Υπόκλιση στον «βασιλιά» Eric Cantona

Σαν σήμερα, πριν από 51 χρόνια, ο κόσμος του ποδοσφαίρου, του στυλ και της μαγκιάς υποδεχόταν το αγαπημένο του παιδί.
Ήταν καλοκαίρι πριν από τέσσερα χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, όταν είχε έρθει στην Αθήνα, στο πλαίσιο των ντοκιμαντέρ που έκανε για τα ποδοσφαιρικά ντέρμπι των ευρωπαϊκών πόλεων. Ήταν βράδυ Σαββάτου -πάλι αν δεν κάνω λάθος-, καθόμουν στο μπαρ Αμπάριζα στη Λέκκα μαζί με κάτι φίλους, πίναμε τζιν τόνικ, λέγαμε βλακείες και ξαφνικά έσκασε δίπλα μου, ψάχνοντας κάπου να καθίσει. Δεν θυμάμαι τι λέγαμε με τα παιδιά – απλά θυμάμαι, να τους κόβω και να τους λέω «νομίζω πως αυτός είναι ο Cantona». Βλέπεις είχαμε πιει και κάτι παραπάνω και δεν το είχαμε ξεκάθαρο αν όντως ήταν αυτός ή όχι. Με τα πολλά σηκώθηκα, πήγα εκεί που ήταν, τον χαιρέτησα, ευγενέστατος, ανταπέδωσε, χαμογέλασε και έφυγα. Ναι, το ξέρω, πόσο χαζός ήμουν που δεν του ζήτησα ούτε αυτόγραφο, που δεν έβγαλα ούτε μια selfie. Περασμένα, ξεχασμένα.   God save the king! Ο Eric «The King» Cantona, είναι ένας από τους αγαπημένους μου ποδοσφαιριστές. Όχι, δεν υποστηρίζω Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά αν ξέρεις λίγο από μπάλα και έχεις προλάβει να δεις αυτόν τον Γάλλο να μεγαλουργεί στα γήπεδα (έστω κι από την τηλεόραση), δεν μπορούσες να μην γίνεις οπαδός του. Ακόμα κι όταν στον τελικό του FA Cup «σκότωνε» στο 86ο λεπτό την Λίβερπουλ και μου προκαλούσε απίστευτη στεναχώρια, το μόνο που είπα είναι «τουλάχιστον το έβαλε αυτός». «Έχω μεγάλες στιγμές στην καριέρα μου, αλλά μου αρέσει πολύ όταν χτύπησα εκείνος τον χούλιγκαν, έστω κι αν ξέρω ότι ήταν λάθος μου» Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά ο Cantona άγγιζε τα όρια της τελειότητας -αν υπάρχουν αυτά- στο μυαλό μου. Ήξερε πολλά κιλά μπάλα (για να το πω, όπως οι αθλητικογράφοι), δεν ήταν ποτέ ντίβα όμως, του άρεσε να παίζει για την ομάδα και ήταν «κακό παιδί» μέσα στο γήπεδο. Ουσιαστικά ήταν ένας συνδυασμός παίκτη παλαιάς κοπής που όμως ήξερε το ποδόσφαιρο του μέλλοντος. Μαγικός συνδυασμός. Και πάνω από όλα ήταν ειλικρινής. «Έχω μεγάλες στιγμές στην καριέρα μου, αλλά μου αρέσει πολύ όταν χτύπησα εκείνος τον χούλιγκαν, έστω κι αν ξέρω ότι ήταν λάθος μου» έχει δηλώσει για την πασίγνωστη kung-fu κλωτσιά του στον οπαδό της Κρίσταλ Πάλας που τον άφησε εκτός γηπέδων για αρκετούς μήνες, μετά την τιμωρία της Αγγλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Με την ίδια άνεση που έβγαζε μια μαγική πάσα ή πετύχαινε ένα υπέροχο γκολ, άλλο τόσο εύκολα μπορούσε να σε σοκάρει: το τελευταίο μεγάλο σοκ το έδωσε τον Μάιο του 1997 όταν ανακοίνωσε την απόσυρσή του από το ποδόσφαιρο. Ήταν μόλις 30 ετών και σίγουρα είχε μερικά ακόμα πολύ καλά χρόνια μπροστά του – όπως και ομάδες που θα πλήρωναν εκατομμύρια για να τον αποκτήσουν. «Πάντα σχεδίαζα να αποσυρθώ στο απόγειο της καριέρας μου και στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έπιασα την κορυφή» ήταν η εξήγησή του. Έστω κι αν δεν πήρε ποτέ ένα Τσάμπιονς Λιγκ (το κατάφεραν τα «παιδιά» του δύο χρόνια μετά), ούτε είχε κάποια διάκριση με την Εθνική Γαλλίας – ένα χρόνο μετά που κρέμασε τα παπούτσια του, οι «τρικολόρ» πήραν το Μουντιάλ!   Ο διάσημος πίνακας του Michael Browne (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Duncan Hull) Κάτι περισσότερο από ποδοσφαιριστής Βέβαια ο Cantona δεν ήταν απλά ένας ταλαντούχος παίκτης, που όταν το ματς τελείωνε και τα φώτα έσβηναν, ξεχνιόταν. Ήξερε πως να κάνει τους πάντες να ακολουθούν κάθε βήμα και κίνησή του. Εδώ μέχρι και style μαθήματα δίδαξε. Αυτός δεν είναι ο πρώτος που σήκωσε τον γιακά της ποδοσφαιρικής του μπλούζας και ξαφνικά άρχισαν όλοι να το παίζουν μάγκες; Με την διαφορά, που δεν κατάλαβαν αυτοί οι όλοι, είναι πως μόνο στον Eric ταίριαζε αυτό στο στυλ. Οι υπόλοιποι έμοιαζαν με κακγκούρια. Ή, ποιος ξεχνάει τον πίνακα του ζωγράφου Michael Browne με τίτλο The Art of the Game το 1997, που έδειχνε τον Cantona σε ρόλο αναστημένου Χριστού. Ναι, τέτοια τρέλα είχαν στην Αγγλία μαζί του. Λογικό αν σκεφτείς πως και ο ίδιος έχει δηλώσει ότι «η Γαλλία είναι η χώρα μου, αλλά δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Έχω γεννηθεί εκεί, αλλά νιώθω περισσότερο Άγγλος». Και η «κληρονομιά» του συνεχίζει να παραμένει ζωντανή στο νησί. Στο Ολντ Τράφορντ οι φίλαθλοι ακόμα τραγουδάνε το όνομά του στις εξέδρες, αραιά και που το όνομά του ακούγεται για το προπονητικό τιμ της Γιουνάιτεντ ξεσηκώνοντας τους οπαδούς, ενώ δεν υπάρχει λίστα για τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που το όνομα του Cantona να μην είναι μέσα. Ακόμα και σήμερα, δύο δεκαετίες από τότε που εγκατέλειψε την στρογγυλή θεά.   Μακριά από το ποδόσφαιρο, πάντα κοντά στη δημοσιότητα «Δεν ήταν εύκολο για μένα να αφήσω το ποδόσφαιρο. Απλά πλέον δεν είχα το πάθος να πέφτω νωρίς για ύπνο, να μην βγαίνω με φίλους, να μην πίνω. Ήθελα να κάνω όλα αυτά που κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι στη ζωή τους». Αυτά ήταν τα λόγια του όταν το 2003 επέστρεψε στην Αγγλία για να παραλάβει ένα ακόμα βραβείο. Βέβαια το ποδόσφαιρο -έστω και δύσκολα- το άφησε, όμως δεν κατάφερε να μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όταν σήκωσε για πρώτη φορά τον γιακά στο γήπεδο, κανείς δεν περίμενε αυτή η κίνηση να γίνει μόδα (Φωτογραφία από το swipelife) Δεν του πήρε αρκετό καιρό που άφησε τα γήπεδα και βρέθηκε στα κινηματογραφικά πλατό, με έναν ρόλο στο φιλμ Elizabeth. Βέβαια ποτέ δεν δήλωσε ηθοποιός. Άλλωστε όπως λέει και ο ίδιος «έχω πει όχι σε ταινίες που τελικά πήγαν πολύ καλά. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Εγώ θέλω να κάνω συναρπαστικά πράγματα». Και μέχρι στιγμής το έχει καταφέρει πολύ καλά. Για αυτό πάντα θα είναι ο «Βασιλιάς».

Πηγή : Andro.gr