. Στις 25 Δεκεμβρίου 1935, σε ηλικία 24 ετών, ανακοίνωσε την παύση ενασχόλησής του με το ποδόσφαιρο, προς θλίψη πολλών θαυμαστών του. Σε 40 αγώνες της προκριματικής και της τελικής φάσης του πρωταθλήματος Ελλάδας σημείωσε 9 γκολ. Αναδείχτηκε 4 φορές πρωταθλητής Ελλάδας.
"Πουλούσα κοστούμια στα εκτός έδρας"
Οπως ο ίδιος είχε αποκαλύψει... "η φτώχεια εκείνη την εποχή ήταν τόσο μεγάλη, που όταν παίζαμε εκτός έδρας εγώ είχα μαζί μου δείγματα από το μαγαζί και σε χρόνο μηδέν πούλαγα καμιά δεκαριά κοστούμια. Ολη η αγορά με προτιμούσε. Δεν προλάβαινα να παίρνω παραγγελίες: Λεωνίδα, θέλω αυτό το κασμίρι και άλλα δύο κοστούμια από εκείνο το δείγμα. Η ουσία είναι ότι ένιωθα λίγο έμπορος, πέρα από ενεργός ποδοσφαιριστής, κι αυτό μου γέμιζε τη ζωή. Μετά από τους αγώνες που δίναμε στη Θεσσαλονίκη, οι συμπαίκτες μου έφευγαν Δευτέρα με το τρένο για επιστροφή στον Πειραιά, αλλά εγώ έπαιρνα το γνωστό "βαγκόν-λι" με στόχο να εισπράξω ένα επιπλέον χιλιάρικο. Πιτσιρίκος, αλλά από τότε είχα το εμπόριο μέσα μου".
"Αγαπούσαμε τους Παναθηναϊκούς και μας αγαπούσαν"
"Στον αγώνα της 18ης Μαίου 1930 με τον Παναθηναϊκό ηττηθήκαμε πανηγυρικά (2-8). Εκεί που δεν το περιμέναμε. Ομως, ήμασταν όλοι μια παρέα. Ακόμα και με τους Παναθηναϊκούς. Με τον θρυλικό Αγγελο Μεσσάρη είχαμε πολύ καλές σχέσεις και κάναμε πλάκες όλη την ώρα. Αγαπούσαμε τον Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός εμάς. 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>