Ας πούμε την αλήθεια για τον Μίτσελ…

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τον Ισπανό προπονητή που «φτιάχνει» το βιογραφικό του μέσω της Ευρώπης και ρίχνει εκεί το βάρος και όχι στο ελληνικό πρωτάθλημα. 

Μέχρι τώρα η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα όλα του έρχονταν βολικά.
Το πρωτάθλημα την πρώτη χρονιά που ήρθε το είχε ήδη πάρει, την δεύτερη δεν είχε σοβαρό αντίπαλο και φέτος δυσκολεύεται πάρα πολύ. Το είχε καταλάβει από νωρίς νομίζω γι’ αυτό συχνά πυκνά μας έλεγε για το πρωτάθλημα που φέτος είναι πολύ καλύτερο…

Ο Μίτσελ βέβαια επίσης συχνά δηλώνει ότι προτεραιότητα είναι το πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό. Το θέμα είναι πόσο πολύ το πιστεύει κιόλας ή αν απλά το λέει γιατί αυτό του ζητεί το αφεντικό. Ισχύει μάλλον το δεύτερο ή τουλάχιστον αυτό μας αφήνει να εννοηθεί με τις πράξεις του ο Ισπανός προπονητής. 

Ο Μίτσελ φέτος για μία ακόμη χρονιά αναγκάστηκε να φτιάξει μία ομάδα από το μηδέν και αυτό σίγουρα δεν ήταν δική του επιλογή όπως συνέβη πέρυσι το καλοκαίρι όταν ο ίδιος ζήτησε να αλλάξει όλη η ομάδα. Παρά ταύτα και φέτος τα μεταγραφικά χατίρια ή τέλος πάντων κάποια από αυτά του έγιναν. Ναι προφανώς η διοίκηση θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερες επιλογές, το ίδιο ισχύει όμως και για τον ίδιο. Για παράδειγμα μπορεί η πρώτη επιλογή του για την επίθεση να ήταν ο Φιμπόγκασον (παρεμπιπτόντως δεν την έχει ακουμπήσει την μπάλα στην
Ρεάλ Σοσιεδάδ), αλλά οι επόμενες ήταν ο Μπενίτες και ο Μήτρογλου. Όπως επίσης η πρώτη του επιλογή για αντι- Μανωλάς ήταν ο Μποτία που τον ήξερε πολύ καλά και είχαν δουλέψει ξανά μαζί. 

Εχτισε λοιπόν αναγκαστικά και χωρίς να το θέλει, από το καλοκαίρι μία ομάδα κομμένη και ραμμένη για την Ευρώπη. Μία ομάδα που ήταν φανερό ότι της έλειπαν τα εξτρέμ, η φαντασία στο παιχνίδι, αλλά πρόσθεσε σε αυτήν καλή ανασταλτική λειτουργία, παιχνίδι από τον άξονα, μεσαία γραμμή γεμάτη από τρεχαλαντζήδες ποδοσφαιριστές που μπορούσαν δημιουργικά να κάνουν τα βασικά όπως ο Μανιάτης, ο Ντινγκά και ο Μιλιβόγιεβιτς και ανασταλτικά πολλά περισσότερα. 

Μία τέτοια είδους ομάδα είχε φτιάξει αν θυμάστε και ο Λεμονής την χρονιά που έκανε τα δύο πρώτα διπλά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μία τέτοια ομάδα όμως με αυτά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά δυσκολεύεται πολύ στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μία τέτοια ομάδα δεν μπορεί να ανοίξει τις κλειστές άμυνες και όταν δεν αμύνεται (όπως στην Ευρώπη), αλλά επιτίθεται (όπως στην Ελλάδα) είναι εκτεθειμένη και στις αντεπιθέσεις. 
Πέρα όμως από το γεγονός ότι ο Μίτσελ έφτιαξε μία ομάδα κυρίως για την Ευρώπη, δείχνει σε τακτικό επίπεδο να μην μελετά καλά τους αντιπάλους του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ένω τα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ επιλέγει να τα παίξει ο ίδιος και τα πηγαίνει στην τακτική, ξέροντας καλύτερα κι από τους αντίπαλους προπονητές την αντίπαλη ομάδα, στην Ελλάδα εμφανίζεται αδιάβαστος. 

Στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ ο Μίτσελ δεν είχε καταλάβει, γιατί δεν το γνώριζε, ότι ο αντίπαλος έπαιζε για σχεδόν ένα ημίχρονο με τον «Σάλπι» δεξί μπακ με αποτέλεσμα να μην φορτώσει εκείνη την πλευρά της επίθεσής του. Εδώ προκύπτει ένα επιπλέον ζήτημα. Ο Μίτσελ φέτος επέλεξε να αλλάξει τους συνεργάτες του. Ο Βίκτορ έφυγε από τον Ολυμπιακό. Κι’ ενώ στην αρχή της σεζόν αυτό φάνηκε ως θετικό γιατί ο Μίτσελ έδειχνε έτοιμος να τα πάρει όλα επάνω του, στην πορεία αποδεικνύεται πρόβλημα. Και το πρόβλημα έχει να κάνει με τα εντός των συνόρων
ματς. Ο Βίκτορ τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος τους μελετούσε πολύ προσεκτικά γιατί δεν το θεωρούσε… λίγο για το βιογραφικό του, με αποτέλεσμα ο Μίτσελ να έχει έτοιμη την δουλειά στο πιάτο, κάτι που φέτος φαίνεται ότι δεν συμβαίνει. 

Ο Ισπανός επιπλέον δείχνει να μην μπορεί να διαφοροποιήσει τα πράγματα από Τετάρτη σε Κυριακή, ούτε με τις αλλαγές των προσώπων που επιχειρεί ορισμένες φορές. Βεβαίως εδώ ευθύνη φέρουν και τα ίδια τα πρόσωπα, οι παίκτες δηλαδή, αλλά και πάλι το βάρος πέφτει στον προπονητή. Ο Μίτσελ δεν έχει μπορέσει να παρουσιάσει τις Κυριακές έναν Ολυμπιακό πιο δημιουργικό, πιο αλέγκρο με μεγαλύτερη φαντασία στο παιχνίδι του, ενώ φαίνεται ότι έχει εκτιμήσει λάθος και ορισμένους ποδοσφαιριστές του, με κλασικότερο παράδειγμα τον Φορτούνη. 
Γενικά ο Ισπανός δείχνει να αισθάνεται ότι το ταβάνι του με τον Ολυμπιακό το έχει φτάσει και δεν έχει πολλά περισσότερα να περιμένει.

Όπως δείχνει να μην… ερεθίζεται από την κατάκτηση ενός ακόμη ελληνικού πρωταθλήματος. Είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να του το λύσει κανείς παρά μόνο ο ίδιος. Απομένει να δούμε αν πρώτον θέλει και δεύτερον έχει τα… κουράγια να φτιάξει από την αρχή ξανά μία νέα ομάδα. Γιατί μην γελιέστε για να παίξει καλύτερα ο Ολυμπιακός πρέπει να υπάρξει νέος Ολυμπιακός, ο υπάρχων είναι σχεδόν αδύνατο να
τα καταφέρει. 
Και δεν εννοώ νέος Ολυμπιακός μόνο σε πρόσωπα, που και τέτοια πρέπει να έρθουν τον Γενάρη (τουλάχιστον 3), αλλά νέος Ολυμπιακός σε φιλοσοφία και τρόπο παιχνιδιού.

Φυσικά όλα αυτά και μπορούν να γίνουν υπό τον Μίτσελ. Ο Ισπανός το έχει ξανακάνει και είναι δεδομένο ότι μπορεί να το κάνει. Το θέμα είναι πρώτον αν έχει την ίδια όρεξη και δεύτερον για πόσα χρόνια βλέπει ακόμη τον εαυτό του στην Ελλάδα. Διότι αν δεν βλέπει τον εαυτό του να εργάζεται εδώ τουλάχιστον και την επόμενη σεζόν τότε σίγουρα δεν βλέπει με μεγάλη όρεξη αυτή τη νέα αλλαγή που χρειάζεται η ομάδα του…



gazzetta.gr