Χέλμουτ Ντουκαντάμ: Ο ήρωας της Σεβίλλης και το άδοξο φινάλε

Συμπληρώθηκαν 31 χρόνια από την επική βραδιά του Χέλμουτ Ντουκαντάμ στον τελικό της Σεβίλλης και το Sport24.gr θυμίζει τι έγινε και ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του (VIDEO, PHOTOS)
Μιια βραδιά είναι ικανή να απογειώσει ή να καταστρέψει μια καριέρα. Πολλά τα παραδείγματα όπου μια επική εμφάνιση... έστρωσε κόκκινο χαλί σε κάποιον και μια τραγική τον έστειλε στα αζήτητα, δίχως ποτέ να μπορέσει να την ξεπεράσει και να την αφήσει πίσω του.

Ο Χέλμουτ Ντουκαντάμ έφτιαξε το δικό του ποδοσφαιρικό παραμύθι, βασισμένο σε εκείνον τον αλήστου μνήμης τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών πριν ακριβώς 30 χρόνια (7/5/1986) στη Σεβίλλη, όταν με τις επεμβάσεις του στη διαδικασία των πέναλτι έστειλε στα τάρταρα την Μπαρτσελόνα και χάρισε ένα -μάλλον ανέλπιστο- "Άγιο Δισκοπότηρο" στη Στεάουα Βουκουρεστίου.

Ο αγώνας (μαζί με την παράταση) ολοκληρώθηκε χωρίς γκολ και οδηγήθηκε στα πέναλτι. Εκεί έμελλε να γραφτεί μια από τις επικές σελίδες στην ιστορία της διοργάνωσης, όπου το μεγάλο φαβορί υποκλίθηκε στο μεγαλείο ενός τερματοφύλακα, ο οποίος έκανε ό,τι κανείς άλλο στα χρονικά.

Έπιασε τέσσερα πέναλτι στις ισάριθμες εκτελέσεις των Αλεξάνκο, Πεδράθα, Πίτσι Αλόνσο και Μάρκος, την στιγμή που ο Ουρούτι απέκρουσε εκείνες των Ματζάρου και Μπόλονι. Οι Λάκατους και Μπαλίντ βρήκαν στόχο και έτσι η Στεάουα πέτυχε ένα μικρό θαύμα, σηκώνοντας το τρόπαιο στον ουρανό της Ανδαλουσίας, με τον Ντουκαντάμ να... υπογράφει εκείνον τον τελικό.

Ο μύθος του απέκτησε διαχρονικότητα, αφού το επίτευγμά του μνημονεύεται μέχρι και σήμερα, ο ίδιος έγινε γνωστός ως "Ο ήρωας της Σεβίλλης" και το όνομά του συνώνυμο με τις αποκρούσεις πέναλτι στη "ρώσικη ρουλέτα" και στις περιπτώσεις εκείνες που ο τερματοφύλακας έκρινε την διαδικασία.

Έφτανε όμως αυτό για να... εκτοξεύσει και την καριέρα του; Ξεδιπλώνοντας το κουβάρι της ζωής του και εξετάζοντας τα γεγονότα που ακολούθησαν, βλέπουμε πως στην περίπτωσή του ίσχυσε το ακριβώς αντίθετο. Και αν για τις αποκρούσεις των τεσσάρων πέναλτι πέρα από ένστικτο και ικανότητα χρειαζόταν να... συνεργαστεί και η τύχη, αυτή μάλλον του γύρισε την πλάτη αμέσως μετά, λες και ο ίδιος έπρεπε να ξεπληρώσει κάποια γραμμάτια. Και μάλιστα με τόκο!

Λίγους μήνες μετά τον τελικό και με τις μετοχές του να είναι στο... πικ τους, ένα καλοκαιρινό πρωινό και ενώ βρισκόταν σε θέρετρο της Μαύρης Θάλασσας, ξύπνησε και αισθανόταν πόνους στο δεξί του χέρι. Στις 12 Ιουλίου 1986 μπήκε στο νοσοκομείο και η διάγνωση ήταν θρόμβωση, που θα μπορούσε να προκαλέσει μέχρι και ακρωτηριασμό. Εντέλει, το σενάριο αυτό δεν ίσχυσε, αλλά η καριέρα του έπρεπε να λάβει πρόωρο τέλος.

Με τον καιρό άρχισε να συνέρχεται, το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε από τους γιατρούς που τον παρακολουθούσαν και επανήλθε στην δράση τρία χρόνια μετά, παίζοντας στη Βάγκονουλ Άραντ, ομάδα της δεύτερης κατηγορίας της Ρουμανίας. Αγωνίστηκε εκεί για δυο σεζόν, δεν μπόρεσε να κάνει κάτι αξιοσημείωτο και το 1991 κρέμασε τα γάντια του σε ηλικία 32 ετών.

Βέβαια, επειδή οι θρύλοι πάντα σαγηνεύουν, υπήρξε και μια άλλη εκδοχή, η οποία έγινε πιστευτή από πολλούς, αν και ο ίδιος έπειτα από χρόνια την διέψευσε. Σύμφωνα με αυτή, μετά τον τελικό με την Μπαρτσελόνα δέχτηκε δώρο μια Mercedes από τον τότε πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης, Ραμόν Μεντόζα, θέλοντας έτσι να τον ευχαριστήσει για το ότι δεν επέτρεψε στους Καταλανούς να κατακτήσουν την Κούπα.

Επιστρέφοντας στη Ρουμανία του τότε δικτάτορα, Νικολάε Τσαουσέσκου, συναντήθηκε με τον γιο του, Νίκου, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Στεάουα, του ζητήθηκε να παραδώσει το αμάξι, εκείνος αρνήθηκε και η τιμωρία ήταν να του σπάσουν τα δάχτυλα του χεριού του, ώστε να μην μπορέσει να παίξει ξανά ποδόσφαιρο.

Η ιστορία άρχισε να κυκλοφορεί, ο ίδιος ανέβηκε ακόμα περισσότερο στις συνειδήσεις των συμπατριωτών του επειδή πήγε κόντρα στο καθεστώς, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε το γεγονός πολλά χρόνια μετά, λέγοντας πάντως ότι με τον γιο του Τσαουσέσκου δεν τα πήγαινε καθόλου καλά. Παραδέχτηκε, βέβαια, πως πήρε από την Κυβέρνηση ως δώρο ένα Dacia και 200 δολάρια.

Από εκεί και πέρα, η ζωή του δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, ούτε ακριβώς ονειρεμένη. Δούλεψε ως συνοριοφύλακας στη γενέτειρά του, τη Σέμλακ, άνοιξε ένα σχολείο ποδοσφαίρου, αλλά τα πολλά οικονομικά του προβλήματα τον ανάγκασαν να ξεπουλήσει τα πάντα, μένοντας στον... άσο. Πήγε και στην Αμερική (Φοίνιξ) το 2003 μαζί με την οικογένειά του, αλλά ένα χρόνο μετά επέστρεψε πίσω άπραγος.

Μια καλή στιγμή για τον ίδιο, ήταν το 2008 που τιμήθηκε από την κυβέρνηση της Ρουμανίας και μάλιστα ο Τζορτζ Μπενάλι, πρόεδρος της Στεάουα Βουκουρεστίου και ενός Κόμματος της χώρας, του προσέφερε μία θέση στο Κόμμα και τον έχρισε επίτιμο πρόεδρο του συλλόγου, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να του δείξει πως παρά το γεγονός ότι η ζωή του είχε πάρει την κατιούσα, ο ίδιος δεν θα μπορούσε να ξεχαστεί, όπως και η βραδιά εκείνη που έμεινε στην ιστορία και τον έγραψε με τα πιο "χρυσά γράμματα" στο βιβλίο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Ένας άνθρωπος που είδε και τις δυο πλευρές του νομίσματος της ζωής, που βίωσε την καταξίωση και την πτώση και που συνέχισε να ταλαιπωρείται με το δεξί του χέρι, κάνοντας πολλαπλά χειρουργεία και κινδυνεύοντας μάλιστα να το χάσει.

Παρ' όλα αυτά, το όνομά του θα συνεχίσει να μνημονεύεται, έχοντας πετύχει κάτι μοναδικό και η ιστορία του δεν πρόκειται να ξεθωριάσει. Άλλωστε, οι θρύλοι μένουν πάντα ζωντανοί...

 

 sport24.gr