«Οργισμένο είδωλο» Μαινόμενος ταύρος στο ρινγκ

Το όνομά του Τζέικ ΛαΜότα. Το ψευδώνυμό του στον κόσμο της πυγμαχίας «Ο Ταύρος του Μπρονξ». Το στυλ του, να κάθεται και να «απορροφά» τις μπουνιές του αντιπάλου του και μετά να επιτίθεται σαν λυσσασμένος ταύρος.
Ο Μάρτιν Σκορσέζε τον έκανε (ασπρόμαυρη) ταινία και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο σχεδόν αποκαθήλωσε τον Μάρλον Μπράντο! 
Από το 1973 μέχρι το 1980 ο Μάρτιν Σκορσέζε είχε υπογράψει δύο great movies: «Κακόφημοι δρόμοι» και «Ταξιτζής». Αντε και το «Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη». Εκείνη την εποχή άρχισε να γίνεται μόδα το black and white. Πρώτος- αν θυμάμαι καλά- το χρησιμοποίησε στο «Lenny» του 1974 (Λένι ο βρωμόστομος) ο Μπομπ Φόσι (1927-1987). Σκηνοθέτης μιούζικαλ, θεάτρου αλλά και κινηματογράφου με κάτι καλλιτεχνικές κοχόνες να! Πέντε χρόνια αργότερα ακολουθεί με το «Μανχάταν» (Μanhattan) ο Γούντι Αλεν. Τρίτος στη σειρά ο κοντός, διοπτροφόρος, φλύαρος και ανήσυχος Μάρτιν. Τότε ήταν μόλις 38. Εναν χρόνο μεγαλύτερος από τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ο Τζο Πέσι 37 και η «.... άρα» (αποφεύγω τα τέσσερα πρώτα γράμματα γιατί θα με κλείσουν μέσα) με το όνομα Κάθι Μοριάρτι μόλις είκοσι. Η αυτοβιογραφία του Τζέικ ΛαΜότα τους πήγαινε ταμάμ. Για πολλούς λόγους. Ιταλοαμερικανός. Από τα slums του Μπρονξ. Πυγμαχία. Παρασκήνια. Ναρκωτικά. Γκόμενες. Δημοσιότητα. Μπουνιές. Αφθονες και μερικές φορές θανατερές. Και κοντά σ΄ αυτά στοιχήματα, βρωμιά, παράγκα και πολλά μα πάρα πολλά μαύρα λεφτά. Καλύτερα δεν γίνεται! 

Τούρμπο η «μηχανή» της παραγωγής. Δηλαδή η συναρπαστική ιστορία του Τζέικ ΛαΜότα. Δηλαδή το σενάριο του Πολ Σρέιντερ (είχε υπογράψει και τον «Ταξιτζή»). Δηλαδή το ιδιαίτερο στυλ του Τζέικ στο ρινγκ. Και δηλαδή ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Από το στυλ του θρυλικού πυγμάχου, ο Σκορσέζε επινόησε και διέπρεψε με εκείνα τα αλησμόνητα slow motions όπου οι γροθιές πέφτουν με δύναμη βράχου από την κορυφή της Γκιώνας και προσγειώνονται στα τσαλακωμένα μάγουλα του Ντε Νίρο εκτοξεύοντας προς όλες τις κατευθύνσεις χιλιάδες σταγόνες ιδρώτα πασαλειμμένες με αίμα. Ο πρώτος που καθιέρωσε και καθήλωσε την Οικουμένη με τα αλλεπάλληλα και μακροσκελή slow motions βίας και λουτρού αίματος είναι ο μακαρίτης Σαμ Πέκινπα (1925-1984) σ΄ ένα από τα δέκα best westerns όλων των εποχών με τον μνημειώδη τίτλο «Wild bunch» (Αγρια συμμορία). 

Ο Σκορσέζε λοιπόν εκτός από το στυλ και τη φωτογραφία του Μάικλ Τσάπμαν που στο ασπρόμαυρο έκανε παπάδες, στοιχηματίζει τα ρέστα του στην τελειομανία, την εργασιομανία, το ταλέντο και την αχόρταγη βουλιμία του Μπόμπι. Που σημαίνει τρία πράγματα μαζί. Σχεδόν ακατόρθωτα για κάθε big star εκείνης της εποχής. Το πρώτο να παχύνει καμιά δεκαπενταριά κιλά. Done. 

Χωρίς δεύτερη σκέψη η καλύτερη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε

Το δεύτερο να χάσει καμιά εικοσαριά κιλά. Done. Το τρίτο να μοιάζει σαν δίδυμος του Τζέικ. Done! Επί μήνες, δεν θυμάμαι πόσους, ο Ντε Νίρο μπαινόβγαινε σε πάσης φύσεως καταγώγια πυγμαχικών αγώνων, απομνημόνευε οτιδήποτε είχε συμβεί στα χρονικά του αμερικανικού boxing και απορρόφησε τα πάντα από τη ζωή του Τζέικ. Το αποτέλεσμα ένα σβουριχτό κροσέ στον αμφιβληστροειδή και τον θαυμασμό του Θεατή. Χωρίς αντίπαλο κερδίζει Οσκαρ. Το δεύτερο της συλλογής του. Το πρώτο- δεύτερου ρόλου- το είχε κερδίσει για το «Νονό ΙΙ» το 1975. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είχε κερδίσει καμιά δεκαριά για να χαζεύει στην τουαλέτα του! 

Κοντά σ΄ αυτά το cast με ένα γιγαντιαίο κατάλογο ιταλοαμερικανών ηθοποιών, φίλων ακόμα και συγγενών. Ο αθεόφοβος έβαλε ακόμα και τον πατέρα του, Τσαρλς Σκορσέζε. Το στόρι σκέτο κοστουμάκι για τον Μάρτιν. Γιατί ο μικρός και ρακένδυτος ΛαΜότα στα «πλίνθινα» δωμάτια του Μπρονξ της δεκαετίας του είκοσι, πάνω στο Κραχ δηλαδή, ήταν η «μηχανή» που παίζοντας γροθιές με τους πιτσιρικάδες της γειτονιάς, έφερνε στον πατέρα του το νοίκι. Γιατί κατάφερε 83 νίκες, εκ των οποίων οι τριάντα με νοκ άουτ και μόνο 19 ήττες. Γιατί από τον πρώτο γύρο έβγαλε εκτός μάχης τον θρυλικό (μαύρο) Sugar Ray Robinson. Γιατί το 1949, μόλις εικοσιοκτώ χρονών, «σκότωσε» τον γάλλο πρωταθλητή Μαρσέλ Σερντάν κι έτσι κέρδισε τον τίτλο του champion μεσαίων βαρών. Γιατί δύο χρόνια νωρίτερα σε μια μονομαχία με τον κατώτερό του Μπίλι Φοξ, πέφτει, χάνει και όλοι υποπτεύονται παράγκα, σκηνοθεσία και άφθονο χρήμα. Γιατί καταλήγει κατηγορούμενος μπροστά στα μέλη της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Ερευνών. Και γιατί στο βιβλίο του ομολογεί ότι το fixing έγινε κατ΄ εντολή της Μαφίας. Που πάει να πει «ή χάνεις ή όλα ακόμα και τη ζωή σου τη χάνεις». Ιn short, αν με ρωτούσε κάποιος ποια η καλύτερη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, χωρίς δεύτερη σκέψη θ΄ απαντούσα ο λυσσασμένος ταύρος Τζέικ ΛαΜότα! 

http://www.tanea.gr