Σαντιάγο Μπερναμπέου: Ο άνθρωπος, πίσω από το όνομα του γηπέδου της «Βασίλισσας»

Σαν σήμερα, πριν από 122 χρόνια, γεννήθηκε ο άνθρωπος που έμελλε να σημαδέψει την ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Σε ανάμνηση του Σαντιάγο Μπερναμπέου, το «S&B» επιχειρεί ένα ταξίδι στο χρόνο, τότε που μπήκαν οι βάσεις της δυναστείας των «μερένχες»...

Του Δημόκριτου Παπαλεξόπουλου

Όλοι μας γνωρίζουμε γήπεδα τα οποία έχουν «βαφτιστεί» με το όνομα κάποιας εξέχουσας προσωπικότητας της ομάδας την οποία φιλοξενούν. Πόσα όμως έχουν τόσο άρρηκτη σχέση με τον άνθρωπο που αποτέλεσε τον «νονό» τους; 
Στην περίπτωση της Ρεάλ Μαδρίτης, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το όνομα Σαντιάγο Μπερναμπέου, πέρα από τη σκέψη του γηπέδου, φέρνει στο νου και την προσωπικότητα που συνέδεσε την πορεία της με τα πρώτα βήματα της «Βασίλισσας».

Τα πρώτα βήματα 
                               
  Ο Σαντιάγο Μπερναμπέου Γέστε γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου 1895, και υπήρξε το πρόσωπο που έμελλε να καθορίσει  την ιστορική πορεία της Ρεάλ, εις το διηνεκές  του χρόνου. Σε ηλικία 17 ετών έγινε ποδοσφαιριστής των «μερένχες» , πόστο στο οποίο παρέμεινε για 15 χρόνια (1912-1926). Μάλιστα, εκείνη την περίοδο ήταν ότι καλύτερο είχε να επιδείξει ο σύλλογος, καθώς κατόρθωσε να φορτώσει με πολλά γκολ τα αντίπαλα δίχτυα. Στη συνέχεια θα τον κερδίσει η δικηγορία, με τις συνθήκες της εποχής , άλλωστε, να επιβάλλουν την ενασχόληση με κάποιο επάγγελμα προς βιοπορισμό.

Η ανάμειξη με το καθεστώς του Φράνκο

Η θητεία του Μπερναμπέου στον ποεδρικό «θώκο» της Ρεάλ, διήρκησε από το 1944 μέχρι το 1978, μια περίοδος 35 ετών, η οποία συνέπεσε χρονολογικά με τη δικτατορία του καθεστώτος του Στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε δικτάτορας χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο αποπροσανατολισμού του λαού, με τον ίδιο τον πρόεδρο της Ρεάλ να δηλώνει το 1968 πως «το ποδόσφαιρο προσέφερε τις υπηρεσίες του στην πατρίδα»... Μάλιστα, ο μύθος θέλει το καθεστώς να λαμβάνει τις αποφάσεις του κατά τη διάρκεια των αγώνων και της μετάδοσής τους από την τηλεόραση, ώστε να μειώνεται η ένταση των αντιδράσεων! Παρά το γεγονός ότι οι σχέσεις μεταξύ του μεγαλύτερου άνδρα στο πολιτικό σκηνικό και εκείνου στο αθλητικό, δεν μπορούσαν παρά να είναι άριστες, υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με το κατά πόσο η Ρεάλ ευνοήθηκε από το καθεστώς, αφενός διότι υπήρξε η περίοδος της «ξηρασίας» στο διάστημα 1939-1953 με τη «Βασίλισσα» να κατακτά μονά 2 Κύπελλα και αφετέρου γιατί ποτέ δεν απονεμήθηκαν τιμές στο δικτάτορα, όπως είχε πράξει η Μπαρτσελόνα...
 
Την καταστροφική περίοδο 1936-1939 και τον Εμφύλιο που διέλυσε τη χώρα, ο γνωστός για τα «δεξιά» του φρονήματα, Μπερναμπέου, εξορίστηκε από τα υπόλοιπα μέλη της Ρεάλ, με τον τελευταίο να εντάσσεται στις δυνάμεις του Φράνκο, και να συμμετέχει, υπό τις οδηγίες του Στρατηγού Αγκουστίν Μουνιόθ Γκράντες , στην εισβολή του Στρατού στην καταλονία, με την οποία επικυρώθηκε και η κατάκτηση της χώρας από τον στρατό. 
Μετά το τέλος του πολέμου, το 1939, ο Μπερναμπέου επέστρεψε στον οργανισμό της Ρεάλ, εντούτοις συνάντησε ένα κατεστραμμένο από τον πόλεμο Σαμαρτίν, του οποίου η επισκευή απαιτούσε 300.000 πεσέτες, αλλά και μια ομάδα η οποία είχε μόλις 5 παίκτες έτοιμους να αγωνιστούν...

Η προεδρία, το γήπεδο και ο Ντι Στέφανο

Η ιστορική καμπή στην ιστορία του συλλόγου πραγματοποιήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1943, όταν ο Αντόνιο Σάντος Περάλδα παραδίδει την προεδρία του συλλόγου στα χέρια του παλιού ποδοσφαιριστή , Σαντιάγο Μπερναμπέου. Πρώτος στόχος του νέου προέδρου υπήρξε η δημιουργία ενός γηπέδου στη θέση του υπάρχοντος Σαμαρτίν. Τα έργα ξεκίνησαν το 1944, και ολοκληρώθηκαν τρία χρόνια αργότερα, όταν και φιλοξένησε τον πρώτο αγώνα του στα πλαίσια των εγκαινίων, αυτόν της Ρεάλ με την Μπελενένσες (3-1). Το γήπεδο που τότε φιλοξένησε 75.145 θέσεις, αναμενόταν να φιλοξενήσει αργότερα όλες τις επιτυχίες αυτής της ομάδας...
Ακόμα μία ημερομηνία-σταθμός αποτέλεσε η 6η Μαρτίου του 1952, όταν η Ρεάλ προκειμένου να γιορτάσει τα 50 της χρόνια, κάλεσε την Μιλιονάριος από την Κολομβία, στην οποία αγωνιζόταν ο τότε άσημος στην Ευρώπη, Αλφρέντο Ντι Σέφανο. Η εξωπραγματική του εμφάνιση, με την οποία οδήγης την ομάδα του στη νίκη, θάμπωσε τον Μπερναμπέου, ο οποίος θέλησε απεγνωσμένα ανα τον αποκτήσει.
                    
Ωστόσο, στην πορεία βγήκε στο φως το γεγονός πως η ομάδα του τον κατείχε παράνομα, και κάπου εκεί ξεκίνησε μια απίστευτη ιστορία, η κατάληξη της οποίας άλλαξε τον ρου της ιστορίας τόσο της Ρεάλ, όσο και της... Μπαρτσελόνα. Και αυτό διότι, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, η νόμιμη ομάδα του Ντι Στέφανο, Ρίβερ Πλέιτ, είχε έρθει σε συμφωνία με την Μπαρτσελόνα, για τη μετακίνηση του παίκτη. Παράλληλα, η Ρεάλ που δε γνώριζε ότι ο ποδοσφαιριστής κάθε άλλο παρά νόμιμος ποδοσφαιριστής της Μιλιονέιρος ήταν , ήρθε σε συμφωνία με τους Κολομβιανούς, την ίδια ώρα που η Μπαρτσελόνα υποστήριζε πως ο παίκτης ήταν δικός της! Τελικά, μίλησαν οι... διασυνδέσεις του Μπερναμπέου στην Ισπανική ομοσπονδία, η οποία προχώρησε σε μια απόφαση-κωμωδία: ο ποδοσφαιριστής θα αγωνιζόταν εναλλάξ ανά σεζόν σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα (!), με τους «μπλαουγκράνα» να προσβάλλονται σφόδρα από την απόφαση και να αποσύρονται από την υπόθεση. 
Αυτή η κίνηση υπήρξε και η τομή στην ιστορία, καθώς η μεν Μπαρτσελόνα έκανε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ιστορίας της και η δε Ρεάλ εισήχθη στη «χρυσή» δεκαεξατία (1954-1969) στην οποία κατέκτησε 19 τίτλους σε Ισπανία και Ευρώπη!
 
Η μετέπειτα πορεία και το τέλος...

Ο Μπερναμπέου ποτέ δεν αρκέστηκε στα όσα κατακτούσε και έτσι στελέχωνε τη μηχανή της Ρεάλ με ολοένα και πιο ποιοτικά γρανάζια. Γιόχαν κρόιφ, Χοσέ Σανταμαρία, Νέτσερ, Ραϊμόντ Κόπα, Φέρεντς Πούσκας, ήταν μόνο μερικά από τα αστέρια που φόρεσαν τη λευκή φανέλα, με τους δύο τελευταίους να συνθέτουν μαζί με τον Ντι Στέφανο μία από τις καλύτερες επιθετικές τριπλέτες που έχουν φανεί ποτέ στα γήπεδα.Παράλληλα, προπονητής των τίτλων σε όλη αυτή την επιτυχημένη πορεία, ήταν ο Μιγκέλ Μουνιόθ, ο οποίος αποχώρησε από τον σύλλογο το 1974.
Η δυσάρεστη είδηση ήρθε στις 2 Ιουνίου του 1978 όταν ο εμβληματικός πρόεδρος που κατασκεύασε ένα γήπεδο-στολίδι  , κατέκτησε 6 Κύπελλα Πρωταθλητριών, 1 Κύπελλο Ιντερκοντινένταλ, 16 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα Ισπανίας,  άφησε την τελευταία του πνοή...  
Ένας άνθρωπος που, όποιες και αν είναι οι απόψεις σχετικά με τις πρακτικές του και την ανάμειξή του ή μη με το δικτατορικό καθεστώς, αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότερες στην ιστορία του αθλητισμού, και αυτός στον οποίο η Ρεάλ χρωστά κατά ένα μεγάλο ποσοστό το προσωνύμιο «Βασίλισσα».

sportandbusiness.gr