Αναρτήθηκε από
sifis
την
- Λήψη συνδέσμου
- Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
- Άλλες εφαρμογές
Το Μουντιάλ της Βραζιλίας πέρασε, το 20ο παγκόσμιο πρωτάθλημα έγινε στην χώρα του Πελέ, του Ρονάλντο και του Ρομάριο, στην χώρα του καφέ και της σάμπα, το οποίο πλέον όλοι θα θυμούνται ως …την ρήση του Λίνεκερ, πώς στο ποδόσφαιρό παίζουν όλες οι χώρες, αλλά κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.
Τι συνδέει τον Λίνεκερ, με τον Ρομάριο, απλά ότι αποτέλεσαν μέλη της ίδιας ευρωπαϊκής ομάδας, της πάντα επαναστατικής Μπαρτσελόνα, της ομάδας από την οποία έχουν περάσει και πάμπολλοι παγκόσμιοι πρωταθλητές, μεταξύ των οποίων και ο γκολεαδόρ, ένας εκ των τελευταίων της Βραζιλίας, που αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής το 1994.
Ο 48χρονος σήμερα Ρομάριο, που ήταν από τους λίγους μεγάλους σταρ της Βραζιλίας, που αντιστάθηκαν, - ο ίδιος κι ως πολιτικός - στο να μη γίνει το Μουντιάλ στην πατρίδα του την Βραζιλία, γιατί ο πολύς κόσμος, ο απλός κόσμος υποφέρει και χρειάζεται σχολεία, βιβλία και βελτίωση στην ποιότητα ζωής κι όχι υπερβολικά Στάδια στην μέση του πουθενά, όπως έγιναν στην Μαναούς, στην Κουιάμπα και στην Μπραζίλια ή στο Νατάλ.
Ο Ρομάριο ντε Σόουζα Φαρία, όπως είναι το πλήρες του όνομα, είναι Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, πρώην διεθνής, υπήρξε για πολλά χρόνια ενεργό μέλος της εθνικής Βραζιλίας, χρημάτισε για λίγο προπονητής κι έγινε πολιτικός, μετέχοντας στην παράταξη του πρώην προέδρου της χώρας, του αριστερού δημοκράτη Λουϊς Ινάσιο Λούλα. Ηταν εντάνιος στον πρώην πρόεδρο της Βραζιλιάνικης Ομοσπονδίας Τεϊξέϊρα, που πήρε το Μουντιάλ, αλλά και στους σημερινούς ιθύνοντες της CBF, όπως κι ενάντια στην Ντίλμα Ρούσεφ.
Ο γεννημένος στο Ρίο ντε Τζανέϊρο Ρομάριο, με ύψος 1.67μ, μπορεί να μην πανηγυρίζει για όσα έγιναν σε αυτό το Μουντιάλ και πριν απ΄αυτό, αλλά θλίβεται και το δηλώνει για την κατάντια της ομάδας του, ακόμη και για το γεγονός, ότι δέχτηκε ο προπονητής που οδήγησε αυτόν και τους Μπεμπέτο, Ζορζίνιο, Μαζίνιο, Ντούνγκα κ.αλ. στον παγκόσμιο τίτλο του 1994, ο Αλμπερτο Παρέϊρα, να καθήσει δίπλα στον Σκολάρι στην φάση αυτή.
Γεννημένος νικητής λοιπόν ο Ρομάριο ντε Σόουζα Φαρία, στις 29 Ιανουρίου 1966 στο Ρίο ντε Τζανέϊρο, έγραψε ιστορία με τα χρώματα της Βάσκο ντα Γκάμα και της Φλαμένγκο, ενώ πήγε και στην μεγάλη αντίπαλο την Φλουμινένσε. Πέρασε ένα φεγγάρι κι αυτός πρώτος από την Αίντχόβεν, για να πάει στην Μπαρτσελόνα του μέντορά του Γιόχαν Κρόϋφ, από τον οποίο πήρε πολλά επαναστατικά στοιχεία, ανοίγοντας τον δρόμο και για το «φαινόμενο» τον Ρονάλντο, που έκανε το ίδιο δρομολόγιο.
Πεισματάρης και ονειροπόλος, παίρνει ακόμη μέρος σε αγώνες σάλας και παραλίας (beach soccer), καθώς ήταν από τους πρωτοπόρους σε αυτός και φίλος και συνοδοιπόρος των Καντονά και Στόϊτσκοφ, που έκαναν θραύση στον ίδιο τομέα, όταν σταμάτησαν την επαγγελματική τους καριέρα. Επιστήθιος φίλος με τον Μπεμπέτο, από τα χρόνια που έπαιζαν μαζί σε Εθνική και στην Ισπανία, αλλά συνάμα κατακτητές ενός Ολυμπιακού μεταλλίου, το 1988 στην Σεούλ και του Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, με τον ίδιο πρώτο σκόρερ κι mvp.
O Ρομάριο που εναντιωνόταν συνέχεια στον Πελέ…ήθελε πώς και πώς να ξεπεράσει κι αυτός τα 1000 γκολ, το πέτυχε με την Βάσκο Ντα Γκάμα στα 41 του χρόνια ( σε έναν αγώνα κόντρα στην Ρεσίφε), αλλά η FIFA δεν του το αναγνωρίζει επίσημα, και τον έχει «καθηλώσει» στα 928 γκολ καριέρας.
Μια καριέρα που ξεκίνησε για τον ύψους 1.67μ επιθετικό, εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε στις φαβέλλες του Ρίο ντε Τζανέϊρο και μαθαίνοντας τα μυστικά της μπάλας στις αμμουδιές της Κόπα Καμπάνα και της Ιπανέμα, αλλά και στις αλάνες. Αρχικά πήγε στις ακαδημίες της Ολάρια το 1979, στην συνέχεια έγινε μέλος της Βάσκο ντα Γκάμ το 1981, σε έναν από τους πλέον ιστορικούς συλλόγους του Ρίο και της Βραζιλίας γενικότερα.
Επαγγελματίας έγινε για πρώτη φορά το 1985, ο κοντός μεν αλλά ποιοτικός κυνηγός και δεινός σκόρερ, άρχισε να δείχνει την πολυδιάστατη επιθετική του γκάμα, με καλό σουτ και με τα δύο πόδια, ξεχωριστή ντρίμπλα και κινητικότητα, αλλά και με…τις κεφαλιές ψαράκι, που ήταν μοναδικός σε αυτό. Με την Βάσκο Ντα Γκάμα γράφει τα πρώτα γκολ σε επαγγελματικό επίπεδο (17 σε 47 εμφανίσεις ) κι αμέσως ..γίνεται διάσημος, με αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι και πρώτη απ΄όλες η ομάδα της Φίλιπς, η Αϊντχόβεν, με προπονητή τον σπουδαίο Γκούς Χίντινγκ, τον κάνει δικό της.
Ηταν το 1988 που ξεκινά την καριέρα του στην Ευρώπη και με την ΠΣΒ Αϊντχόβεν,. Πρωταθλήτρια Ευρώπης κιόλας εκείνη την περίοδο, κατακτά σε 5 χρόνια τρία πρωταθλήματα, πετυχαίνοντας 98 γκολ σε 108 συμμετοχές. Γίνεται άμεσα ο …αγαπημένος γκολτζής του Γιόχαν Κρόϋφ, με αποτέλεσμα, ο αναμορφωτής του Αγιαξ αρχικά, της Εθνικής Ολλανδίας επίσης, αλλά πολύ περισσότερο της Μπαρτσελόνα, τον κατεβάζει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας.
Από το 1993 ο μπαλαδόρος και δεινός σκόρερ Ρομάριο, κάνει θραύση και με την Μπάρτσα, με την οποία κατακτά και το πρωτάθλημα την σεζόν 1993-94, χάνει όμως από την Μίλαν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα, αλλά ο ίδιος, που γίνεται και αρχισκόρερ των «μπλαουγκράνα» του Κρόϋφ με 30 γκολ σε 33 παιχνίδια, κατακτά και τον τίτλο του κορυφαίου παίκτη της χρονιάς.
Στη συνέχεια αναδεικνύεται το 1994 πρώτος σκόρερ της Βραζιλίας στο Μουντιάλ των ΗΠΑ με 5 γκολ και μαζί με τον Μπεμπέτο αναδεικνύεται το τοπ δίδυμο, με τον ίδιο πολυτιμότερο παίκτη, να κατακτά το έπαθλο, που κατέκτησε τώρα ο Μέσι, ήτοι την χρυσή μπάλα της FIFA. Ολοι θα θυμούνται πως πανηγύριζαν ενώ …λίκνιζαν ένα μωρό, ο Μπεμπέτο με τον Ρομάριο στα γήπεδα των ΗΠΑ, μετά τα γκολ, που έβαζαν.
Λίγο ήθελε να μην ήταν στο Μουντιάλ, αφού ο Αλμπέρτο Παρέϊρα, αρχικά στην φάση των προκριματικών για τις ΗΠΑ, δεν τον είχε μαζί του, αλλά αναγκάστηκε να τον πάρει κι αυτός, ο Ρομάριο από την πλευρά του με δύο γκολ εναντίον της Ουρουγουάης τον Σεπτέμβρη του 1993, οδήγησε την «σελεσάο» στο Μουντιάλ και το κατέκτησε. Για την ιστορία πρώτοι σκόρερ στις ΗΠΑ, ήταν με 6 γκολ, ο συμπαίκτης του στην Μπάρτσα Κρίστο Στόϊτσκοφ και ο Ρώσος Ιγκόρ Σαλένκο με 6 γκολ.
Ο Γιόχαν Κρόϋφ πάντως είχε να το λέει, πώς ο Ρομάριο ήταν ένα βασικό εργαλείο, στο μεγαλείο της δικής του Μπάρτσα, δίπλα στους Πεπ Γκουαρντιόλα, Μίκαελ Λάουντρουπ, Κρίστο Στόϊτσκοφ, Ρόνι Κούμαν και Μπακέρο. Όπως το ίδιο έλεγε μετά τις ΗΠΑ το 1994 και ο Παρέϊρα, για την μοναδικότητα του ηγέτη Ρομάριο, που πέτυχε τα 5 από τα..11 μόλις γκολ της Βραζιλίας σε όλη την πορεία της προς τον τίτλο, καθώς κέρδισε στα πέναλτι την Ιταλία του Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Οι συμπαίκτες του Ρομάριο, πέραν του Μπεμπέτο, στην μαγική του χρονιά, των οποίων ήταν ο ηγέτης τους στο Μουντιάλ του 1994 ήταν μεταξύ άλλων και ο «καπιτάνο» Ντούνγκα, ο Κλαούντιο Ταφαρέλ, οι στόπερ Ρικάρντο Γκόμες και Ρικάρντο Ρότσα, οι εντυπωσιακοί ακραίοι μπακ Ζορζίνιο και Μπράνκο, αλλά και οι νέοι τότε Καφού (κάπτεν στο Μουντιάλ του 2002), Λεονάρντο και Ρονάλντο, μαζί με τους Ράϊ, Μαζίνιο, Μάουρο Σίλβα, Αλνταϊρ και Πάουλο Σέρτζιο.
Μετά την Μπαρτσελόνα και τα μαγικά του 1994, ο «επαναστάτης» Ρομάριο, επιστρέφει στην Βραζιλία το 1996 και στην Φλαμένγκο, με την οποία κατακτά τίτλους και συνδέει το όνομα του με την ιστορία της, επιστρέφει στην Ισπανία και στην Βαλένθια συγκεκριμένα, για να πάει σε Βάσκο ντα Γκάμα και Φλουμινένσε τις σεζόν 1999-2002 και 2002-2004, με ενδιάμεσο πέρασμα και από την Αλ Σαντ του Κατάρ το 2003.
Προσπάθησε να πάει μαζί με τους άλλους τρεις «Ρο» στο Μουντιάλ του 2002 , ήτοι τους Ρονάλντο, Ριβάλντο και Ροναλντίνιο, αλλά ο Φελιπάο Σκολάρι, δεν τον κάλεσε λόγω ηλικίας, καθ΄ότι ήταν ήδη 36 ετών, όπως έκανε και τώρα με τους Ροναλντίνιο, Κακά και Ρομπίνιο. Αφού πέρασε ξανά από τις τάξεις της Βάσκο (2005-6), πήγαίνει στις ΗΠΑ και την Μαϊάμι, την ομάδα που θέλει να ξαναφτιάξει ο Μπέκαμ τώρα, συνεχίζει στην Αυστραλία με την Αδελαϊδα Γιουνάϊτεντ και σταματά την ενεργό δράση το 2007 στην ομάδα που τον ανέδειξε στην Βάσκο ντα Γκάμα σε ηλικία 41 χρονών.
Συνολικά ο ίδιος λέει ότι έχει πετύχει 1000 γκολ, ενώ με την εθνική ομάδα ‘έχει 56 γκολ σε 71 συμμετοχές. Η ΦΙΦΑ του δίνει 928 γκολ σε σύνολο αγώνων και μόνον 750 σε επίσημους αγώνες μεγάλων πρωταθλημάτων. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν έκρυψε πώς αρκετά από τα γκολ που έχει βάλει, σημειώθηκαν σε αγώνες φιλανθρωπικού ή φιλικού χαρακτήρα. «Δεν είπα ποτέ ότι όλα αυτά τα γκολ αφορούσαν επίσημους αγώνες. Όμως η αλήθεια είναι ότι τα έχω πετύχει και μπορώ να το αποδείξω.», τόνισε ο Ρομάριο και καταλήγει: «Αν τα μετρούσα μόνος μου θα τα έβγαζα... 3000».
Πάντως με την Βάσκο έχει πετύχει συνολικά 324, με την Φλαμένγκο 204, με την Φλουμινένσε 48, με την Αίντχόβεν 165, με την Μπαρτσελόνα 53, με την Βαλένθια 14, με την Εθνική Βραζιλίας 55, με την Μαϊάμι 22 και με την Αδελαϊδα 1. Ο ίδιος προσμετρά τα γκολ με την Ολυμπιακή ομάδα (15), αλλά και δεκάδες γκολ με τις ομάδες νέων της Βραζιλίας και της Βάσκο.
Για την ιστορία να επισημάνουμε πώς Ρομάριο ξεκίνησε να παίζει στην Εθνική Βραζιλίας το 1987, σε φιλικό με την Ιρλανδία, πήρε το ασημένιο μετάλλιο το 1988 στους Ολυμπιακούς της Σεούλ , μετείχε σε 2 Μουντιάλ (1990 και 1994), έχει κατακτήσει ένα Μουντιάλ (1994) και δύο Κόπα Αμέρικα (1989 και 1997), ενώ οριστικά έκλεισε την διεθνή του καριέρα το 2005, σε φιλικό με την Γουατεμάλα, που έγινε προς τιμή του.
Παραμένει πολιτικός και επικριτικός στα σημερινά δρώμενα της Βραζιλίας και ζητά μετ επιτάσεως, να ελεγχθούν για τα όσα έχουν κάνει σε βάρος της Εθνικής και του εθνικού συμφέροντος της χώρας του, οι επικεφαλείς της CBF (Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Βραζιλίας), αλλά και οι τελευταίο υπουργοί Αθλητισμού.
Ο 48χρονος σήμερα Ρομάριο, που ήταν από τους λίγους μεγάλους σταρ της Βραζιλίας, που αντιστάθηκαν, - ο ίδιος κι ως πολιτικός - στο να μη γίνει το Μουντιάλ στην πατρίδα του την Βραζιλία, γιατί ο πολύς κόσμος, ο απλός κόσμος υποφέρει και χρειάζεται σχολεία, βιβλία και βελτίωση στην ποιότητα ζωής κι όχι υπερβολικά Στάδια στην μέση του πουθενά, όπως έγιναν στην Μαναούς, στην Κουιάμπα και στην Μπραζίλια ή στο Νατάλ.
Ο Ρομάριο ντε Σόουζα Φαρία, όπως είναι το πλήρες του όνομα, είναι Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, πρώην διεθνής, υπήρξε για πολλά χρόνια ενεργό μέλος της εθνικής Βραζιλίας, χρημάτισε για λίγο προπονητής κι έγινε πολιτικός, μετέχοντας στην παράταξη του πρώην προέδρου της χώρας, του αριστερού δημοκράτη Λουϊς Ινάσιο Λούλα. Ηταν εντάνιος στον πρώην πρόεδρο της Βραζιλιάνικης Ομοσπονδίας Τεϊξέϊρα, που πήρε το Μουντιάλ, αλλά και στους σημερινούς ιθύνοντες της CBF, όπως κι ενάντια στην Ντίλμα Ρούσεφ.
Ο γεννημένος στο Ρίο ντε Τζανέϊρο Ρομάριο, με ύψος 1.67μ, μπορεί να μην πανηγυρίζει για όσα έγιναν σε αυτό το Μουντιάλ και πριν απ΄αυτό, αλλά θλίβεται και το δηλώνει για την κατάντια της ομάδας του, ακόμη και για το γεγονός, ότι δέχτηκε ο προπονητής που οδήγησε αυτόν και τους Μπεμπέτο, Ζορζίνιο, Μαζίνιο, Ντούνγκα κ.αλ. στον παγκόσμιο τίτλο του 1994, ο Αλμπερτο Παρέϊρα, να καθήσει δίπλα στον Σκολάρι στην φάση αυτή.
Γεννημένος νικητής λοιπόν ο Ρομάριο ντε Σόουζα Φαρία, στις 29 Ιανουρίου 1966 στο Ρίο ντε Τζανέϊρο, έγραψε ιστορία με τα χρώματα της Βάσκο ντα Γκάμα και της Φλαμένγκο, ενώ πήγε και στην μεγάλη αντίπαλο την Φλουμινένσε. Πέρασε ένα φεγγάρι κι αυτός πρώτος από την Αίντχόβεν, για να πάει στην Μπαρτσελόνα του μέντορά του Γιόχαν Κρόϋφ, από τον οποίο πήρε πολλά επαναστατικά στοιχεία, ανοίγοντας τον δρόμο και για το «φαινόμενο» τον Ρονάλντο, που έκανε το ίδιο δρομολόγιο.
Πεισματάρης και ονειροπόλος, παίρνει ακόμη μέρος σε αγώνες σάλας και παραλίας (beach soccer), καθώς ήταν από τους πρωτοπόρους σε αυτός και φίλος και συνοδοιπόρος των Καντονά και Στόϊτσκοφ, που έκαναν θραύση στον ίδιο τομέα, όταν σταμάτησαν την επαγγελματική τους καριέρα. Επιστήθιος φίλος με τον Μπεμπέτο, από τα χρόνια που έπαιζαν μαζί σε Εθνική και στην Ισπανία, αλλά συνάμα κατακτητές ενός Ολυμπιακού μεταλλίου, το 1988 στην Σεούλ και του Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, με τον ίδιο πρώτο σκόρερ κι mvp.
O Ρομάριο που εναντιωνόταν συνέχεια στον Πελέ…ήθελε πώς και πώς να ξεπεράσει κι αυτός τα 1000 γκολ, το πέτυχε με την Βάσκο Ντα Γκάμα στα 41 του χρόνια ( σε έναν αγώνα κόντρα στην Ρεσίφε), αλλά η FIFA δεν του το αναγνωρίζει επίσημα, και τον έχει «καθηλώσει» στα 928 γκολ καριέρας.
Μια καριέρα που ξεκίνησε για τον ύψους 1.67μ επιθετικό, εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε στις φαβέλλες του Ρίο ντε Τζανέϊρο και μαθαίνοντας τα μυστικά της μπάλας στις αμμουδιές της Κόπα Καμπάνα και της Ιπανέμα, αλλά και στις αλάνες. Αρχικά πήγε στις ακαδημίες της Ολάρια το 1979, στην συνέχεια έγινε μέλος της Βάσκο ντα Γκάμ το 1981, σε έναν από τους πλέον ιστορικούς συλλόγους του Ρίο και της Βραζιλίας γενικότερα.
Επαγγελματίας έγινε για πρώτη φορά το 1985, ο κοντός μεν αλλά ποιοτικός κυνηγός και δεινός σκόρερ, άρχισε να δείχνει την πολυδιάστατη επιθετική του γκάμα, με καλό σουτ και με τα δύο πόδια, ξεχωριστή ντρίμπλα και κινητικότητα, αλλά και με…τις κεφαλιές ψαράκι, που ήταν μοναδικός σε αυτό. Με την Βάσκο Ντα Γκάμα γράφει τα πρώτα γκολ σε επαγγελματικό επίπεδο (17 σε 47 εμφανίσεις ) κι αμέσως ..γίνεται διάσημος, με αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι και πρώτη απ΄όλες η ομάδα της Φίλιπς, η Αϊντχόβεν, με προπονητή τον σπουδαίο Γκούς Χίντινγκ, τον κάνει δικό της.
Ηταν το 1988 που ξεκινά την καριέρα του στην Ευρώπη και με την ΠΣΒ Αϊντχόβεν,. Πρωταθλήτρια Ευρώπης κιόλας εκείνη την περίοδο, κατακτά σε 5 χρόνια τρία πρωταθλήματα, πετυχαίνοντας 98 γκολ σε 108 συμμετοχές. Γίνεται άμεσα ο …αγαπημένος γκολτζής του Γιόχαν Κρόϋφ, με αποτέλεσμα, ο αναμορφωτής του Αγιαξ αρχικά, της Εθνικής Ολλανδίας επίσης, αλλά πολύ περισσότερο της Μπαρτσελόνα, τον κατεβάζει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας.
Από το 1993 ο μπαλαδόρος και δεινός σκόρερ Ρομάριο, κάνει θραύση και με την Μπάρτσα, με την οποία κατακτά και το πρωτάθλημα την σεζόν 1993-94, χάνει όμως από την Μίλαν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα, αλλά ο ίδιος, που γίνεται και αρχισκόρερ των «μπλαουγκράνα» του Κρόϋφ με 30 γκολ σε 33 παιχνίδια, κατακτά και τον τίτλο του κορυφαίου παίκτη της χρονιάς.
Στη συνέχεια αναδεικνύεται το 1994 πρώτος σκόρερ της Βραζιλίας στο Μουντιάλ των ΗΠΑ με 5 γκολ και μαζί με τον Μπεμπέτο αναδεικνύεται το τοπ δίδυμο, με τον ίδιο πολυτιμότερο παίκτη, να κατακτά το έπαθλο, που κατέκτησε τώρα ο Μέσι, ήτοι την χρυσή μπάλα της FIFA. Ολοι θα θυμούνται πως πανηγύριζαν ενώ …λίκνιζαν ένα μωρό, ο Μπεμπέτο με τον Ρομάριο στα γήπεδα των ΗΠΑ, μετά τα γκολ, που έβαζαν.
Λίγο ήθελε να μην ήταν στο Μουντιάλ, αφού ο Αλμπέρτο Παρέϊρα, αρχικά στην φάση των προκριματικών για τις ΗΠΑ, δεν τον είχε μαζί του, αλλά αναγκάστηκε να τον πάρει κι αυτός, ο Ρομάριο από την πλευρά του με δύο γκολ εναντίον της Ουρουγουάης τον Σεπτέμβρη του 1993, οδήγησε την «σελεσάο» στο Μουντιάλ και το κατέκτησε. Για την ιστορία πρώτοι σκόρερ στις ΗΠΑ, ήταν με 6 γκολ, ο συμπαίκτης του στην Μπάρτσα Κρίστο Στόϊτσκοφ και ο Ρώσος Ιγκόρ Σαλένκο με 6 γκολ.
Ο Γιόχαν Κρόϋφ πάντως είχε να το λέει, πώς ο Ρομάριο ήταν ένα βασικό εργαλείο, στο μεγαλείο της δικής του Μπάρτσα, δίπλα στους Πεπ Γκουαρντιόλα, Μίκαελ Λάουντρουπ, Κρίστο Στόϊτσκοφ, Ρόνι Κούμαν και Μπακέρο. Όπως το ίδιο έλεγε μετά τις ΗΠΑ το 1994 και ο Παρέϊρα, για την μοναδικότητα του ηγέτη Ρομάριο, που πέτυχε τα 5 από τα..11 μόλις γκολ της Βραζιλίας σε όλη την πορεία της προς τον τίτλο, καθώς κέρδισε στα πέναλτι την Ιταλία του Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Οι συμπαίκτες του Ρομάριο, πέραν του Μπεμπέτο, στην μαγική του χρονιά, των οποίων ήταν ο ηγέτης τους στο Μουντιάλ του 1994 ήταν μεταξύ άλλων και ο «καπιτάνο» Ντούνγκα, ο Κλαούντιο Ταφαρέλ, οι στόπερ Ρικάρντο Γκόμες και Ρικάρντο Ρότσα, οι εντυπωσιακοί ακραίοι μπακ Ζορζίνιο και Μπράνκο, αλλά και οι νέοι τότε Καφού (κάπτεν στο Μουντιάλ του 2002), Λεονάρντο και Ρονάλντο, μαζί με τους Ράϊ, Μαζίνιο, Μάουρο Σίλβα, Αλνταϊρ και Πάουλο Σέρτζιο.
Μετά την Μπαρτσελόνα και τα μαγικά του 1994, ο «επαναστάτης» Ρομάριο, επιστρέφει στην Βραζιλία το 1996 και στην Φλαμένγκο, με την οποία κατακτά τίτλους και συνδέει το όνομα του με την ιστορία της, επιστρέφει στην Ισπανία και στην Βαλένθια συγκεκριμένα, για να πάει σε Βάσκο ντα Γκάμα και Φλουμινένσε τις σεζόν 1999-2002 και 2002-2004, με ενδιάμεσο πέρασμα και από την Αλ Σαντ του Κατάρ το 2003.
Προσπάθησε να πάει μαζί με τους άλλους τρεις «Ρο» στο Μουντιάλ του 2002 , ήτοι τους Ρονάλντο, Ριβάλντο και Ροναλντίνιο, αλλά ο Φελιπάο Σκολάρι, δεν τον κάλεσε λόγω ηλικίας, καθ΄ότι ήταν ήδη 36 ετών, όπως έκανε και τώρα με τους Ροναλντίνιο, Κακά και Ρομπίνιο. Αφού πέρασε ξανά από τις τάξεις της Βάσκο (2005-6), πήγαίνει στις ΗΠΑ και την Μαϊάμι, την ομάδα που θέλει να ξαναφτιάξει ο Μπέκαμ τώρα, συνεχίζει στην Αυστραλία με την Αδελαϊδα Γιουνάϊτεντ και σταματά την ενεργό δράση το 2007 στην ομάδα που τον ανέδειξε στην Βάσκο ντα Γκάμα σε ηλικία 41 χρονών.
Συνολικά ο ίδιος λέει ότι έχει πετύχει 1000 γκολ, ενώ με την εθνική ομάδα ‘έχει 56 γκολ σε 71 συμμετοχές. Η ΦΙΦΑ του δίνει 928 γκολ σε σύνολο αγώνων και μόνον 750 σε επίσημους αγώνες μεγάλων πρωταθλημάτων. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν έκρυψε πώς αρκετά από τα γκολ που έχει βάλει, σημειώθηκαν σε αγώνες φιλανθρωπικού ή φιλικού χαρακτήρα. «Δεν είπα ποτέ ότι όλα αυτά τα γκολ αφορούσαν επίσημους αγώνες. Όμως η αλήθεια είναι ότι τα έχω πετύχει και μπορώ να το αποδείξω.», τόνισε ο Ρομάριο και καταλήγει: «Αν τα μετρούσα μόνος μου θα τα έβγαζα... 3000».
Πάντως με την Βάσκο έχει πετύχει συνολικά 324, με την Φλαμένγκο 204, με την Φλουμινένσε 48, με την Αίντχόβεν 165, με την Μπαρτσελόνα 53, με την Βαλένθια 14, με την Εθνική Βραζιλίας 55, με την Μαϊάμι 22 και με την Αδελαϊδα 1. Ο ίδιος προσμετρά τα γκολ με την Ολυμπιακή ομάδα (15), αλλά και δεκάδες γκολ με τις ομάδες νέων της Βραζιλίας και της Βάσκο.
Για την ιστορία να επισημάνουμε πώς Ρομάριο ξεκίνησε να παίζει στην Εθνική Βραζιλίας το 1987, σε φιλικό με την Ιρλανδία, πήρε το ασημένιο μετάλλιο το 1988 στους Ολυμπιακούς της Σεούλ , μετείχε σε 2 Μουντιάλ (1990 και 1994), έχει κατακτήσει ένα Μουντιάλ (1994) και δύο Κόπα Αμέρικα (1989 και 1997), ενώ οριστικά έκλεισε την διεθνή του καριέρα το 2005, σε φιλικό με την Γουατεμάλα, που έγινε προς τιμή του.
Παραμένει πολιτικός και επικριτικός στα σημερινά δρώμενα της Βραζιλίας και ζητά μετ επιτάσεως, να ελεγχθούν για τα όσα έχουν κάνει σε βάρος της Εθνικής και του εθνικού συμφέροντος της χώρας του, οι επικεφαλείς της CBF (Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Βραζιλίας), αλλά και οι τελευταίο υπουργοί Αθλητισμού.
Σέντερ φορ
Γεννήθηκε: Ρίο, 29 Ιανουαρίου 1966
Υψος: 1μ69
Βάρος: 72κ.
Διεθνής: 85 (1987-05)
Γκολ: 71
Ομάδες 1979-80 Ολάρια
1981-88 Βάσκο ντα Γκάμα
1988-93 Αϊντχόφεν (Ολλανδία)
1993-95 Μπαρτσελόνα (Ισπανία)
1995-98 Φλαμένγκο
1996-98 Βαλένθια (Ισπανία)
1998-99 Φλαμένγκο
1999-02 Βάσκο ντα Γκάμα
2002-03 Φλουμινένσε
2003 Αλ Σάντ (Κατάρ)
2003-04 Φλουμινένσε
2005-06 Βάσκο ντα Γκάμα
2006 Μαϊάμι (ΗΠΑ)
2006 Αδελαίδα Γιουνάϊτεντ (Αυστραλία)
2007 Βάσκο ντα Γκάμα
ΤίτλοιΑργυρό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες 1988 (Βραζιλία)
Κόπα Αμέρικα 1989, 1997 (Βραζιλία)
Κονφεντερέϊσον Καπ: 1997 (Βραζιλία)
Πρωτάθλημα Καριόκα: 1987, 1988 (Βάσκο), 1996, 1999 (Φλαμένγκο)
Πρωτάθλημα Ολλανδίας 1989, 90, 91 (Αϊντχόφεν)
Κύπελλο Ολλανδίας 1989, 90 (Αϊντχόφεν)
Πρωτάθλημα Ισπανίας 1994 (Μπαρτσελόνα)
Κύπελλο Μερσούλ (Βάσκο) 2.000
Κ.Χαβελάντζε 2000 (Βάσκο).
Συμμετοχές σε Μουντιάλ
1990 (9η): 1 αγώνας
1994 (1η): 7 αγώνες, 5 γκολ
.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα πάμφτωχο περιβάλλον. Κι αυτό τον σημάδεψε σ’ όλη του τη ζωή. Από τα δύσκολα χρόνια στις φαβέλες του Ρίο πήρε το πείσμα για την επιτυχία. Εάν έβαζε κάτι στο μυαλό του ήταν αδύνατο να του ξεφύγει. Από το ίδιο περιβάλλον όμως πήρε και τον οξύθυμο χαρακτήρα. Οι καυγάδες του μέσα κι έξω από τα γήπεδα άφησαν εποχή.
Αυτός ό χαρακτήρας ήταν που έκανε τον Σκολάρι να μην τον καλέσει στο θριαμβευτικό για τη Βραζιλία Μουντιάλ του 2002, ενώ είχε χάσει και αυτό του 1998 λόγω τραυματισμού.
Από πολύ μικρός ήταν συνεπής στο ραντεβού με την επιτυχία. Στα 22 χρόνια του κέρδισε το αργυρό μετάλλιο με την Ολυμπιακή ομάδα στην Ατλάντα κι έκανε μία πολύ μεταγραφή στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, τότε, Αϊντχόφεν. Στη πατρίδα του είχε ήδη να δημιουργήσει μεγάλο όνομα παίζοντας στη Βάσκο ντα Γκάμα.
Με τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην Αϊντχόφεν για τρία χρόνια (1989, 1991, 1993) σχεδόν υποχρέωσε την Μπαρτσελόνα να τον αποκτήσει. Μαζί με τον Βούλγαρο Στόϊτσκοφ δημιούργησαν αχτύπητο δίδυμο στην επίθεση.
Το 1994 ήταν η καλή του χρονιά. Στην Ισπανία η Μπαρτσελόνα πήρε το πρωτάθλημα, ο ίδιος αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ (30 γκολ), ενώ το καλοκαίρι στα γήπεδα της Αμερικής κέρδισε μαζί με την «σελεσάο» το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Στην Ισπανία όμως η κόντρα του με τον Γιόχαν Κρόϊφ του έδειξε ότι δεν υπάρχει μέλλον. Επέστρεψε στη Βραζιλία με νωπές τις δάφνες του παγκόσμιου πρωταθλητή, ενώ στη Φλαμένγκο βρήκε τον καλό του φίλο και συμπαίκτη από την εθνική Μπεμπέτο.
Το 1996 ξανάρθε στην Ευρώπη, στη Βαλένθια, αλλά και πάλι γύρισε πίσω για να παίξει στη Φλαμένγκο, αρχικά και στη Βάσκο ντα Γκάμα στη συνέχεια.
Το 1998 τραυματίστηκε λίγο πριν τους αγώνες της τελικής φάσης στη Γαλλία και η σκηνή όπου έκλαψε δημόσια στην συνέντευξη τύπου όπου ανακοίνωσε ότι δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει την «σελεσάο» συγκίνησε πολλούς.
Έπαιζε μπάλα μέχρι τα 40 χρόνια του κι αν δεν τον έπιαναν να έχει κάνει χρήση απαγορευμένης ουσίας στις 28 Οκτωβρίου 2007 - ποιος ξέρει; - ίσως να συνέχιζε ακόμα την ποδοσφαιρική του δράση.Ο ίδιος πάντως δικαιολογήθηκε ότι είχε πάρει ένα φάρμακο για την τριχόπτωση.
Τώρα τη διοχέτευση της ενεργητικότητάς του είναι αποφασισμένος να την διοχετεύσει στους πάγκους από τη θέση του προπονητή.
Δείτε: Τα γκολ του Ρομάριο http://en.wikipedia.org/wiki/Romario#Statistics
Δείτε: Το Blog του Ρομάριο http://globoesporte.globo.com/ESP/0,,GEN294-6081,00.html
Μία εινόνα... χίλιες λέξειςΓεννήθηκε: Ρίο, 29 Ιανουαρίου 1966
Υψος: 1μ69
Βάρος: 72κ.
Διεθνής: 85 (1987-05)
Γκολ: 71
Ομάδες 1979-80 Ολάρια1981-88 Βάσκο ντα Γκάμα
1988-93 Αϊντχόφεν (Ολλανδία)
1993-95 Μπαρτσελόνα (Ισπανία)
1995-98 Φλαμένγκο
1996-98 Βαλένθια (Ισπανία)
1998-99 Φλαμένγκο
1999-02 Βάσκο ντα Γκάμα
2002-03 Φλουμινένσε
2003 Αλ Σάντ (Κατάρ)
2003-04 Φλουμινένσε
2005-06 Βάσκο ντα Γκάμα
2006 Μαϊάμι (ΗΠΑ)
2006 Αδελαίδα Γιουνάϊτεντ (Αυστραλία)
2007 Βάσκο ντα Γκάμα
ΤίτλοιΑργυρό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες 1988 (Βραζιλία)Κόπα Αμέρικα 1989, 1997 (Βραζιλία)
Κονφεντερέϊσον Καπ: 1997 (Βραζιλία)
Πρωτάθλημα Καριόκα: 1987, 1988 (Βάσκο), 1996, 1999 (Φλαμένγκο)
Πρωτάθλημα Ολλανδίας 1989, 90, 91 (Αϊντχόφεν)
Κύπελλο Ολλανδίας 1989, 90 (Αϊντχόφεν)
Πρωτάθλημα Ισπανίας 1994 (Μπαρτσελόνα)
Κύπελλο Μερσούλ (Βάσκο) 2.000
Κ.Χαβελάντζε 2000 (Βάσκο).
Συμμετοχές σε Μουντιάλ
1990 (9η): 1 αγώνας
1994 (1η): 7 αγώνες, 5 γκολ
.Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα πάμφτωχο περιβάλλον. Κι αυτό τον σημάδεψε σ’ όλη του τη ζωή. Από τα δύσκολα χρόνια στις φαβέλες του Ρίο πήρε το πείσμα για την επιτυχία. Εάν έβαζε κάτι στο μυαλό του ήταν αδύνατο να του ξεφύγει. Από το ίδιο περιβάλλον όμως πήρε και τον οξύθυμο χαρακτήρα. Οι καυγάδες του μέσα κι έξω από τα γήπεδα άφησαν εποχή.
Αυτός ό χαρακτήρας ήταν που έκανε τον Σκολάρι να μην τον καλέσει στο θριαμβευτικό για τη Βραζιλία Μουντιάλ του 2002, ενώ είχε χάσει και αυτό του 1998 λόγω τραυματισμού.
Από πολύ μικρός ήταν συνεπής στο ραντεβού με την επιτυχία. Στα 22 χρόνια του κέρδισε το αργυρό μετάλλιο με την Ολυμπιακή ομάδα στην Ατλάντα κι έκανε μία πολύ μεταγραφή στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, τότε, Αϊντχόφεν. Στη πατρίδα του είχε ήδη να δημιουργήσει μεγάλο όνομα παίζοντας στη Βάσκο ντα Γκάμα.
Με τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην Αϊντχόφεν για τρία χρόνια (1989, 1991, 1993) σχεδόν υποχρέωσε την Μπαρτσελόνα να τον αποκτήσει. Μαζί με τον Βούλγαρο Στόϊτσκοφ δημιούργησαν αχτύπητο δίδυμο στην επίθεση.
Το 1994 ήταν η καλή του χρονιά. Στην Ισπανία η Μπαρτσελόνα πήρε το πρωτάθλημα, ο ίδιος αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ (30 γκολ), ενώ το καλοκαίρι στα γήπεδα της Αμερικής κέρδισε μαζί με την «σελεσάο» το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Στην Ισπανία όμως η κόντρα του με τον Γιόχαν Κρόϊφ του έδειξε ότι δεν υπάρχει μέλλον. Επέστρεψε στη Βραζιλία με νωπές τις δάφνες του παγκόσμιου πρωταθλητή, ενώ στη Φλαμένγκο βρήκε τον καλό του φίλο και συμπαίκτη από την εθνική Μπεμπέτο.
Το 1996 ξανάρθε στην Ευρώπη, στη Βαλένθια, αλλά και πάλι γύρισε πίσω για να παίξει στη Φλαμένγκο, αρχικά και στη Βάσκο ντα Γκάμα στη συνέχεια.
Το 1998 τραυματίστηκε λίγο πριν τους αγώνες της τελικής φάσης στη Γαλλία και η σκηνή όπου έκλαψε δημόσια στην συνέντευξη τύπου όπου ανακοίνωσε ότι δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει την «σελεσάο» συγκίνησε πολλούς.
Έπαιζε μπάλα μέχρι τα 40 χρόνια του κι αν δεν τον έπιαναν να έχει κάνει χρήση απαγορευμένης ουσίας στις 28 Οκτωβρίου 2007 - ποιος ξέρει; - ίσως να συνέχιζε ακόμα την ποδοσφαιρική του δράση.Ο ίδιος πάντως δικαιολογήθηκε ότι είχε πάρει ένα φάρμακο για την τριχόπτωση.
Τώρα τη διοχέτευση της ενεργητικότητάς του είναι αποφασισμένος να την διοχετεύσει στους πάγκους από τη θέση του προπονητή.
Δείτε: Τα γκολ του Ρομάριο http://en.wikipedia.org/wiki/Romario#Statistics
Δείτε: Το Blog του Ρομάριο http://globoesporte.globo.com/ESP/0,,GEN294-6081,00.html
Από φόβος και τρόμος των αμυντικών στους πάγκους ως προπονητής
Η πιό δύσκολη στιγμή του. Όταν ανακοίνωσε ότι δεν θα βοηθήσει τη Βραζιλία στο Μουντιάλ του 19
sportandbusiness.gr
podosfairistis.blogspot.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου