Ντούσαν Σάκοτα: «Είχα μόλις 15% πιθανότητες να ζήσω»

Ο μπασκετμπολίστας της ΑΕΚ μιλάει για την περιπέτεια υγείας που έζησε και για το πόσο επηρέασε τη ζωή του, για τη σχέση με τον πατέρα και προπονητή του Ντράγκαν Σάκοτα και για την αγάπη του για το μπάσκετ

Ο φόργουορντ της ΑΕΚ μίλησε στην εφημερίδα «Το Βήμα»:

Για την 25η Απριλίου, όταν τραυματίστηκε σε ματς με την Σκαβολίνι: «Εκείνη την ημέρα είναι σαν να γιορτάζω τα γενέθλιά μου! Αναγεννήθηκα σωματικά και ψυχικά! Σωματικά γιατί, βλέποντας τους χειρουργούς να σου ανοίγουν το στομάχι δύο φορές, όπως συμβαίνει με τα καλώδια μας μηχανής στο συνεργείο, ουσιαστικά μοιάζεις με μωρό που γεννιέται. Ο οργανισμός σου σταματάει να λειτουργεί και όταν γίνεται η επανεκκίνηση, όλα συμβαίνουν για πρώτη φορά. Τρως για πρώτη φορά, πίνεις νερό για πρώτη φορά, όλα γίνονται για πρώτη φορά. Και ψυχικά, γιατί πέρασα πολλά επί αρκετούς μήνες».

Για όταν ξαναείδε την φάση και κατάλαβε πως ο Ποέτα δεν είχε πρόθεση: «Φυσικά! Θυμάμαι ότι ήλθε στο νοσοκομείο για να με δει και είχε αδυνατίσει από τη στενοχώρια του. Το παιδί είχε να κοιμηθεί δέκα ημέρες. Μόλις τον αντίκρισα, αμέσως του είπα να μην αισθάνεται την παραμικρή ευθύνη, γιατί ήταν κάτι που συνέβη την ώρα του παιχνιδιού και δεν είχε καμία πρόθεση να με χτυπήσει. "Πήγαινε σπίτι σου" του είπα, "ξεκουράσου και μη σκέφτεσαι εμένα. Εγώ θα γίνω καλά". Και τότε ηρέμησε».

Για το μέγεθος της ζημιάς: «Η αγκωνιά προκάλεσε την έκρηξη του δωδεκαδάκτυλου, με αποτέλεσμα να αρχίσει η διαδικασία της σηψαιμίας. Στην αρχή νόμισα ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό. Υπέθεσα ότι ο πόνος οφειλόταν σε κάποιο χτύπημα στο διάφραγμα και συνέχισα να αγωνίζομαι για εννέα λεπτά. Μετά όμως ήταν αδύνατο να συνεχίσω. Έμεινα δύο ημέρες σε φαρμακολογικό κώμα. Μετά την πρώτη επέμβαση, έπαθα εσωτερική αιμορραγία και χρειάστηκε να μείνω άλλες εννέα ημέρες στην Εντατική. Δυστυχώς ήταν εκεί οι γονείς μου και τα βίωσαν όλα από κοντά. Σαράντα εννέα ημέρες μαζί σε ένα δωμάτιο. Οι γονείς μου, ο αδερφός μου, ο ξάδερφός μου και εγώ».

Για το τι έλεγαν οι γιατροί: «Όταν παθαίνεις εσωτερική αιμορραγία έπειτα από επείγουσα εγχείρηση στο στομάχι, υπάρχει η πιθανότητα να εκραγεί μία από τις αορτές. Δυστυχώς σε μένα αυτό που συνέβη και σύμφωνα με τις ιατρικές έρευνες υπάρχει ένα 85% να πεθάνεις και ένα 15% να ζήσεις. Εγώ επέζησα για δύο λόγους. Ήμουν αθλητής, άρα είχα γερή καρδιά, και ταυτόχρονα ήμουν πολύ ψηλός, άρα είχα αρκετό αίμα στο σώμα μου, που μου έσωσε τη ζωή. Γιατί η ρήξη στην αορτή ήταν επτά χιλιοστά και οι γιατροί έκαναν επτά ώρες ώσπου να την βρουν».

Για το πόσο τον άλλαξε η περιπέτεια: «Πάρα πολύ. Όταν συμβαίνει ένα τέτοιο γεγονός, έχεις δύο επιλογές. Η μία είναι να αρχίσεις να αναρωτιέσαι γιατί συνέβη να αυτό σε σένα και να κλαις. Και η δεύτερη να κοιτάξεις τη θετική πλευρά. Εγώ πάντα αυτό κάνω. Ήταν ένα μήνυμα από τον Θεό, που μου έλεγε να ηρεμήσω λίγο, να αρχίσω να απολαμβάνω τη ζωή μου περισσότερο. Είχα επηρεαστεί υπερβολικά από το μπάσκετ. Χάναμε ένα παιχνίδι και δεν κοιμόμουν! Το είχα παρακάνει. Αυτή η ιστορία με ωρίμασε ως άνθρωπο, ώστε να απολαμβάνω τα βασικά πράγματα, που οι περισσότεροι θεωρούν αυτονόητα. Όλοι λέμε "μου λείπει η κοπέλα μου" ή "μου λείπει ο αδερφός μου". Ξέρεις πόσο σου λείπει ένα ποτήρι νερό, όταν δεν μπορείς να το πιεις; Ζήλευα τον νοσοκόμο που έπινε νερό και εγώ δεν μπορούσα. Και αυτό συνέβαινε για δύο εβδομάδες. Μετά είχα άλλες περιπέτειες, καθώς προέκυψε νέα επιπλοκή.

Σκίστηκαν τα ράμματα στο στομάχι, κόλλησαν τα έντερα μεταξύ τους και είχα χάσει 30 κιλά. Μετά τα δύο χειρουργεία στο Πέζαρο, η ουλή όχι μόνο ήταν τρομακτική, αλλά είχε δημιουργήσει κήλη. Ήμουν σαν έγκυος. Στη Σερβία μού έλεγαν να περιμένω, στην Ιταλία να μη βάλω πλέγμα, ώσπου στο τέλος με έσωσε ο Ζόραν Σάβιτς που βρήκε έναν γιατρό στην Βαρκελώνη, ο οποίος αποφάσισε να κλείσει το μυϊκό τείχος του στομαχιού με πλέγμα. Το τρίτο χειρουργείο έγινε τον Φεβρουάριο του 2011, δέκα μήνες μετά τον τραυματισμό μου, ήταν εξίσου περίπλοκο, αλλά τουλάχιστον είχε θετικό αποτέλεσμα. Τρεις μήνες αργότερα άρχισα να προπονούμαι ξανά και τον Αύγουστο υπέγραψα στην βελγική Οστάνδη».

Για την συνύπαρξη με τον πατέρα του: «Στην αρχή αντιμετώπισα πρόβλημα προσαρμογής και αυτό φάνηκε στο πρώτο ματς του Ντράγκαν με τον Απόλλωνα. Ξεκινάω το παιχνίδι σκόραρα 16 πόντους σε 7λεπτά, από τη θέλησή μου να αποδείξω την αξία μου και ταυτόχρονα να βοηθήσω τον Ντράγκαν στο ντεμπούτο του. Το ήθελα τόσο πολύ, ώστε κάποια στιγμή σκεφτόμουν χίλια πράγματα και αυτό γύρισε μπούμερανγκ, με αποτέλεσμα στο δεύτερο ημίχρονο να κολλήσω. Τώρα όμως όλα έχουν αυτοματοποιηθεί. Στο γήπεδο είναι ο προπονητής μου και στο σπίτι ο πατέρας μου. Εδώ και λίγο καιρό βέβαια μένω μόνος μου σε ένα διαμέρισμα που μου βρήκε η ΑΕΚ κοντά στο ΟΑΚΑ».

Για τον Ομπράντοβιτς: «Σε όλη μου τη ζωή είχα δύο προπονητές! Υπήρξαν βραδιές που μείναμε στο ΟΑΚΑ για έξι ώρες. Σκεφθείτε πόσο δύσκολο ήταν για ένα 17χρονο παιδί να ακούει επί τόσες ώρες τον Ομπράντοβιτς να γυρίζει στο σπίτι και να πρέπει να ακούσει και τον πατέρα του, ο οποίος όχι μόνο ήθελε να μάθει τι έγινε στην προπόνηση, αλλά να πει και αυτός τη γνώμη του! Από τις 24 ώρες, μόνο στον ύπνο μου δεν μου μιλούσαν για μπάσκετ. Και αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία αισθάνομαι ότι έχω μάθει πάρα πολλά, από την άλλη, πρέπει να είσαι χαλαρός για να αποδώσεις. πρέπει να το απολαμβάνεις και ειδικά όταν είσαι μικρό παιδί, να έχεις το περιθώριο να κάνεις και μια βλακεία. Το μεγαλύτερο δώρο από την περιπέτεια της υγείας μου ήταν ότι πλέον απολαμβάνω το μπάσκετ περισσότερο από ποτέ».

Για το αν ονειρεύεται τον τίτλο με την ΑΕΚ: «Όχι μόνο το ονειρεύομαι αλλά το βλέπω μπροστά μου κάθε μέρα. Θεωρώ ότι αν θες να πετύχεις κάτι, πρέπει να το επεξεργαστείς, να σου γίνει έμμονη ιδέα και και μετά να το κάνεις πραγματικότητα. Τώρα, αν θα γίνει εφέτος, που είναι δύσκολο, ή του χρόνου ή σε τρία χρόνια, είναι ένα όνειρο που το βλέπω καθημερινά. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να πανηγυρίζει, να κόβει το διχτάκι, όπως όταν ήμουν παιδάκι, μετά τον πέμπτο τελικό με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Ήταν το πρώτο οικογενειακό πρωτάθλημά μας και θέλω πολύ να το ξαναζήσω ως αθλητής»