Αναρτήθηκε από
sifis
την
- Λήψη συνδέσμου
- X
- Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
- Άλλες εφαρμογές
Γεννήθηκε το 1929 στα Κάτω Πατήσια, όμως η καταγωγή του ήταν από τη Ρούμελη και το χωριό Μουσουνίτσα. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Αθήνα και μεγάλωσε στις αλάνες της Νέας Φιλαδέλφειας.
Προτού συμπληρώσει τα 15 του χρόνια έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα με την ομάδα της Χαλκηδόνας. Λίγο αργότερα έχοντας περίσσια εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του πήγε να δοκιμαστεί στην ΑΕΚ.
Το ταλέντο του ήταν δεδομένο και αδιαμφισβήτητο, όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ευχάριστα για τον ίδιο. Παρά το γεγονός ότι η απόδοση του ήταν εξαιρετική, ο τότε προπονητής της Ένωσης, Γιώργος Νταϊσπάγγος τον απέρριψε λόγω του ύψους του. Η απογοήτευση του ήταν μεγάλη, όμως ακόμα μεγαλύτερη ήταν η θέληση του να αποδείξει την αξία του. Έτσι, λίγους μήνες αργότερα υπέγραψε στον Απόλλωνα Αθηνών, όπου έχοντας προπονητή τον Ρωμύλο Φρονιμίδη, μέσα σε ένα χρόνο ο ... Κατροδαύλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, κατάφερε να παίξει στην ανδρική ομάδα!
Το «Καμάρας» ήταν το όνομα που του έδωσαν λίγο αργότερα οι συμπαίκτες του στον Απόλλωνα, λόγω της μακρινής πάσας του που σχεδίαζε... καμάρα! Η θέση στην οποία αναδείχτηκε ήταν αυτή του επιθετικού και παρά την έλλειψη ύψους του κατάφερε να κάνει μία εντυπωσιακή καριέρα.
Το ντεμπούτο του ως βασικός στην ενδεκάδα του Απόλλωνα το πραγματοποίησε το 1947 σε μία φιλική αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο (0-0) και ο Καμάρας ήταν εντυπωσιακός. Από τότε η θέση του στην ενδεκάδα ήταν σχεδόν κατοχυρωμένη. Ακολούθησαν 16 συνεχή χρόνια προσφοράς και παρουσίας στην ομάδα της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» με την οποία συνέδεσε το όνομα του. Ολόκληρη τη δεκαετία του '50 και στις αρχές του '60 αποτέλεσε το φόβητρο του Απόλλωνα για τις αντίπαλες άμυνες. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του ήταν τα δυνατά και ξαφνικά σουτ. Μπορούσε να «εκτελέσει» από οποιαδήποτε θέση και απόσταση αιφνιδιάζοντας τους τερματοφύλακες. Η εξαιρετική του αντοχή και ταχύτητα επισκίαζαν το μειονέκτημα του ύψους του και μέχρι τη σεζόν 1962-'63 όταν και αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο που πρόσφερε μοναδικές στιγμές θεάματος.
Έκλεισε την καριέρα του στον Απόλλωνα, έχοντας στο ενεργητικό του 61 παρουσίες και 36 γκολ στην Α' Εθνική.
Στην Εθνική ομάδα αγωνίστηκε την περίοδο 1954-'55 μετρώντας τέσσερις συμμετοχές. Έσβησε από τη ζωή νικημένος από τη θλίψη μετά από τον απροσδόκητο χαμό της κόρης του.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το παρακάτω βιογραφικό σημείωμα του Γ. Καμάρα είναι από την έκδοση της αθλητικής εφημερίδας "ΟΜΑΔΑ" του 1962.
Ήταν μία έκδοση με τίτλο " ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΠΟΔΙΑ", αφιερωμένη στους μεγάλους ποδοσφαιριστές της εποχής, Έλληνες και ξένους, όπως, Πούσκας, Πελέ, Γιασίν, Ντι Στέφανο, Λουκανίδης, Υφαντής, Σιδέρης, Πολυχρονίου, Λινοξυλάκης, Νεστορίδης κ.ά.
Ό βετεράνος του Απόλλωνος Γιώργος Καμάρας ο «βομδαρδιστής» μέ τήν μεγάλη πείρα, μαζί με τον νεαρό αδελφό του Αριστείδη, πού προτίμησε να φορέση τήν φανέλλα του τριφυλλιού. Ό Γιώργος είναι υπόδειγμα αθλητή καί ό “μικρός” διδάχτηκε πολλά άπ' αυτόν.
Ο «ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΗΣ» του Απόλλωνος Αθηνών Γιώργος Καμάρας είναι από τους πιό χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της «παλιάς φρουράς» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ό ίδιος ό Απόλλων δέν έχει τεράστια πλήθη οπαδών, όμως ό Γιώργος Καμάρας είναι είδωλο όλων σχεδόν των Ελλήνων φιλάθλων, γιατί τόν νοιώθουν πολύ κοντά τους, είναι ό τύπος του παίκτη καί του ανθρώπου πού γίνεται συμπαθής καί δημοφιλής χωρίς κι' ο ίδιος νά τό καταλαβαίνη.
Αυτός ό βετεράνος, λοιπόν, πού έχει κάνει μιά μακρόχρονη σταδιοδρομία στον Απόλλωνα, θέλησε κάποτε, όταν ήταν στά πρώτα βήματα του, νά παίξη στην ΑΕΚ.
Είχε πάει, τόν είχαν δη καί τόν έδιωξαν, γιατί ... ήταν κοντός.
Αν τόν έβλεπαν μέ διαφορετικό μάτι, άν τό μπόι του δέν τους είχε καθήσει στό στομάχι, σήμερα ό Γιώργος Καμάρας θά είχε συμπληρώσει μιά πολύχρονη λαμπρή καρριέρα στην ΑΕΚ. "Επειδή, όμως, οι «αρμόδιοι» κρατούσαν τήν μεζούρα στό χέρι, ο Καμάρας θύμωσε καί δέν ξαναπάτησε τό πόδι του στό γήπεδο της ΑΕΚ όταν ήταν πιτσιρίκος, γιά νά τους παρακάλεση πάλι νά τόν δοκιμάσουν.
Καί σήμερα, ό σύλλογος πού υπερηφανεύεται γιά τόν θαυμάσιο αυτόν παίκτη μέ τό «φαρμακερό» σουτ καί τό άριστο ήθος, είναι ό Απόλλων Αθηνών.
Επώνυμο: Κατροδαύλης (τό «Καμάρας» είναι παρατσούκλι που σιγά - σιγά... εξαφάνισε τό επώνυμο).
΄Ονομα: Γεώργιος.
΄Ονομα Πατρός: Κωνσταντίνος.
΄Ονομα Μητρός: Παρασκευή.
Τόπος γεννήσεως: Κάτω Πατήσια.
Ημερομηνία γεννήσεως: 21 Μαΐου 1931.
Πρωτότοκος γυιός.
Ό βομβαρδιστής
Δεκαέξη χρόνια κλείνουν εφέτος πού ο Γιώργος Καμάρας είναι παίκτης του Απόλλωνος. Άπό τά «τσικό» πού ξεκίνησε, μέχρι την πρώτη γραμμή της πρώτης ομάδος, έδούλεψε πάντα μέ ιερό φανατισμό γιά τήν ομάδα του καί γιά τήν δημιουργία μιας υποδειγματικής αθλητικής σταδιοδρομίας.
Τό κατώρθωσε καί όλοι τό ξέρουμε καλά. Μέσα στά δεκαέξη χρόνια της καρριέρας του ό μεγάλος σουτέρ καί Αρχηγός του Απόλλωνος, υπήρξε πάντα άψογος, άμεμ-πτος άπό κάθε άποψη, ένας ώλοκληρωμένος παίκτης, ένας ώλοκληρωμένος αθλητής.
Τό γέλιο δέν λείπει ποτέ άπό τά χείλη του. Μέ τό χαμόγελο τρέχει μέσα στά γήπεδα δημιουργώντας «άλλη μιά» περίφημη εμφάνιση, μέ τό χαμόγελο κυνηγάει τήν μπάλλα, μέ τό χαμόγελο σουτάρει, μέ τό χαμόγελο πετυχαίνει τά γκολ, μέ τό χαμόγελο τά χάνει, μέ τό χαμόγελο δέχεται τήν νίκη της ομάδος του, μέ τό χαμόγελο υποδέχεται τήν λύπη στην καρδιά, όταν ό Απόλλων χάνη.
Μή ψάχνετε νά βρήτε άλλον παίκτη τόσο χαμογελαστό.
Δέν υπάρχει. Τό χαμόγελο του Γιώργου Καμάρα, άλλοτε ανάλαφρο καί δροσερό, άλλοτε κουρασμένο καί θλιμμένο,
είναι πάντα τό χαμόγελο του καλού ανθρώπου, του παιδιού πού ξεχειλίζει από καλή διάθεση καί αισιοδοξία.
Ό «γελαστός βομδαρδιστής» τών ελληνικών γηπέδων ήταν καί είναι ακόμη καί σήμερα ό Γιώργος Καμάρας.
Τί όμορφη καρριέρα.
Τι συμπαθητικός άνθρωπος...
Τί θαυμάσιος παίκτης...
Πόσες φορές τιμωρήθηκε μέσα στά τόσα χρόνια που αλωνίζει τά γήπεδα, πού έρχεται σε συγκρούσεις μέ σκληρούς καί πολλές φορές προκλητικούς αντιπάλους; Πόσες φορές άκουσε τόν διαιτητή νά του λέη: «΄Εξω», πόσες φορές τόν καταδίκασε τό αδέκαστο κοινό, γιά αντιαθλητική συμπεριφορά; Ό καθρέφτης είναι, ολοκάθαρος. Καμμιά βρώμικη ανάσα δεν τόν έχει θαμπώσει.
Μια, μοναδική, φορά πού τόν άπέβαλε ό διαιτητής, έγινε αληθινός σάλος καί ή Όμοσπονδία τόν έδικαίωσε. Στό τελευταίο λεπτό του αγώνος Απόλλωνος - Εθνικού 5-1, πριν τέσσερα χρόνια, ενα μικροεπεισόδιο με τόν Καραουλάνη, κατέληξε στην αποβολή του Καμάρα άπό τόν διαιτητή. Τιμωρήθηκε σάν αρχηγός μέ 45 ήμερες αποκλεισμό. Ήταν άδικη αποβολή, άδικη τιμωρία καί όλοι πήραν θέση υπέρ του Καμάρα. Καί ή ΕΠΟ είδε την αλήθεια καί του έχάρισε την ποινή, υστέρα άπό οχτώ ήμερες.
Κι' ό ακούραστος Γιώργος, γέλασε τότε άπό ικανοποίηση, μ' εκείνο τό μεγάλο γέλιο πού φωτίζει τό πρόσωπο.
Ό μικρός βοσκός
Ό Κωνσταντίνος Καμάρας, πριν άπό τόν πόλεμο είχε ενα γαλακτοπωλείο στά Πατήσια.
Ό γυιός του, ό Γιώργος, μαθητής του 23ου Δημοτικού Σχολείου, έπρόσφερε τις παιδικές του υπηρεσίες στό κατάστημα, ή δουλειά πήγαινε πολύ καλά καί ή οίκογένεια ζούσε ευτυχισμένη.
Οταν ξέσπασε ο πόλεμος, είχε έρθει στον κόσμο καί ένα καινούργιο πρόσωπο στην φαμίλια. Μή βιάζεσθε νά σκεφθήτε ότι ήταν ό Αριστείδης. Ήταν ενα κορίτσι, ή Ελένη Καμάρα, πού τώρα είναι παντρεμένη.
Ό Κωνσταντίνος Καμάρας έφυγε γιά νά πάη στον πόλεμο.
Σκληρή εποχή, σκληρή ζωή.
Κατοχή.
Άπό τήν Αλβανία ό πατέρας Καμάρας ξαναγύρισε στά Πατήσια καί στό γαλακτοπωλείο του. Τότε γεννήθηκε κι' ό Αριστείδης Καμάρας - τόν ξέρετε.
Ξαφνικά ή οικογένεια έφυγε άπό τά Πατήσια καί πήγε στην Ν. Φιλαδέλφεια. Ό Κωνσταντίνος Καμάρας άφησε τό γαλακτοπωλείο καί αγόρασε πρόβατα. Πιό συμφερτική δουλειά καί πιό αποδοτική.
Ό Γιώργος Καμάρας βοηθούσε τόν πατέρα του καί στό καινούργιο επάγγελμα. Δεν άργησε νά γίνη ένας τέλειος μικρός βοσκός. Του άρεσε νά κάνη συντροφιά μέ τά πρόβατα. Στήν βοσκή πού τά πήγαινε, στό μικρό δάσος, κοντά στό γήπεδο της ΑΕΚ, άρχισε νά συνειδητοποιή τήν αντίληψη πού είχε γιά τό ποοδόσφαιρο. Μέχρι τότε, άκουγε γιά τις ομάδες καί γιά τους «διάσημους» παίκτες, αλλά δέν ήξερε τίποτε παραπάνω γιά τό ποδόσφαιρο. «Ώς πιτσιρής» βέβαια, κλωτσούσε κι' αυτός μαζί μέ τους λοιπούς πιτσιρήδες της Φιλαδέλφειας, αλλά ήταν κάτι άλλοιώτικο. Βλέποντας όμως στό δάσος, νά προπονούνται οι παίκτες της ομάδος της Αεροπορίας Μουράτης, Πεντζαρόπουλος κ. λ.π., πήρε μιά διαφορετική, σωστή πιά, ιδέα γιά τό τί είναι ποδόσφαιρο.
Ετσι, ό μικρός βοσκός, πού ήταν τότε στά 14, αγάπησε μέ πάθος τήν μπάλλα καί άπό τότε δέν τήν εσβησε τίποτε τήν αγάπη του αυτή, ούτε ό χρόνος...
Στήν περιοχή υπήρχε ένα ανεξάρτητο σωματείο, ο Χαλκηδονικός. Γράφτηκε εκεί ό Γιώργος, παρ' όλες τις φωνές του πατέρα του, πού δέν ήξερε τί ήταν τό ποδόσφαιρο καί δέν ήθελε νά τρώη τις ώρες του μ' αυτό ό γυιός του. Τό ευτύχημα ήταν ότι ή μάνα του, ήταν μιά μάνα όπως όλες οί μάνες: τόν έκάλυπτε καί έπαιρνε τό μέρος του.
Ετσι μέ τά πολλά, κι' ό πατέρας του Γιώργου, Επαψε νά μουρμουρίζη καί νά ξυνίζη τά μούτρα όταν του μιλούσαν γιά ποδόσφαιρο. Ό Γιώργος, παίκτης κανονικός πλέον, έστω καί σε ανεπίσημο σωματείο, είχε στήσει τις βάσεις πού πάνω τους επρόκειτο νά όρθωση τήν λαμπρή καρριέρα του.
΄Επαιζε στον Χαλκηδονικό, έζήτησε νά γραφτή στήν ΑΕΚ, κατέληξε στον "Απόλλωνα.
Καί... έθαύμαζε τόν Παναθηναϊκό. Ήταν ή ομάδα γιά τήν όποια άκουγε νά γίνεται λόγος μαζί μέ τόν Ολυμπιακό καί ένα δύο ακόμη μεγάλα σωματεία. Του καρφώθηκε ή «πράσινη ιδέα» στό μυαλό, μά δέν έφτασε ώς βαθιά στήν ψυχή. Καί μόλις ό Καμάρας έγινε παίκτης του Απόλλωνος, όλα τά άλλα έσβησαν. Ό Παναθηναϊκός έγινε μιά ομάδα όπως οι άλλες, χωρίς ιδιαίτερη επίδραση πάνω του καί κάποτε - κάποτε, ήταν ένας μεγάλος αντίπαλος για τόν Απόλλωνα, γιά τόν Καμάρα...
Μή νομίσετε ότι καί άπό τόν Ολυμπιακό δέν ενδιαφέρθηκαν νά τόν πάρουν. Ανάμεσα στούς παίκτες της Αεροπορίας πού έκαναν προπόνηση στό δάσος της Φιλαδέλφειας ήταν καί ο Γκιόκας πού τον τσιγκλούσε διαρκώς νά παη στον Ολυμπιακό. Τόν έβλεπε καθώς έβοσκε τά πρόβατα του νά κλωτσάη τήν μπάλλα τους —των αεροπόρων όχι τών... προβάτων— καί του έκανε εντύπωση τό τρομακτικό σουτ του καί ή αντίληψη του.
— Έρχεσαι στό Φάληρο Γιωργάκη;
— Τί νά κάνω στό Φάληρο κύριε Γκιόκα;
— Νά σέ πάρουμε στον "Ολυμπιακό. Δέν θέλεις;
— Οχι πώς δέν θέλω, αλλά είναι μακρυά τό Φάληρο. Που νά τρέχω εκεί κάτω.
— Δέν είναι ζήτημα.
-—Μπα, όχι, δέν πάω. Δέν θά μέ θέλουν κι' όλας.
— Γιατί δεν θά σέ θέλουν; Αφού στό λέω έγώ.
— Είμαι κοντός, νά. Καί στήν ΑΕΚ τά ίδια μου είπανε. Κι' είναι καί μακρυά τό Φάληρο.
— Κι' είσαι και Παναθηναϊκάκιας, έκανε ό Γκιόκας ερεθισμένος.
— Ελαφρώς.
Κι' εξακολούθησε νά βόσκη τά προβατάκια του καί νά παίζη την μπαλλίτσα του στον Χαλκηδονικό.
Πήγαινε και στό Γυμνάσιο, τό όποιο δέν επρόκειτο νά τελειώση για λόγους... φιλότιμου. Μιά χρονιά έμεινε μετεξεταστέος στά Μαθηματικά καί στά Γαλλικά. Τό πήρε πολύ επί πόνου τό ζήτημα καί δέν ξαναπάτησε σχολείο. Γι΄ αυτό καί ύστερα από μερικά χρόνια, όταν ό αδελφός του ο Αριστείδης έγινε μαθητής, τον πρόσεχε καί παρακολουθούσε τήν εξέλιξή του σαν νά επρόκειτο γι΄ αυτόν τόν ίδιο. Τόν παρακολουθούσε άγρυπνα, δέν τόν άφηνε νά σήκωση κεφάλι απο τά βιβλία, μέχρι πού μπήκε στό Πανεπιστήμιο.
΄Ενας φίλος του Γιώργου, πού έπαιζε στά τσικό του Απόλλωνος, του έπρότεινε μιά μέρα νά πάνε μαζί στό γήπεδο τού Παναθηναικού, που έκανε προπόνηση ο Απόλλων.
Δέν είχε να χάση τίποτε ό Καμάρας καί πήγε. Ό φίλος του έπιασε τον προπονητή του Απόλλωνος, τόν Φρονιμίδη, και κάτι του είπε δείχνοντας τόν Γιώργο.
΄Ενα «στοπ» κι΄ ένα δελτίο
Κι' ύστέρα όλα έγιναν μέ ρυθμό καλπασμού.
Ο Γιώργος βρέθηκε ντυμένος μέ μιά «πλήρη στολή του Απόλλωνος καί άρχισε προπόνηση, ένώ ό Φρονιμίδης τον παρακολουθούσε μ' ενδιαφέρον. Σέ μιά στιγμή τόν πλησίασε καί μπροστά του έδωσε ένα βολέ στήν μπάλλα τινάζοντάς την στον αέρα.
— Άν τήν στοπάρης καλά, γράφεσαι στον Απόλλωνα, του είπε.
Ό Καμάρας κύτταζε τήν μπάλλα πού ανέβαινε. Ετοιμάστηκε νά στοπάρη!
— Μου φάνηκε ότι πέρασε μιά ώρα μέχρι νά κατέβη ή μπάλλα, εξομολογείται τώρα. Μά έκανα ένα πολύ καλό στοπ.
Από τήν άλλη μέρα είχε στήν τσέπη του ένα δελτίο του Απόλλωνος, ένα δελτίο πού έχει μέχρι σήμερα.
΄Επαιξε ένα χρόνο στήν Γ' ομάδα. Ή αρχική του θέση ήταν σέντερ χάφ. Δέν είχε βρή ακόμη τόν προσανατολισμό του. Ό Φρονιμίδης τόν μετέθεσε στήν επίθεση και τότε φάνηκε καθαρώτερα τό πλούσιο, τό μεγάλο ταλέντο του.
΄Υστερα ανέβηκε στήν Β' ομάδα καί στις 25 Μαρτίου 1948 έπαιξε γιά πρώτη φορά στήν Α' ομάδα εναντίον του Όλυμπιακού, στου Καραϊσκάκη. Καμμιά ομάδα δέν πέτυχε γκολ σ' εκείνο τό ματς. Ό Καμάρας πάντως ήταν ή αποκάλυψη. Μετά τόν αγώνα ό Ε. Χέλμης, έζήτησε άπό τόν έφορο τότε του Απόλλωνος κ. Οικονόμου, νά του δώση τον Καμάρα στον Ολυμπιακό.
— Αστειεύεστε κύριε Χέλμη;
Φυσικά ό Χέλμης δέν αστειευόταν καθόλου. Μά ό Καμάρας είχε πιά «ριζώσει» στον Απόλλωνα καί τίποτε δέν θά μπορούσε ποτέ νά τόν άπομακρύνη από εκεί. Αγάπησε μ' όλη την δύναμη της ψυχής του τό σωματείο του και έπρόσφερε τό πάν γιά τό μεγαλείο του.
Κι' αυτό είναι τό μεγαλείο του παίκτη...
Στόν Απόλλωνα έγινε από νεαρό, αμούστακο παιδί, έφηβος κι΄ ύστερα άνδρας. Μ' εκείνο τό αιώνιο χαμόγελο στά χείλη προχώρησε τον δρόμο του στό γήπεδο καί όταν ή Εθνική ομάδα χρειάστηκε τις υπηρεσίες του, εφό-ρεσε την φανέλλα με τά κυανόλευκα χρώματα... κυανόλευκα όπως και ή φανέλλα του Απόλλωνος.
Εξι φορές έπαιξε στην Εθνική ό Καμάρας και δύο φορές στην Β' Εθνική. Πάντα ήταν φιλότιμος, μαχητικός, φλογισμένος από τόν πόθο της νίκης.
Εννιά προπονητές
Φρονιμίδης, Γκέϊμπλ, Στράτος, Δαμαλάς, Ζόλναϋ, Σιμονόφσκυ, Στέφοβιτς, Γ. Χέλμης, Ντόλγκος.
΄Ολοι αυτοί οί άνθρωποι, εχρημάτισαν προπονητές στόν Απόλλωνα από τόν καιρό πού άρχισε τήν καρριέρα του ό Γιώργος Καμάρας. Άπ' όλους αυτούς ό γελαστός βομβαρδιστής έμαθε πολλά πράγματα γιά τό ποδόσφαιρο. Αντλησε διδάγματα, διαμόρφωσε τόν ποδοσφαιρικό χαρακτήρα του και ωλοκληρώθηκε σάν κυνηγός.
Στόν Φρονιμίδη χρωστάει τήν αρχή της καρριέρας του. Ηταν ό άνθρωπος πού δέν τόν είπε «κοντό».
Μέ τόν Γκέϊμπλ έμαθε νά σουτάρη με τήν ίδια άνεση κι' εύθυβολία καί μέ τά δυό πόδια.
Άπό τόν Ζόλναϋ διδάχθηκε νά παίρνη στό γήπεδο τήν ορθή θέση πού απαιτείται σέ κάθε περίσταση. Τόν έμαθε νά «συνδέη» ολόκληρη τήν πεντάδα, σάν «ηγέτης» της.
Άπό όλους κάτι είχε νά μάθη, γενικότητες ή λεπτομέρειες.
Μέσα στά δεκαπέντε χρόνια της καρριέρας του, ήρθαν εννιά προπονητές... ΄Ηρθαν πολλοί περισσότεροι παίκτες, άλλοι εγκατέλειψαν, άλλοι έγιναν φίρμες κι' έπέταξαν γι' άλλού, άλλοι κουράστηκαν...
Μα ό Γιώργος Καμάρας, παραμένει πάντα στόν Απόλλωνα, πιστός καί άφωσιωμένος βετεράνος πιά, σωστός οικογενειάρχης. Παντρεύτηκε τό 1956. Ή γυναίκα του Νίτσα, του χάρισε αργότερα κι' ένα κοριτσάκι, πού είναι τώρα ό μεγάλος σκοπός της ζωής του.
Πέντε χρονών είναι τώρα ή μικρή Βίκυ καί θέλει ν' άκολουθή τόν μπαμπά της στό γήπεδο καί νά τόν βλέπη νά βάζη γκολ. Μά ακόμη είναι μικρούλα γιά τά γήπεδα, άναγκάζεται, λοιπόν, ν' άκούη άπό τό ραδιόφωνο τά «κατορθώματα» του μπαμπά της.
Καί φυσικά, ό μπαμπάς της είναι ό σπουδαιότερος άνθρωπος πού πάτησε ποτέ αυτήν τήν Γη.
Μιά ολόκληρη ζωή στόν Απόλλωνα.
Μέ ημερομηνίες μεγάλων ή μικρών αγώνων πρέπει νά έχη συνδέσει τά γεγονότα της ζωής του ό Καμάρας. Δεύτερο σπίτι του το αποδυτήριο του γηπέδου, δεύτερη αυλή του τό γήπεδο, δεύτερη θρησκεία του ό Απόλλων.
Τό παιγνίδι: Στεγνό φαΐ
Ή ερώτηση είναι “στάνταρ”:
— Πώς αντιλαμβάνεσαι τό ποδόσφαιρο; Νά πώς παίζει ό ίδιος:
— Τό παιγνίδι είναι σάν τό φαΐ. Γιά νά είναι υγιεινό πρέπει νά είναι στεγνό, χωρίς σάλτσες. Είμαι ομαδικός. Δέν κάνω περιττές ντρίμπλες, παρά μόνο όταν δέν έχω που νά στείλω τήν μπάλλα. Μ' αρέσει τό γρήγορο καί συνεχές μοίρασμα. Ηδονίζομαι όταν βλέπω νά γίνεται μέ ακρίβεια τό μοίρασμα. Στίς προπονήσεις επαναλαμβάνω διαρκώς τά ίδια βασικά πράγματα πού είναι τό θεμέλιο του ποδοσφαίρου. Δεν πρέπει κανείς νά πή ποτέ ότι τά έμαθε όλα καί ότι δέν χρειάζεται νά προσπαθή πάντα γιά κάτι καλύτερο, γιά κάτι καινούργιο. Παίζω, κοντρολάρω καί σουτάρω καί μέ τά δυό πόδια. Φροντίζω νά χτυπάω τήν μπάλλα πάντα δυνατά καί απότομα, κάτι σάν «σκαμπίλι» καί πάντα μέ τό «κουντουπιέ». Φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζει ή κλίση του σώματος, κάτι πού άγνοούν αρκετοί καλοί ΄Ελληνες σουτέρ. Εχω, όμως, κι' ένα μειονέκτημα. Στά μεγάλα ντέρμπι καί ιδιαίτερα όταν γίνονται ματς Απόλλωνος - ΑΕΚ, δέν μπορώ νά διατηρήσω απόλυτα τήν ψυχραιμία μου, παθαίνω μιά μικρή ταραχή.
Είναι κάτι πού έχουν προσέξει όλοι οι φίλαθλοι. Ό Καμάρας «μιλάει» κάθε τόσο στόν διαιτητή. Φαίνεται νά διαμαρτύρεται. Μά δέν συμβαίνει πάντα αυτό. Είναι μιά συνήθεια του πού τήν ξέρουν καί οί... διαιτητές. Πρόκειται μάλλον γιά «ψιλοκουβέντα», γιά μικροπαραπονάκια, γιά... μεγάλα έστω παράπονα.
Ό προπονητής του Απόλλωνος κ. Ντόλγκος, πού πήρε κι' αυτός χαμπάρι τήν συνήθεια του Καμάρα, τόν έχει βαφτίσει «Ράδιο Αθήναι»...
Τόν χειμώνα του 1960, ή καρριέρα του Γιώργου φαινόταν ότι έσβηνε. Ό ίδιος, απογοητευμένος άπό διάφορες παρεξηγήσεις καί κουρασμένος άπό τήν έντονη ποδοσφαιρική ζωή δεκαπέντε ετών, πήρε τήν απόφαση νά εγκαταλείψη τήν μπάλλα.
Θα αφωσιωνόταν στην οικογένεια του ολοκληρωτικά. Οι αναμνήσεις του από τόν ποδοσφαιρικό βίο θά συγκεντρώνονταν σε μιά αίθουσα στό σπίτι πού χτίζει στην Ν. Φιλαδέλφεια, θά ήταν ενα είδος «λέσχης» μέ ανάγλυφη τήν καρριέρα του, μέ φωτογραφίες, μ' αναμνηστικά κύπελλα, λάβαρα, σήματα, εφημερίδες, περιοδικά, μπάλλες, φανέλλες, όλα ό,τι μπορούν νά θυμίζουν τήν σταδιοδρομία του.
Τό ποδόσφαιρο θά γινόταν πέρυσι «παρελθόν» γιά τόν Καμάρα.
Καί ξαφνικά, ήρθε ό Ντόλγκος.
Βλέποντας τόν Καμάρα νά παίζη στά «τελευταία» του παιγνίδια, κουνούσε μέ θαυμασμό τό κεφάλι. Κι' όταν τόν έπληροφόρησαν ότι ό Γιώργος πρόκειται νά σταματήση, έβαλε τις φωνές:
— ΄Οχι. θά παίξη ακόμη μπάλλα. Θα παίξη.
΄Επιασε τόν Καμάρα καί του εξήγησε ότι στην «Ευρώπη» οί τριαντάρηδες παίκτες βρίσκονται στην ακμή τους. Του εμφύσησε τήν όρεξη, τόν έκανε νά ξεχάση την απογοήτευση του, του έδωσε νά καταλάβη ότι θά ήταν κρίμα νά εγκατάλειψη έτσι άδοξα τό ποδόσφαιρο.
— Μά κύριε Ντόλγκος, είπε ό Καμάρας, σάν έσχατη δικαιολογία, είμαι ογδόντα κιλά.
— θά τά πούμε καί γι' αυτό, τώρα πού θά τελειώση τό πρωτάθλημα.
Και «τά είπαν».
Ολόκληρο τό καλοκαίρι του έκανε μιά συστηματική προπόνηση καί μιά γυμναστική πού του έρριξε στά γρήγορα οχτώ κιλά.
Του καθώρισε ειδικό διαιτολόγιο καί μπορούμε νά πούμε ότι ό Ντόλγκος έκοψε τό ψωμί του Καμάρα. Πραγματικά, από τήν ημέρα πού τόν παράλαβε αυτός ό θαυμάσιος προπονητής, ό Καμάρας ξέχασε τι γεύση έχει τό ψωμί.
Του έκοψε τά «μεζεδάκια» γιά τά οποία τρελλαινόταν ό Γιώργος καί τά τιμούσε τακτικά μέ τήν παρέα του στά ταβερνάκια. ΄Ολα αυτά κόπηκαν μέ τό μαχαίρι.
΄Ο,τι τρώει, τρώει το μεσημέρι. Τό βράδυ μόνο ένα γιαουρτάκι είναι τό γεύμα του.
Τ' αποτελέσματα φάνηκαν γρήγορα. Άπό τήν αρχή, οί φίλαθλοι είδαν στό γήπεδο ένα Καμάρα διαφορετικό, αγνώριστο, γεμάτο κέφι καί ζωντάνια, γεμάτο αυτοπεποίθηση και σφρίγος.
Καί φυσικά, δέν γίνεται κουβέντα περί «εγκαταλείψεως».
— Ό Καμάρας θά παίζη μπάλλα αρκετά χρόνια ακόμη, λέει ό Ντόλγκος.
Κι' ό Γιώργος —τί νά κάνη— συμφωνεί:
— Αυτός ό άνθρωπος είναι καταπληκτικός, λέει. Καί γιά νά τονίζη ότι έχω ακόμη αρκετά χρόνια μπροστά μου, έτσι θά είναι. Όπωσδήποτε θά είναι έτσι.
΄Ολοι συμπαθούν τόν Καμάρα.
Πώς νά μή τόν συμπαθούν άφού είναι πάντα γελαστός, πάντα καλός καί απλός σάν ένα παιδί;
Κι' αυτός συμπαθεί καί αγαπά όλον τόν κόσμο. Γι' αυτό κι' όταν ρωτήθηκε ποιους παίκτες άπό τήν «παληά φρουρά» καί ποιους νέους ξεχωρίζει, βρέθηκε σέ δύσκολη θέση.
— Άπό τους παληούς ξεχωρίζω τόν Λινοξυλάκη και τόν Νεστορίδη κι' άπό τους νέους τόν Σαββίδη.
Κι' όσο γιά τό ερώτημα: «τι θά σ' έκανε τώρα να σταματήσης τό ποδόσφαιρο», ή απάντηση είναι:
— Αυτό τό ξέρει μάλλον ό... Ντόλγκος.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΜΑΡΑΣ “O ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΗΣ”
(Συνέντευξη στον Πάνο Τυλωμένο από τα “Αθλητικά Χρονικά”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το παρακάτω βιογραφικό σημείωμα του Γ. Καμάρα είναι από την έκδοση της αθλητικής εφημερίδας "ΟΜΑΔΑ" του 1962.
Ήταν μία έκδοση με τίτλο " ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΠΟΔΙΑ", αφιερωμένη στους μεγάλους ποδοσφαιριστές της εποχής, Έλληνες και ξένους, όπως, Πούσκας, Πελέ, Γιασίν, Ντι Στέφανο, Λουκανίδης, Υφαντής, Σιδέρης, Πολυχρονίου, Λινοξυλάκης, Νεστορίδης κ.ά.
Ό βετεράνος του Απόλλωνος Γιώργος Καμάρας ο «βομδαρδιστής» μέ τήν μεγάλη πείρα, μαζί με τον νεαρό αδελφό του Αριστείδη, πού προτίμησε να φορέση τήν φανέλλα του τριφυλλιού. Ό Γιώργος είναι υπόδειγμα αθλητή καί ό “μικρός” διδάχτηκε πολλά άπ' αυτόν.
Γιώργος Καμάρας “Ο γελαστός”
Ο «ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΗΣ» του Απόλλωνος Αθηνών Γιώργος Καμάρας είναι από τους πιό χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της «παλιάς φρουράς» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ό ίδιος ό Απόλλων δέν έχει τεράστια πλήθη οπαδών, όμως ό Γιώργος Καμάρας είναι είδωλο όλων σχεδόν των Ελλήνων φιλάθλων, γιατί τόν νοιώθουν πολύ κοντά τους, είναι ό τύπος του παίκτη καί του ανθρώπου πού γίνεται συμπαθής καί δημοφιλής χωρίς κι' ο ίδιος νά τό καταλαβαίνη.
Αυτός ό βετεράνος, λοιπόν, πού έχει κάνει μιά μακρόχρονη σταδιοδρομία στον Απόλλωνα, θέλησε κάποτε, όταν ήταν στά πρώτα βήματα του, νά παίξη στην ΑΕΚ.
Είχε πάει, τόν είχαν δη καί τόν έδιωξαν, γιατί ... ήταν κοντός.
Αν τόν έβλεπαν μέ διαφορετικό μάτι, άν τό μπόι του δέν τους είχε καθήσει στό στομάχι, σήμερα ό Γιώργος Καμάρας θά είχε συμπληρώσει μιά πολύχρονη λαμπρή καρριέρα στην ΑΕΚ. "Επειδή, όμως, οι «αρμόδιοι» κρατούσαν τήν μεζούρα στό χέρι, ο Καμάρας θύμωσε καί δέν ξαναπάτησε τό πόδι του στό γήπεδο της ΑΕΚ όταν ήταν πιτσιρίκος, γιά νά τους παρακάλεση πάλι νά τόν δοκιμάσουν.
Καί σήμερα, ό σύλλογος πού υπερηφανεύεται γιά τόν θαυμάσιο αυτόν παίκτη μέ τό «φαρμακερό» σουτ καί τό άριστο ήθος, είναι ό Απόλλων Αθηνών.
Επώνυμο: Κατροδαύλης (τό «Καμάρας» είναι παρατσούκλι που σιγά - σιγά... εξαφάνισε τό επώνυμο).
΄Ονομα: Γεώργιος.
΄Ονομα Πατρός: Κωνσταντίνος.
΄Ονομα Μητρός: Παρασκευή.
Τόπος γεννήσεως: Κάτω Πατήσια.
Ημερομηνία γεννήσεως: 21 Μαΐου 1931.
Πρωτότοκος γυιός.
Η θρυλική ΕΛΑΦΡΑ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ
ΟΡΘΙΟΙ: Χρόνης, Αρδίζογλου, Πορύχης, Μαυρόπουλος, Δαράκης, Ταουξής.
ΚΑΘΙΣΤΟΙ: Παπάζογλου, Σκανδάλης, Καμάρας, Σεραφείδης, Μιαχαλάκος.
ΟΡΘΙΟΙ: Χρόνης, Αρδίζογλου, Πορύχης, Μαυρόπουλος, Δαράκης, Ταουξής.
ΚΑΘΙΣΤΟΙ: Παπάζογλου, Σκανδάλης, Καμάρας, Σεραφείδης, Μιαχαλάκος.
Ό βομβαρδιστής
Δεκαέξη χρόνια κλείνουν εφέτος πού ο Γιώργος Καμάρας είναι παίκτης του Απόλλωνος. Άπό τά «τσικό» πού ξεκίνησε, μέχρι την πρώτη γραμμή της πρώτης ομάδος, έδούλεψε πάντα μέ ιερό φανατισμό γιά τήν ομάδα του καί γιά τήν δημιουργία μιας υποδειγματικής αθλητικής σταδιοδρομίας.
Τό κατώρθωσε καί όλοι τό ξέρουμε καλά. Μέσα στά δεκαέξη χρόνια της καρριέρας του ό μεγάλος σουτέρ καί Αρχηγός του Απόλλωνος, υπήρξε πάντα άψογος, άμεμ-πτος άπό κάθε άποψη, ένας ώλοκληρωμένος παίκτης, ένας ώλοκληρωμένος αθλητής.
Τό γέλιο δέν λείπει ποτέ άπό τά χείλη του. Μέ τό χαμόγελο τρέχει μέσα στά γήπεδα δημιουργώντας «άλλη μιά» περίφημη εμφάνιση, μέ τό χαμόγελο κυνηγάει τήν μπάλλα, μέ τό χαμόγελο σουτάρει, μέ τό χαμόγελο πετυχαίνει τά γκολ, μέ τό χαμόγελο τά χάνει, μέ τό χαμόγελο δέχεται τήν νίκη της ομάδος του, μέ τό χαμόγελο υποδέχεται τήν λύπη στην καρδιά, όταν ό Απόλλων χάνη.
Μή ψάχνετε νά βρήτε άλλον παίκτη τόσο χαμογελαστό.
Δέν υπάρχει. Τό χαμόγελο του Γιώργου Καμάρα, άλλοτε ανάλαφρο καί δροσερό, άλλοτε κουρασμένο καί θλιμμένο,
είναι πάντα τό χαμόγελο του καλού ανθρώπου, του παιδιού πού ξεχειλίζει από καλή διάθεση καί αισιοδοξία.
Ό «γελαστός βομδαρδιστής» τών ελληνικών γηπέδων ήταν καί είναι ακόμη καί σήμερα ό Γιώργος Καμάρας.
Τί όμορφη καρριέρα.
Τι συμπαθητικός άνθρωπος...
Τί θαυμάσιος παίκτης...
Πόσες φορές τιμωρήθηκε μέσα στά τόσα χρόνια που αλωνίζει τά γήπεδα, πού έρχεται σε συγκρούσεις μέ σκληρούς καί πολλές φορές προκλητικούς αντιπάλους; Πόσες φορές άκουσε τόν διαιτητή νά του λέη: «΄Εξω», πόσες φορές τόν καταδίκασε τό αδέκαστο κοινό, γιά αντιαθλητική συμπεριφορά; Ό καθρέφτης είναι, ολοκάθαρος. Καμμιά βρώμικη ανάσα δεν τόν έχει θαμπώσει.
Μια, μοναδική, φορά πού τόν άπέβαλε ό διαιτητής, έγινε αληθινός σάλος καί ή Όμοσπονδία τόν έδικαίωσε. Στό τελευταίο λεπτό του αγώνος Απόλλωνος - Εθνικού 5-1, πριν τέσσερα χρόνια, ενα μικροεπεισόδιο με τόν Καραουλάνη, κατέληξε στην αποβολή του Καμάρα άπό τόν διαιτητή. Τιμωρήθηκε σάν αρχηγός μέ 45 ήμερες αποκλεισμό. Ήταν άδικη αποβολή, άδικη τιμωρία καί όλοι πήραν θέση υπέρ του Καμάρα. Καί ή ΕΠΟ είδε την αλήθεια καί του έχάρισε την ποινή, υστέρα άπό οχτώ ήμερες.
Κι' ό ακούραστος Γιώργος, γέλασε τότε άπό ικανοποίηση, μ' εκείνο τό μεγάλο γέλιο πού φωτίζει τό πρόσωπο.
Ό μικρός βοσκός
Ό Κωνσταντίνος Καμάρας, πριν άπό τόν πόλεμο είχε ενα γαλακτοπωλείο στά Πατήσια.
Ό γυιός του, ό Γιώργος, μαθητής του 23ου Δημοτικού Σχολείου, έπρόσφερε τις παιδικές του υπηρεσίες στό κατάστημα, ή δουλειά πήγαινε πολύ καλά καί ή οίκογένεια ζούσε ευτυχισμένη.
Οταν ξέσπασε ο πόλεμος, είχε έρθει στον κόσμο καί ένα καινούργιο πρόσωπο στην φαμίλια. Μή βιάζεσθε νά σκεφθήτε ότι ήταν ό Αριστείδης. Ήταν ενα κορίτσι, ή Ελένη Καμάρα, πού τώρα είναι παντρεμένη.
Ό Κωνσταντίνος Καμάρας έφυγε γιά νά πάη στον πόλεμο.
Σκληρή εποχή, σκληρή ζωή.
Κατοχή.
Άπό τήν Αλβανία ό πατέρας Καμάρας ξαναγύρισε στά Πατήσια καί στό γαλακτοπωλείο του. Τότε γεννήθηκε κι' ό Αριστείδης Καμάρας - τόν ξέρετε.
Ξαφνικά ή οικογένεια έφυγε άπό τά Πατήσια καί πήγε στην Ν. Φιλαδέλφεια. Ό Κωνσταντίνος Καμάρας άφησε τό γαλακτοπωλείο καί αγόρασε πρόβατα. Πιό συμφερτική δουλειά καί πιό αποδοτική.
Ό Γιώργος Καμάρας βοηθούσε τόν πατέρα του καί στό καινούργιο επάγγελμα. Δεν άργησε νά γίνη ένας τέλειος μικρός βοσκός. Του άρεσε νά κάνη συντροφιά μέ τά πρόβατα. Στήν βοσκή πού τά πήγαινε, στό μικρό δάσος, κοντά στό γήπεδο της ΑΕΚ, άρχισε νά συνειδητοποιή τήν αντίληψη πού είχε γιά τό ποοδόσφαιρο. Μέχρι τότε, άκουγε γιά τις ομάδες καί γιά τους «διάσημους» παίκτες, αλλά δέν ήξερε τίποτε παραπάνω γιά τό ποδόσφαιρο. «Ώς πιτσιρής» βέβαια, κλωτσούσε κι' αυτός μαζί μέ τους λοιπούς πιτσιρήδες της Φιλαδέλφειας, αλλά ήταν κάτι άλλοιώτικο. Βλέποντας όμως στό δάσος, νά προπονούνται οι παίκτες της ομάδος της Αεροπορίας Μουράτης, Πεντζαρόπουλος κ. λ.π., πήρε μιά διαφορετική, σωστή πιά, ιδέα γιά τό τί είναι ποδόσφαιρο.
Ετσι, ό μικρός βοσκός, πού ήταν τότε στά 14, αγάπησε μέ πάθος τήν μπάλλα καί άπό τότε δέν τήν εσβησε τίποτε τήν αγάπη του αυτή, ούτε ό χρόνος...
Στήν περιοχή υπήρχε ένα ανεξάρτητο σωματείο, ο Χαλκηδονικός. Γράφτηκε εκεί ό Γιώργος, παρ' όλες τις φωνές του πατέρα του, πού δέν ήξερε τί ήταν τό ποδόσφαιρο καί δέν ήθελε νά τρώη τις ώρες του μ' αυτό ό γυιός του. Τό ευτύχημα ήταν ότι ή μάνα του, ήταν μιά μάνα όπως όλες οί μάνες: τόν έκάλυπτε καί έπαιρνε τό μέρος του.
Ετσι μέ τά πολλά, κι' ό πατέρας του Γιώργου, Επαψε νά μουρμουρίζη καί νά ξυνίζη τά μούτρα όταν του μιλούσαν γιά ποδόσφαιρο. Ό Γιώργος, παίκτης κανονικός πλέον, έστω καί σε ανεπίσημο σωματείο, είχε στήσει τις βάσεις πού πάνω τους επρόκειτο νά όρθωση τήν λαμπρή καρριέρα του.
΄Επαιζε στον Χαλκηδονικό, έζήτησε νά γραφτή στήν ΑΕΚ, κατέληξε στον "Απόλλωνα.
Καί... έθαύμαζε τόν Παναθηναϊκό. Ήταν ή ομάδα γιά τήν όποια άκουγε νά γίνεται λόγος μαζί μέ τόν Ολυμπιακό καί ένα δύο ακόμη μεγάλα σωματεία. Του καρφώθηκε ή «πράσινη ιδέα» στό μυαλό, μά δέν έφτασε ώς βαθιά στήν ψυχή. Καί μόλις ό Καμάρας έγινε παίκτης του Απόλλωνος, όλα τά άλλα έσβησαν. Ό Παναθηναϊκός έγινε μιά ομάδα όπως οι άλλες, χωρίς ιδιαίτερη επίδραση πάνω του καί κάποτε - κάποτε, ήταν ένας μεγάλος αντίπαλος για τόν Απόλλωνα, γιά τόν Καμάρα...
Μή νομίσετε ότι καί άπό τόν Ολυμπιακό δέν ενδιαφέρθηκαν νά τόν πάρουν. Ανάμεσα στούς παίκτες της Αεροπορίας πού έκαναν προπόνηση στό δάσος της Φιλαδέλφειας ήταν καί ο Γκιόκας πού τον τσιγκλούσε διαρκώς νά παη στον Ολυμπιακό. Τόν έβλεπε καθώς έβοσκε τά πρόβατα του νά κλωτσάη τήν μπάλλα τους —των αεροπόρων όχι τών... προβάτων— καί του έκανε εντύπωση τό τρομακτικό σουτ του καί ή αντίληψη του.
— Έρχεσαι στό Φάληρο Γιωργάκη;
— Τί νά κάνω στό Φάληρο κύριε Γκιόκα;
— Νά σέ πάρουμε στον "Ολυμπιακό. Δέν θέλεις;
— Οχι πώς δέν θέλω, αλλά είναι μακρυά τό Φάληρο. Που νά τρέχω εκεί κάτω.
— Δέν είναι ζήτημα.
-—Μπα, όχι, δέν πάω. Δέν θά μέ θέλουν κι' όλας.
— Γιατί δεν θά σέ θέλουν; Αφού στό λέω έγώ.
— Είμαι κοντός, νά. Καί στήν ΑΕΚ τά ίδια μου είπανε. Κι' είναι καί μακρυά τό Φάληρο.
— Κι' είσαι και Παναθηναϊκάκιας, έκανε ό Γκιόκας ερεθισμένος.
— Ελαφρώς.
Κι' εξακολούθησε νά βόσκη τά προβατάκια του καί νά παίζη την μπαλλίτσα του στον Χαλκηδονικό.
Πήγαινε και στό Γυμνάσιο, τό όποιο δέν επρόκειτο νά τελειώση για λόγους... φιλότιμου. Μιά χρονιά έμεινε μετεξεταστέος στά Μαθηματικά καί στά Γαλλικά. Τό πήρε πολύ επί πόνου τό ζήτημα καί δέν ξαναπάτησε σχολείο. Γι΄ αυτό καί ύστερα από μερικά χρόνια, όταν ό αδελφός του ο Αριστείδης έγινε μαθητής, τον πρόσεχε καί παρακολουθούσε τήν εξέλιξή του σαν νά επρόκειτο γι΄ αυτόν τόν ίδιο. Τόν παρακολουθούσε άγρυπνα, δέν τόν άφηνε νά σήκωση κεφάλι απο τά βιβλία, μέχρι πού μπήκε στό Πανεπιστήμιο.
΄Ενας φίλος του Γιώργου, πού έπαιζε στά τσικό του Απόλλωνος, του έπρότεινε μιά μέρα νά πάνε μαζί στό γήπεδο τού Παναθηναικού, που έκανε προπόνηση ο Απόλλων.
Δέν είχε να χάση τίποτε ό Καμάρας καί πήγε. Ό φίλος του έπιασε τον προπονητή του Απόλλωνος, τόν Φρονιμίδη, και κάτι του είπε δείχνοντας τόν Γιώργο.
΄Ενα «στοπ» κι΄ ένα δελτίο
Κι' ύστέρα όλα έγιναν μέ ρυθμό καλπασμού.
Ο Γιώργος βρέθηκε ντυμένος μέ μιά «πλήρη στολή του Απόλλωνος καί άρχισε προπόνηση, ένώ ό Φρονιμίδης τον παρακολουθούσε μ' ενδιαφέρον. Σέ μιά στιγμή τόν πλησίασε καί μπροστά του έδωσε ένα βολέ στήν μπάλλα τινάζοντάς την στον αέρα.
— Άν τήν στοπάρης καλά, γράφεσαι στον Απόλλωνα, του είπε.
Ό Καμάρας κύτταζε τήν μπάλλα πού ανέβαινε. Ετοιμάστηκε νά στοπάρη!
— Μου φάνηκε ότι πέρασε μιά ώρα μέχρι νά κατέβη ή μπάλλα, εξομολογείται τώρα. Μά έκανα ένα πολύ καλό στοπ.
Από τήν άλλη μέρα είχε στήν τσέπη του ένα δελτίο του Απόλλωνος, ένα δελτίο πού έχει μέχρι σήμερα.
΄Επαιξε ένα χρόνο στήν Γ' ομάδα. Ή αρχική του θέση ήταν σέντερ χάφ. Δέν είχε βρή ακόμη τόν προσανατολισμό του. Ό Φρονιμίδης τόν μετέθεσε στήν επίθεση και τότε φάνηκε καθαρώτερα τό πλούσιο, τό μεγάλο ταλέντο του.
΄Υστερα ανέβηκε στήν Β' ομάδα καί στις 25 Μαρτίου 1948 έπαιξε γιά πρώτη φορά στήν Α' ομάδα εναντίον του Όλυμπιακού, στου Καραϊσκάκη. Καμμιά ομάδα δέν πέτυχε γκολ σ' εκείνο τό ματς. Ό Καμάρας πάντως ήταν ή αποκάλυψη. Μετά τόν αγώνα ό Ε. Χέλμης, έζήτησε άπό τόν έφορο τότε του Απόλλωνος κ. Οικονόμου, νά του δώση τον Καμάρα στον Ολυμπιακό.
— Αστειεύεστε κύριε Χέλμη;
Φυσικά ό Χέλμης δέν αστειευόταν καθόλου. Μά ό Καμάρας είχε πιά «ριζώσει» στον Απόλλωνα καί τίποτε δέν θά μπορούσε ποτέ νά τόν άπομακρύνη από εκεί. Αγάπησε μ' όλη την δύναμη της ψυχής του τό σωματείο του και έπρόσφερε τό πάν γιά τό μεγαλείο του.
Κι' αυτό είναι τό μεγαλείο του παίκτη...
Στόν Απόλλωνα έγινε από νεαρό, αμούστακο παιδί, έφηβος κι΄ ύστερα άνδρας. Μ' εκείνο τό αιώνιο χαμόγελο στά χείλη προχώρησε τον δρόμο του στό γήπεδο καί όταν ή Εθνική ομάδα χρειάστηκε τις υπηρεσίες του, εφό-ρεσε την φανέλλα με τά κυανόλευκα χρώματα... κυανόλευκα όπως και ή φανέλλα του Απόλλωνος.
Εξι φορές έπαιξε στην Εθνική ό Καμάρας και δύο φορές στην Β' Εθνική. Πάντα ήταν φιλότιμος, μαχητικός, φλογισμένος από τόν πόθο της νίκης.
Εννιά προπονητές
Φρονιμίδης, Γκέϊμπλ, Στράτος, Δαμαλάς, Ζόλναϋ, Σιμονόφσκυ, Στέφοβιτς, Γ. Χέλμης, Ντόλγκος.
΄Ολοι αυτοί οί άνθρωποι, εχρημάτισαν προπονητές στόν Απόλλωνα από τόν καιρό πού άρχισε τήν καρριέρα του ό Γιώργος Καμάρας. Άπ' όλους αυτούς ό γελαστός βομβαρδιστής έμαθε πολλά πράγματα γιά τό ποδόσφαιρο. Αντλησε διδάγματα, διαμόρφωσε τόν ποδοσφαιρικό χαρακτήρα του και ωλοκληρώθηκε σάν κυνηγός.
Στόν Φρονιμίδη χρωστάει τήν αρχή της καρριέρας του. Ηταν ό άνθρωπος πού δέν τόν είπε «κοντό».
Μέ τόν Γκέϊμπλ έμαθε νά σουτάρη με τήν ίδια άνεση κι' εύθυβολία καί μέ τά δυό πόδια.
Άπό τόν Ζόλναϋ διδάχθηκε νά παίρνη στό γήπεδο τήν ορθή θέση πού απαιτείται σέ κάθε περίσταση. Τόν έμαθε νά «συνδέη» ολόκληρη τήν πεντάδα, σάν «ηγέτης» της.
Άπό όλους κάτι είχε νά μάθη, γενικότητες ή λεπτομέρειες.
Μέσα στά δεκαπέντε χρόνια της καρριέρας του, ήρθαν εννιά προπονητές... ΄Ηρθαν πολλοί περισσότεροι παίκτες, άλλοι εγκατέλειψαν, άλλοι έγιναν φίρμες κι' έπέταξαν γι' άλλού, άλλοι κουράστηκαν...
Μα ό Γιώργος Καμάρας, παραμένει πάντα στόν Απόλλωνα, πιστός καί άφωσιωμένος βετεράνος πιά, σωστός οικογενειάρχης. Παντρεύτηκε τό 1956. Ή γυναίκα του Νίτσα, του χάρισε αργότερα κι' ένα κοριτσάκι, πού είναι τώρα ό μεγάλος σκοπός της ζωής του.
Πέντε χρονών είναι τώρα ή μικρή Βίκυ καί θέλει ν' άκολουθή τόν μπαμπά της στό γήπεδο καί νά τόν βλέπη νά βάζη γκολ. Μά ακόμη είναι μικρούλα γιά τά γήπεδα, άναγκάζεται, λοιπόν, ν' άκούη άπό τό ραδιόφωνο τά «κατορθώματα» του μπαμπά της.
Καί φυσικά, ό μπαμπάς της είναι ό σπουδαιότερος άνθρωπος πού πάτησε ποτέ αυτήν τήν Γη.
Μιά ολόκληρη ζωή στόν Απόλλωνα.
Μέ ημερομηνίες μεγάλων ή μικρών αγώνων πρέπει νά έχη συνδέσει τά γεγονότα της ζωής του ό Καμάρας. Δεύτερο σπίτι του το αποδυτήριο του γηπέδου, δεύτερη αυλή του τό γήπεδο, δεύτερη θρησκεία του ό Απόλλων.
Τό παιγνίδι: Στεγνό φαΐ
Ή ερώτηση είναι “στάνταρ”:
— Πώς αντιλαμβάνεσαι τό ποδόσφαιρο; Νά πώς παίζει ό ίδιος:
— Τό παιγνίδι είναι σάν τό φαΐ. Γιά νά είναι υγιεινό πρέπει νά είναι στεγνό, χωρίς σάλτσες. Είμαι ομαδικός. Δέν κάνω περιττές ντρίμπλες, παρά μόνο όταν δέν έχω που νά στείλω τήν μπάλλα. Μ' αρέσει τό γρήγορο καί συνεχές μοίρασμα. Ηδονίζομαι όταν βλέπω νά γίνεται μέ ακρίβεια τό μοίρασμα. Στίς προπονήσεις επαναλαμβάνω διαρκώς τά ίδια βασικά πράγματα πού είναι τό θεμέλιο του ποδοσφαίρου. Δεν πρέπει κανείς νά πή ποτέ ότι τά έμαθε όλα καί ότι δέν χρειάζεται νά προσπαθή πάντα γιά κάτι καλύτερο, γιά κάτι καινούργιο. Παίζω, κοντρολάρω καί σουτάρω καί μέ τά δυό πόδια. Φροντίζω νά χτυπάω τήν μπάλλα πάντα δυνατά καί απότομα, κάτι σάν «σκαμπίλι» καί πάντα μέ τό «κουντουπιέ». Φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζει ή κλίση του σώματος, κάτι πού άγνοούν αρκετοί καλοί ΄Ελληνες σουτέρ. Εχω, όμως, κι' ένα μειονέκτημα. Στά μεγάλα ντέρμπι καί ιδιαίτερα όταν γίνονται ματς Απόλλωνος - ΑΕΚ, δέν μπορώ νά διατηρήσω απόλυτα τήν ψυχραιμία μου, παθαίνω μιά μικρή ταραχή.
Είναι κάτι πού έχουν προσέξει όλοι οι φίλαθλοι. Ό Καμάρας «μιλάει» κάθε τόσο στόν διαιτητή. Φαίνεται νά διαμαρτύρεται. Μά δέν συμβαίνει πάντα αυτό. Είναι μιά συνήθεια του πού τήν ξέρουν καί οί... διαιτητές. Πρόκειται μάλλον γιά «ψιλοκουβέντα», γιά μικροπαραπονάκια, γιά... μεγάλα έστω παράπονα.
Ό προπονητής του Απόλλωνος κ. Ντόλγκος, πού πήρε κι' αυτός χαμπάρι τήν συνήθεια του Καμάρα, τόν έχει βαφτίσει «Ράδιο Αθήναι»...
Τόν χειμώνα του 1960, ή καρριέρα του Γιώργου φαινόταν ότι έσβηνε. Ό ίδιος, απογοητευμένος άπό διάφορες παρεξηγήσεις καί κουρασμένος άπό τήν έντονη ποδοσφαιρική ζωή δεκαπέντε ετών, πήρε τήν απόφαση νά εγκαταλείψη τήν μπάλλα.
Θα αφωσιωνόταν στην οικογένεια του ολοκληρωτικά. Οι αναμνήσεις του από τόν ποδοσφαιρικό βίο θά συγκεντρώνονταν σε μιά αίθουσα στό σπίτι πού χτίζει στην Ν. Φιλαδέλφεια, θά ήταν ενα είδος «λέσχης» μέ ανάγλυφη τήν καρριέρα του, μέ φωτογραφίες, μ' αναμνηστικά κύπελλα, λάβαρα, σήματα, εφημερίδες, περιοδικά, μπάλλες, φανέλλες, όλα ό,τι μπορούν νά θυμίζουν τήν σταδιοδρομία του.
Τό ποδόσφαιρο θά γινόταν πέρυσι «παρελθόν» γιά τόν Καμάρα.
Καί ξαφνικά, ήρθε ό Ντόλγκος.
Βλέποντας τόν Καμάρα νά παίζη στά «τελευταία» του παιγνίδια, κουνούσε μέ θαυμασμό τό κεφάλι. Κι' όταν τόν έπληροφόρησαν ότι ό Γιώργος πρόκειται νά σταματήση, έβαλε τις φωνές:
— ΄Οχι. θά παίξη ακόμη μπάλλα. Θα παίξη.
΄Επιασε τόν Καμάρα καί του εξήγησε ότι στην «Ευρώπη» οί τριαντάρηδες παίκτες βρίσκονται στην ακμή τους. Του εμφύσησε τήν όρεξη, τόν έκανε νά ξεχάση την απογοήτευση του, του έδωσε νά καταλάβη ότι θά ήταν κρίμα νά εγκατάλειψη έτσι άδοξα τό ποδόσφαιρο.
— Μά κύριε Ντόλγκος, είπε ό Καμάρας, σάν έσχατη δικαιολογία, είμαι ογδόντα κιλά.
— θά τά πούμε καί γι' αυτό, τώρα πού θά τελειώση τό πρωτάθλημα.
Και «τά είπαν».
Ολόκληρο τό καλοκαίρι του έκανε μιά συστηματική προπόνηση καί μιά γυμναστική πού του έρριξε στά γρήγορα οχτώ κιλά.
Του καθώρισε ειδικό διαιτολόγιο καί μπορούμε νά πούμε ότι ό Ντόλγκος έκοψε τό ψωμί του Καμάρα. Πραγματικά, από τήν ημέρα πού τόν παράλαβε αυτός ό θαυμάσιος προπονητής, ό Καμάρας ξέχασε τι γεύση έχει τό ψωμί.
Του έκοψε τά «μεζεδάκια» γιά τά οποία τρελλαινόταν ό Γιώργος καί τά τιμούσε τακτικά μέ τήν παρέα του στά ταβερνάκια. ΄Ολα αυτά κόπηκαν μέ τό μαχαίρι.
΄Ο,τι τρώει, τρώει το μεσημέρι. Τό βράδυ μόνο ένα γιαουρτάκι είναι τό γεύμα του.
Τ' αποτελέσματα φάνηκαν γρήγορα. Άπό τήν αρχή, οί φίλαθλοι είδαν στό γήπεδο ένα Καμάρα διαφορετικό, αγνώριστο, γεμάτο κέφι καί ζωντάνια, γεμάτο αυτοπεποίθηση και σφρίγος.
Καί φυσικά, δέν γίνεται κουβέντα περί «εγκαταλείψεως».
— Ό Καμάρας θά παίζη μπάλλα αρκετά χρόνια ακόμη, λέει ό Ντόλγκος.
Κι' ό Γιώργος —τί νά κάνη— συμφωνεί:
— Αυτός ό άνθρωπος είναι καταπληκτικός, λέει. Καί γιά νά τονίζη ότι έχω ακόμη αρκετά χρόνια μπροστά μου, έτσι θά είναι. Όπωσδήποτε θά είναι έτσι.
΄Ολοι συμπαθούν τόν Καμάρα.
Πώς νά μή τόν συμπαθούν άφού είναι πάντα γελαστός, πάντα καλός καί απλός σάν ένα παιδί;
Κι' αυτός συμπαθεί καί αγαπά όλον τόν κόσμο. Γι' αυτό κι' όταν ρωτήθηκε ποιους παίκτες άπό τήν «παληά φρουρά» καί ποιους νέους ξεχωρίζει, βρέθηκε σέ δύσκολη θέση.
— Άπό τους παληούς ξεχωρίζω τόν Λινοξυλάκη και τόν Νεστορίδη κι' άπό τους νέους τόν Σαββίδη.
Κι' όσο γιά τό ερώτημα: «τι θά σ' έκανε τώρα να σταματήσης τό ποδόσφαιρο», ή απάντηση είναι:
— Αυτό τό ξέρει μάλλον ό... Ντόλγκος.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΜΑΡΑΣ “O ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΗΣ”
(Συνέντευξη στον Πάνο Τυλωμένο από τα “Αθλητικά Χρονικά”
το 1958).
Όταν έφθανε η μπάλλα στα πόδια του από την εξέδρα ακουγόταν ένα μακρόσυρτο «ωχ». Κυρίως από την αντίπαλη πλευρά των θεατών που ήξεραν καλά τι «σήμαινε» σουτ από τον Γιώργο Καμάρα. Και... συνηθέστατα, μετά το «ωχ» ακολουθούσε η γνώριμη ιαχή των οπαδών του Απόλλωνα: «Γκοολ». Στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ο Γιώργος Καμάρας έμεινε σαν ένας από τους τρανούς «κανονιέρηδες». Πολλά -αλλά και εντυπωσιακά- τα γκολ που πέτυχε. Είναι κι ορισμένα που φέρουν την σφραγίδα του «αξέχαστου»...
Ο ίδιος μπορεί να θυμηθεί ότι στην 19χρονη καριέρα του στον Απόλλωνα, πέτυχε γύρω στα 1.200 τέρματα!
Ανάμεσα στα γκολ που σημείωσε με ιδιαίτερη συγκίνηση θυμάται «κάποια» που αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη του. Τα διηγείται τώρα χαμογελαστά.
Όταν έφθανε η μπάλλα στα πόδια του από την εξέδρα ακουγόταν ένα μακρόσυρτο «ωχ». Κυρίως από την αντίπαλη πλευρά των θεατών που ήξεραν καλά τι «σήμαινε» σουτ από τον Γιώργο Καμάρα. Και... συνηθέστατα, μετά το «ωχ» ακολουθούσε η γνώριμη ιαχή των οπαδών του Απόλλωνα: «Γκοολ». Στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ο Γιώργος Καμάρας έμεινε σαν ένας από τους τρανούς «κανονιέρηδες». Πολλά -αλλά και εντυπωσιακά- τα γκολ που πέτυχε. Είναι κι ορισμένα που φέρουν την σφραγίδα του «αξέχαστου»...
Ο ίδιος μπορεί να θυμηθεί ότι στην 19χρονη καριέρα του στον Απόλλωνα, πέτυχε γύρω στα 1.200 τέρματα!
Ανάμεσα στα γκολ που σημείωσε με ιδιαίτερη συγκίνηση θυμάται «κάποια» που αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη του. Τα διηγείται τώρα χαμογελαστά.
Περίοδος 1957-58. Πρωτάθλημα ΑΕΚ — Απόλλων 2-1.
0 Γιώργος Καμάρας με φοβερό σουτ έχει καρφώσει την μπάλλα στο δίχτυα, ενώ την φάση παρακολουθούν με διαφορετικά συναισθήματα ο ίδιος ο διεθνής κυνηγός μαζί με τους Σέραφείδη (πεσμένο) και Τσαγγάρη.
0 Γιώργος Καμάρας με φοβερό σουτ έχει καρφώσει την μπάλλα στο δίχτυα, ενώ την φάση παρακολουθούν με διαφορετικά συναισθήματα ο ίδιος ο διεθνής κυνηγός μαζί με τους Σέραφείδη (πεσμένο) και Τσαγγάρη.
Ο Γιώργος Καμάρας σε μια εξωποδοσφαιρική φωτογραφία στο σπίτι του: «τότε».
«Στο Βελιγράδι αν θυμάμαι καλά, το 1956 ήταν αντιμέτωποι η Μικτή Βελιγραδίου και η αντίστοιχη των Αθηνών. Ουσιαστικά επρόκειτο περί εθνικών ομάδων. Παίξαμε στο γήπεδο της Παρτιζάν και η βάση της Μικτής Αθηνών ήταν ο Παναθηναϊκός (Λινοξυλάκης, Αλούπης, Κουρτζίδης, Πετρόπουλος, Πανάκης, μερικά από τα ονόματα που θυμάμαι).
Μόνο ο Ταουξής, ο Νεστορίδης και εγώ ανήκαμε σε άλλους συλλόγους. Χάσαμε με 2-1.
Να σας θυμίσω όμως μερικά ονόματα της Μικτής Βελιγραδίου, που ισοδυναμούσε με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας: Μπόμπεκ, Ζέμπετς, Μίτιτς, Τσαϊκόφσκι, Στάνκοβιτς, Μπεάρα κ.ά. :
Σε μια στιγμή λοιπόν ο Νεστορίδης, που έπαιζε έξω δεξιά, έστειλε μια περίφημη σέντρα. Εγώ βρισκόμουνα μεταξύ της σέντρας και της μεγάλης περιοχής.
«Ζύγισα» καλά το πόδι μου σε σχέση με την πορεία της μπάλας και πριν «σκάσει» στο έδαφος έπιασα ένα μονοκόματο σουτ. Το μόνο που θυμάμαι, ήταν την μπάλλα στα δίχτυα.... Είναι σαν να ακούω ακόμα εκείνες τις ιαχές για το γκολ, (ένα γκολ που σημείωσε αντίπαλος), ιαχές που κράτησαν ένα λεπτό και πλέον...
Ένα άλλο αξέχαστο γκολ που σημείωσα συνέχισε ο παλαίμαχος «κανονιέρης», είναι για το πρωτάθλημα Ελλάδος το 1960 - 61 στο γήπεδο της Τούμπας που ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Παίζαμε εναντίον του ΠΑΟΚ.
Το ημίχρονο είχε λήξει ισόπαλο 1-1. Στα μισά του β΄ ημιχρόνου από άουτ του συμπαίκτη μου Μουστάκα, η μπάλλα αποκρούσθηκε από τους αμυντικούς του ΠΑΟΚ κι έφτασε στην σέντρα. Όπως ερχόταν στον αέρα έπιασα «εν κινήσει» ένα φοβερό σουτ που έστειλε τη μπάλλα να καρφωθεί στο δεξί «παραθυράκι» του Πρόγιου, ενώ οι οπαδοί του ΠΑΟΚ με χειροκροτούσαν πολλή ώρα για το ομολογούμένως ωραίο τέρμα που πέτυχα».
Ο Γιώργος· Καμάρας, που το πραγματικό του όνομα είναι Κατροδαύλης (το Καμάρας είναι παρατσούκλι που σιγά - σιγά.... εξαφάνισε το επώνυμο) γεννήθηκε στις 21 Μαΐου του 1931 στα Κάτω Πατήσια. Τον πατέρα του τον λέγανε Κώστα την μητέρα του Παρασκευή και είναι ο
πρωτότοκος γιος της οικογένειας Καμάρα.
Ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία δεκαπέντε ετών, το 1946. Πήγε δυο-τρεις φορές στην ΑΕΚ αλλ΄ επειδή ήταν κοντός δεν τον ήθελαν στο στρατόπεδο του «Δικέφαλου». Έτσι, κάποιο απόγευμα βρέθηκε στον Απόλλωνα ... Κι από το 1948 καθιερώθηκε στην πρώτη ομάδα.
Να πώς μας, διηγείται ο ίδιος το ξεκίνημα του:
«Έπαιξα ένα χρόνο στην Γ΄ ομάδα του Απόλλωνα. Η αρχική μου θέση ήταν σέντερ χαφ. Δεν είχα βρει ακόμη τον προσανατολισμό μου. Ο τότε προπονητής του Απόλλωνα Φρονιμίδης, με μετέθεσε στην επίθεση και τότε αξιοποιήθηκε καθαρά το ταλέντο μου.
Ύστερα ανέβηκα στη Β΄ ομάδα και στις 25 Μαρτίου 1948 έπαιξα για πρώτη φορά στην Α΄ ομάδα εναντίον του Ολυμπιιακού, στο Καραϊσκάκη. Καμμιά ομάδα δεν πέτυχε γκολ σε εκείνο το ματς.
Μετά τον αγώνα ο Ε. Χέλμης, ζήτησε από τον τότε έφορο του Απόλλωνα κ. Οικονόμου να με «δώσει» στον Ολυμπιακό. Και να σκεφθείτε ότι στον Ολυμπιακό έπαιζαν οι Μινάρδος, Χέλμης, Βαγιακάκος, Ζάκας κ.ά. ενώ εγώ ήμουνα 15 χρόνων τότε! Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Ε. Χέλμη να λέει στον κ. Οικονόμου «δώσε μου τον μικρό και πάρε όποιον θέλεις»!
— Αστειεύεστε κύριε Χέλμη; ήταν η απάντηση του Οικονόμου.
Φυσικά ο Χέλμης δεν αστειευόταν καθόλου. Μα είχα πια ριζώσει στον Απόλλωνα και τίποτε δεν θα μπορούσε να με απομακρύνει από εκεί. Αγάπησα μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου το σωματείο μου και έκανα το παν για το μεγαλείο του».
«Ο Γιώργος Καμάρας σταμάτησε το ποδόσφαιρο... σε πλήρη ακμή και δόξα».
Το 1964 σ΄ ένα ματς πρωταθλήματος με την ΑΕΚ και ενώ ο Απόλλωνας είχε προηγηθεί με 3-0 βρέθηκε να χάνει στο τέλος με 4-3... «Πολλά ειπώθηκαν για εκείνο το ματς» μας λέει χαμογελώντας ο παλαίμαχος κανονιέρης.... «Δεν πειράζει, όμως πρέπει να τα θυμόμαστε κι' αυτά...».
Ο Γιώργος Καμάρας έχει ένα ρεκόρ που νομίζουμε ότι δύσκολα θα καταρριφθεί. Έχει πετύχει σ' ένα ματς (ήταν φιλικό προς την Ν. Μελανδία)... εννέα γκολ. Ήταν ο γκολτζής της «Ελαφράς Ταξιαρχίας». Δεν αποβλήθηκε ποτέ. Για το ήθος του παρασημοφορήθηκε με τον «Χρυσό Σταυρό του Φοίνικα».
Έξι φορές διεθνής της Α' και 2 της Β΄ Εθνικής Ελλάδας.
Πάντα φιλότιμος, μαχητικός και φλογισμένος για τον πόθο της νίκης. .
«Ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια μου στην Εθνική ήταν το 1954-55 στο Ισραήλ με τερματοφύλακα τον συμπαίκτη μου Ταουξή. Κερδίσαμε 2-0 χάρη σε δύο τέρματα που πετύχαμε ο Κοκκινάκης κι' εγώ.
• Φρονιμίδης, Γκείμπλ, Στράτος, Δαμαλάς, Ζόλναϋ, Σιμονόφσκι, Γ. Χέλμης, Στέφοβιτς, Ντόλγκος.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ήταν οι προπονητές του στον Απόλλωνα κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Απ' όλους, αυτούς «ο γελαστός βομβαρδιστής» έμαθε πολλά πράγματα στο ποδόσφαιρο. Άντλησε διδάγματα, διαμόρφωσε τον ποδοσφαιρικό του χαρακτήρα και ολοκληρώθηκε σαν κυνηγός,
• Στον Φρονιμίδη χρωστάει την αρχή της καριέρας του. Ήταν ο άνθρωπος που δεν τον είπε... «κοντό».
Με τον Γκέϊμπλ, έμαθε να σουτάρει με την ιδία άνεση κι ευθυβολία και με τα δύο πόδια.
Από τον Ζόλναϋ διδάχθηκε να παίρνει στο γήπεδο την ορθή θέση που απαιτείται σε κάθε περίσταση. Έμαθε να «συνδέει» ολόκληρη την πεντάδα, σαν «ηγέτης» της.
• Απ' όλους κάτι έμαθε σε γενικότητες και σε λεπτομέρειες.
κείνος όμως που θα του μείνει βαθιά χαραγμένος στην μνήμη, είναι ο συγχωρεμένος, ο Τζίνα Σιμονόφσκι: «Για μένα ήταν ο καλύτερος προπονητής που πέρασε από τον Απόλλωνα» μας τονίζει.
— Ποιος λοπόν ήταν ο Απόλλωνας της εποχής σου;
«Είχαμε μια μεγάλη ομάδα. Παικταράδες αξίας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την περίοδο 1958-59 έναν αγώνα με τον Εθνικό που είχε τότε μεγάλη ομάδα και πήγαινε για πρωτάθλημα! Το ματς αυτό έγινε στη Λεωφόρο και κερδίσαμε τον αντίπαλο μας (που είχε τερματοφύλακα τον Στάθη Μανταλόζη) με 5-1. Όλη η πεντάδα είχε βάλει από ένα γκολ» Σας τους θυμίζω: Σάββας Παπάζογλου, Σεραφείδης, Γ. Καμάρας, Ευθυμίου, Δ. Σκόρδας.
Επίσης σε ένα ματς για τα ημιτελικά του κυπέλλου το 1959 - 60 αντιμετωπίσαμε τον Ολυμπιακό που είχε τότε σούπερ ομάδα. Τον κερδίσαμε καθαρά με 3-1.
Σκόρερς: ο Λ. Σεραφείδης και ο Μιχαλάκος.
Μ' αυτά που θυμάμαι θέλω να τονίσω ότι ο Απόλλωνας είχε τότε μια ομάδα πάρα πολύ μεγάλη. Να σας θυμίσω μερικά ονόματα: Λ. Σεραφείδης, Σ. Παπάζογλου, Δ. Σκόρδας, Α. Δερμάτης, Τ. Βασιλείου, Β. Μαυρόπουλος, Α. Καμάρας, Γ. Χολέβας, Μαστρακόύλης κ.ά. Η περίοδος 1954-64 ήταν η καλύτερη δεκαετία, για τον Απόλλωνα».
— Γιώργο, ποιοι αντίπαλοι, στην καριέρα σου ήταν οι λεγόμενοι πιο δύσκολοι;
«Ο Κώστας Λινοξυλάκης ήταν ένας πολύ μεγάλος αμυντικός που δύσκολα τον ξεπερνούσες. Αμυντικός μεγάλης κλάσης με δύο λόγια. Τα ίδια ισχύουν και για τον Μίμη Στεφανάκο που είχε μια «αυτοκρατορικότητα» στις κινήσεις του.
Την εποχή την δική μου, μεγάλοι παίκτες ήταν παρά πολλοί.
Ποιούς να πρωτοθυμηθώ και ποιους να πρωτοαφήσω... Πανάκης, Παπουλίδης, Παπαεμμανουήλ, Νεμπίδης, Λουκανίδης, Θεοδωρίδης, Μπέμπης. Δάρίβας, Κοτρίδης, Ρωσσίδης, Υφαντής, Μουστακλής, Μουράτης, Γάσπαρης Πούλης, Εμμανουηλίδης, Σταματιάδης, Νεστορίδης, Σκευοφύλακας, Κουϊρουκίδης, Παπαδάκης, Μουρατίδης, Γ. Κούδας, Σιδέρης, Λέανδρος, Καλλιοντζής, Παπουτσόπουλος, Παναγούλιας, Καζατζίδης, Μανταλόζης, Σαραβάκος, Λεκατσάς και τόσοι άλλοι.
Για το σημερινό ποδόσφαιρο και τους πρωταγωνιστές του, ο Γιώργος Καμάρας πιστεύει ότι υπάρχει αυτό που λέμε «βιομηχανοποιημένο ποδόσφαιρο». «Δεν βλέπουμε θέαμα, γκολ, συναρπαστικότητα φάσεων. Αυτά που είχαμε εμείς δεν υπάρχουν σήμερα».
Από τους ξένους παίκτες ξεχωρίζει τους Ζάετς, Ρότσα, Εστέρχάζι, Σάντμπεργκ, Σέστιτς, Νίκιτς, Πάπριτσα, Μπαρζώφ.
Από τους Έλληνες τους Μανωλά. Μαύρο, Δίντσικο, Κλωναρίδη, Σκαρτάδο, Αναστόπουλο, Μητρόπουλο, Μίχο, Τσινό, Νόμπλια, Μαυρίκη, Αποσπόρη, Ξανθόπουλο, Καρούλια, Σαραβάκο, Κωστίκο, Χ. Δημόπουλο, Κούη, Χατζηπαναγή, Παπαϊωάννου.
Ο Γιώργος Καμάρας έβλεπε και βλέπει το ποδόσφαιρο από άλλη, διαφορετική σκοπιά. Ποτέ δεν ένοιωσε «μίσος» στην ψυχή του και αν καμμιά φορά ήταν θυμωμένος, στο τέλος επικρατούσε το χαμόγελο. «Αυτό ήταν το όπλο μου» λέει ο πάντα καλωσυνάτος και συμπαθής παλαίμαχος άσσος.
Ο Καμάρας ήταν ένας ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν με πάθος και τα ενενήντα λεπτά.
Χρησιμοποιούσε τα πόδια του με καταπληκτική ευχέρεια. Σούταρε από παντού...
«Πίστευα ότι το γκολ μπαίνει από παντού... » μας λέει. «Από πέντε, από δέκα, από πενήντα μέτρα!...».
Πίστευε όμως και πολύ στην «αθλητική ιδέα» αυτός ο «κανονιέρης» ο άνθρωπος που έβαλε ένα σωρό «φωτιές» στα αντίπαλα δίχτυα. Κι όταν καμμιά φορά οι παλιοί συζητάνε για το «σήμερα», ακούς συχνά την γνώμη που γίνεται... έπωδός: «Σήμερα φίλε μου, δεν υπάρχουν σουτέρ σαν τον Καμάρα». Έτσι είναι...
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε να σημειώσουμε, ακόμη κάτι: Σε δύο αγώνες πρωταθλήματος, ο Γιώργος Καμάρας σημείωσε 10 γκολ, «θύμα»... η Δόξα Δράμας. Περίοδος 1960-61. Απόλλωνας - Δόξα 7-1 και 61-62 Απόλλωνας - Δόξα (επί εποχής Ντολγκος) 8-1!
Σήμερα ο Γιώργος Καμάρας στα 54 του χρόνια είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης και σύντομα παίρνει από την ΔΕΗ τη σύνταξη του.
Εχει δύο κόρες, την Παρασκευή 27 χρονών απόφοιτο του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών και την Νάντια 15χρονών, που είναι φανατικές οπαδοί και οι δύο του... Παναθηναϊκού λόγω του αδελφού του Αριστείδη!... Δεν χάνουν αγώνα για αγώνα των πρασίνων.
Τον παλαίμαχο κανονιέρη όλοι, τότε τον αγαπούσαν συμπαίκτες και αντίπαλοι και φίλαθλοι...
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα αφού είναι πάντα γελαστός, πάντα καλός και πάντα απλός. Σαν ένα παιδί.
ΠΑΝΟΣ ΤΥΛΩΜΕΝΟΣ
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ήταν οι προπονητές του στον Απόλλωνα κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Απ' όλους, αυτούς «ο γελαστός βομβαρδιστής» έμαθε πολλά πράγματα στο ποδόσφαιρο. Άντλησε διδάγματα, διαμόρφωσε τον ποδοσφαιρικό του χαρακτήρα και ολοκληρώθηκε σαν κυνηγός,
• Στον Φρονιμίδη χρωστάει την αρχή της καριέρας του. Ήταν ο άνθρωπος που δεν τον είπε... «κοντό».
Με τον Γκέϊμπλ, έμαθε να σουτάρει με την ιδία άνεση κι ευθυβολία και με τα δύο πόδια.
Από τον Ζόλναϋ διδάχθηκε να παίρνει στο γήπεδο την ορθή θέση που απαιτείται σε κάθε περίσταση. Έμαθε να «συνδέει» ολόκληρη την πεντάδα, σαν «ηγέτης» της.
• Απ' όλους κάτι έμαθε σε γενικότητες και σε λεπτομέρειες.
κείνος όμως που θα του μείνει βαθιά χαραγμένος στην μνήμη, είναι ο συγχωρεμένος, ο Τζίνα Σιμονόφσκι: «Για μένα ήταν ο καλύτερος προπονητής που πέρασε από τον Απόλλωνα» μας τονίζει.
— Ποιος λοπόν ήταν ο Απόλλωνας της εποχής σου;
«Είχαμε μια μεγάλη ομάδα. Παικταράδες αξίας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την περίοδο 1958-59 έναν αγώνα με τον Εθνικό που είχε τότε μεγάλη ομάδα και πήγαινε για πρωτάθλημα! Το ματς αυτό έγινε στη Λεωφόρο και κερδίσαμε τον αντίπαλο μας (που είχε τερματοφύλακα τον Στάθη Μανταλόζη) με 5-1. Όλη η πεντάδα είχε βάλει από ένα γκολ» Σας τους θυμίζω: Σάββας Παπάζογλου, Σεραφείδης, Γ. Καμάρας, Ευθυμίου, Δ. Σκόρδας.
Επίσης σε ένα ματς για τα ημιτελικά του κυπέλλου το 1959 - 60 αντιμετωπίσαμε τον Ολυμπιακό που είχε τότε σούπερ ομάδα. Τον κερδίσαμε καθαρά με 3-1.
Σκόρερς: ο Λ. Σεραφείδης και ο Μιχαλάκος.
Μ' αυτά που θυμάμαι θέλω να τονίσω ότι ο Απόλλωνας είχε τότε μια ομάδα πάρα πολύ μεγάλη. Να σας θυμίσω μερικά ονόματα: Λ. Σεραφείδης, Σ. Παπάζογλου, Δ. Σκόρδας, Α. Δερμάτης, Τ. Βασιλείου, Β. Μαυρόπουλος, Α. Καμάρας, Γ. Χολέβας, Μαστρακόύλης κ.ά. Η περίοδος 1954-64 ήταν η καλύτερη δεκαετία, για τον Απόλλωνα».
— Γιώργο, ποιοι αντίπαλοι, στην καριέρα σου ήταν οι λεγόμενοι πιο δύσκολοι;
«Ο Κώστας Λινοξυλάκης ήταν ένας πολύ μεγάλος αμυντικός που δύσκολα τον ξεπερνούσες. Αμυντικός μεγάλης κλάσης με δύο λόγια. Τα ίδια ισχύουν και για τον Μίμη Στεφανάκο που είχε μια «αυτοκρατορικότητα» στις κινήσεις του.
Την εποχή την δική μου, μεγάλοι παίκτες ήταν παρά πολλοί.
Ποιούς να πρωτοθυμηθώ και ποιους να πρωτοαφήσω... Πανάκης, Παπουλίδης, Παπαεμμανουήλ, Νεμπίδης, Λουκανίδης, Θεοδωρίδης, Μπέμπης. Δάρίβας, Κοτρίδης, Ρωσσίδης, Υφαντής, Μουστακλής, Μουράτης, Γάσπαρης Πούλης, Εμμανουηλίδης, Σταματιάδης, Νεστορίδης, Σκευοφύλακας, Κουϊρουκίδης, Παπαδάκης, Μουρατίδης, Γ. Κούδας, Σιδέρης, Λέανδρος, Καλλιοντζής, Παπουτσόπουλος, Παναγούλιας, Καζατζίδης, Μανταλόζης, Σαραβάκος, Λεκατσάς και τόσοι άλλοι.
Για το σημερινό ποδόσφαιρο και τους πρωταγωνιστές του, ο Γιώργος Καμάρας πιστεύει ότι υπάρχει αυτό που λέμε «βιομηχανοποιημένο ποδόσφαιρο». «Δεν βλέπουμε θέαμα, γκολ, συναρπαστικότητα φάσεων. Αυτά που είχαμε εμείς δεν υπάρχουν σήμερα».
Από τους ξένους παίκτες ξεχωρίζει τους Ζάετς, Ρότσα, Εστέρχάζι, Σάντμπεργκ, Σέστιτς, Νίκιτς, Πάπριτσα, Μπαρζώφ.
Από τους Έλληνες τους Μανωλά. Μαύρο, Δίντσικο, Κλωναρίδη, Σκαρτάδο, Αναστόπουλο, Μητρόπουλο, Μίχο, Τσινό, Νόμπλια, Μαυρίκη, Αποσπόρη, Ξανθόπουλο, Καρούλια, Σαραβάκο, Κωστίκο, Χ. Δημόπουλο, Κούη, Χατζηπαναγή, Παπαϊωάννου.
Ο Γιώργος Καμάρας έβλεπε και βλέπει το ποδόσφαιρο από άλλη, διαφορετική σκοπιά. Ποτέ δεν ένοιωσε «μίσος» στην ψυχή του και αν καμμιά φορά ήταν θυμωμένος, στο τέλος επικρατούσε το χαμόγελο. «Αυτό ήταν το όπλο μου» λέει ο πάντα καλωσυνάτος και συμπαθής παλαίμαχος άσσος.
Ο Καμάρας ήταν ένας ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν με πάθος και τα ενενήντα λεπτά.
Χρησιμοποιούσε τα πόδια του με καταπληκτική ευχέρεια. Σούταρε από παντού...
«Πίστευα ότι το γκολ μπαίνει από παντού... » μας λέει. «Από πέντε, από δέκα, από πενήντα μέτρα!...».
Πίστευε όμως και πολύ στην «αθλητική ιδέα» αυτός ο «κανονιέρης» ο άνθρωπος που έβαλε ένα σωρό «φωτιές» στα αντίπαλα δίχτυα. Κι όταν καμμιά φορά οι παλιοί συζητάνε για το «σήμερα», ακούς συχνά την γνώμη που γίνεται... έπωδός: «Σήμερα φίλε μου, δεν υπάρχουν σουτέρ σαν τον Καμάρα». Έτσι είναι...
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε να σημειώσουμε, ακόμη κάτι: Σε δύο αγώνες πρωταθλήματος, ο Γιώργος Καμάρας σημείωσε 10 γκολ, «θύμα»... η Δόξα Δράμας. Περίοδος 1960-61. Απόλλωνας - Δόξα 7-1 και 61-62 Απόλλωνας - Δόξα (επί εποχής Ντολγκος) 8-1!
Σήμερα ο Γιώργος Καμάρας στα 54 του χρόνια είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης και σύντομα παίρνει από την ΔΕΗ τη σύνταξη του.
Εχει δύο κόρες, την Παρασκευή 27 χρονών απόφοιτο του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών και την Νάντια 15χρονών, που είναι φανατικές οπαδοί και οι δύο του... Παναθηναϊκού λόγω του αδελφού του Αριστείδη!... Δεν χάνουν αγώνα για αγώνα των πρασίνων.
Τον παλαίμαχο κανονιέρη όλοι, τότε τον αγαπούσαν συμπαίκτες και αντίπαλοι και φίλαθλοι...
Το ίδιο συμβαίνει σήμερα αφού είναι πάντα γελαστός, πάντα καλός και πάντα απλός. Σαν ένα παιδί.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου