Μπασίλ Μπολί, το «διαμάντι» του Γκι Ρου

Ο πιτσιρικάς που πήγε στο Παρίσι από την Ακτή Ελεφαντοστού ήξερε μπάλα. Όμως χρειαζόταν και τον κατάλληλο δάσκαλο. Τον βρήκε στο πρόσωπο του Γκι Ρου, του προπονητή της Οσέρ που τον έκανε αστέρια πρώτου μεγέθους. Για οκτώ ολόκληρα χρόνια έπαιξε επαγγελματικά στην ομάδα και το 1990 ο Μπερνάρ Ταπί, αυτή η σκοτεινή φυσιογνωμία που ήταν πρόεδρος στη Μαρσέιγ τον πήρε στη δική του ομάδα. Ο Μπολί κέρδισε τίτλους κι έχασε στην ομάδα του λιμανιού της Μεσογείου. Τον θυμούνται όλοι για το γκολ που πέτυχε με τη Μίλαν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και χάρισε στους «μπλέ» τον πιο ακριβό ευρωπαϊκό τους τίτλο. Ήταν το 1993. Από τότε όμως άρχισε κι η πρώτη της Μαρσέιγ που ο τίτλος της πρωταθλήτριας Γαλλίας της αφαιρέθηκε λόγω δωροδοκίας. Η ομάδα πήρε την κατιούσα κι ο Μπολί αποφάσισε να σώσει τη καριέρα του πηγαίνοντας στη Σκωτία, στους Ρέιντζερς.

Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε με τα κοινά. Έντονα πολιτικοποιημένος αναδείχτηκε σε έναν από τους γνωστότερους υποστηρικτές του Νικολά Σαρκοζί.

Ο Μπασίλ Μπολί σε αριθμούς

Γεννήθηκε: 2 Ιανουαρίου 1967 στο Αμπιτζάν (Ακτή Ελεφαντοστού)

Θέση: Κεντρικός αμυντικός

Ύψος: 1μ80

Ομάδες

1982-90: Οσέρ

1990-94: Μαρσέιγ

1994-95: Ρέιντζερς

1996-97: Ουράβα Ρεντ Ντάιαμοντς (Ιαπωνία)

Συμμετοχές στην εθνική Γαλλίας:45

Γκολ με την εθνική:1

Πρώτο ματς: 19 Αυγούστου 1986 στη Λωζάνη με Ελβετία (2-0), φιλικό

Τελευταίο ματς: 28 Ιουλίου 1993 στις Κάνες με Ρωσία (3-1), φιλικό

Τίτλοι

Τσάμπιονς Λιγκ 1: 1993

Πρωτάθλημα Γαλλίας 2: 1991,92 (Το πρωτάθλημα του 1993 αφαιρέθηκε με απόφαση της Γαλλικής ομοσπονδίας)

Κύπελλο Σκωτίας 1: 1995

Μια ιστορία για τον Μπασίλ Μπολί

29 Μαΐου 1991. Μπάρι. Τελικός Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Πάντσεφ ευστοχεί στο τελευταίο πέναλτι του Ερυθρού Αστέρα. Ο φωτεινός πίνακας γράφει: Ερυθρός Αστέρας – Μαρσέιγ 5-3. Οι Γάλλοι δεν χρειάζεται να χτυπήσουν πέμπτο πέναλτι. Η ιστορία δεν μπορεί να αλλάξει. Ο τηλεσκηνοθέτης της μετάδοσης μετά τους πανηγυρισμούς των Σέρβων ζουμάρει στο πρόσωπο του Μπασίλ Μπολί. Δάκρυα κυλούν από το πρόσωπό του. Οι Γαλλικές εφημερίδες έγραψαν για τα «δάκρυα του Μπάρι» που έγιναν συνώνυμο του χαμένου, στα πέναλτι, τελικού.

Δύο χρόνια και κάτι μέρες μετά. Στις 26 Μαΐου 1993 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου ο Μπολί στο 43^ο λεπτό σημειώνει το γκολ που θα οδηγήσει τη Μαρσέιγ στη κορυφή της Ευρώπης. Στην απονομή ο σκηνοθέτης κάνει και πάλι ζουμ στο πρόσωπο του Μπολί. Και πάλι κυλούν δάκρυα. Αλλά το πρόσωπό του χαμογελά. Τα δάκρυα του Μπάρι αποτελούν παρελθόν. Τα δάκρυα του Μονάχου είναι δάκρυα χαράς!

podosfairistis.blogspot.gr