GHEORGHE HAGI, Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ ΤΩΝ ΚΑΡΠΑΘΙΩΝ

Από τον Γιώργο Βαρούχα

Έβλεπα τον εναρκτήριο αγώνα του Euro 2016 χθες το βράδυ με τους γηπεδούχους Γάλλους να έχουν το εξαιρετικό ταλέντο μεν αλλά να μην βρίσκουν πολλές λύσεις απέναντι στους τίμιους Ρουμάνους.

Να ναι καλά γι'αυτούς ο φανταστικός Παγιέτ, τον οποίο δεν θα αργήσουμε να δούμε σε πρωτοκλασάτη ομάδα (το κείμενο γράφτηκε στις 11/6/2016, σήμερα βρίσκεται στην Μαρσέϊγ για την ιστορία).

Για τους Ρουμάνους, είπαμε ότι είναι τίμιοι μεν, αλλά με φανερή απουσία ατομικού ταλέντου και φυσικής κατάστασης δε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είπανε οι παλιότεροι "ε ρε και να είχαμε έναν Χάτζι τουλάχιστον μαζί μας". Έναν πρωτοκλασάτο ηγέτη, με τρομακτικά ποδοσφαιρικά προσόντα, που θα έβαζε σπαζοκεφαλιές σε κάθε αντίπαλο προπονητή για την αναχαίτισή του. Και πάλι μερικές φορές δεν θα έφτανε, γιατί θα εξαπέλυε ένα σουτ από το κέντρο και όλοι θα χειροκροτούσαν την γκολάρα που θα βλέπανε. Γιατί αυτή η γκολάρα θα έμπαινε από το πουθενά, ένα στοιχείο που χαρακτήριζε τον σπουδαίο Ρουμάνο.

Σαν αυτό με την Μονακό το 2000 (ένα γκολ που δεν θα ξεχάσω ποτέ, δεν γίνεται να σαι τόσο αναίσθητος όταν σουτάρεις λες και δίνεις χαλαρή πάσα χωρίς κανέναν αντίπαλο κοντά στον συμπαίκτη σου πίσω από το κέντρο).

Ναι τότε που είχε ψηφιστεί ο καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ (η Ρουμανία αποκλείστηκε στα προημιτελικά). Έχοντας τρία γκολ και κάνοντας μαγικά με τα πόδια θα τον μάθαινε τότε όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.

Ποιος όμως ήταν ο 'Μαραντόνα των Καρπαθίων" για τον πλανήτη, ο "Commandade" για τους οπαδούς της Γαλατασαράι, ο Βασιλιάς (Regele) για τους συμπατριώτες του;

Είναι ο κορυφαίος Ρουμάνος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και ένας από τους καλύτερους παίκτες που πρωταγωνίστησαν στα 90'ς. Είναι ο παίκτης που έπαιξε σε 3 Μουντιάλ και 3 Ευρωπαϊκά με την χώρα του. Είναι ο παίκτης που έγινε θρύλος στην Γαλατασαράι ενώ έπαιξε και σε Ρεάλ και Μπάρτσα. Είναι ο παίκτης που ο άλλοτε προπονητής του σε 3 διοργανώσεις Άνχελ Ιορντανέσκου θα έδινε την ψυχή του να τον είχε μαζί του τώρα.

Η ομορφιά του Χάτζι όπως είπαμε και πάνω ήταν η οδυνηρή για τον αντίπαλο απρόβλεπτη φύση του. Εκπληκτικά άνετος και με τα δύο πόδια (κυρίως το αριστερό), ντρίπλα με ταχύτητα και σουτάρα, με τα παραπάνω βίντεο να το πιστοποιούν. Δύσκολα θα βρεις άλλο ποδοσφαιριστή να είναι τόσο αναίσθητος όταν σουτάρει και να αψηφά τους βασικούς νόμους της φυσικής. Τα σουτ του προσγειώνονταν στα δίχτυα και οι τερματοφύλακες καταλάβαιναν τι έπαιζε στο σπίτι τους όταν έβλεπαν το re-play. Καμιά φορά σήκωναν τα χέρια για την φωτογραφία.  Στα φάουλ είχε διάφορους τρόπους να σκοράρει και αποφάσιζε μάλλον στιγμιαία (βίντεο παρακάτω).

Το κέντρο ήταν κτήμα του. Οι πάσες του τόσο καλές που ντρέπεσαι να μην τις μετουσιώσεις σε γκολ. Στην απίστευτη ματσάρα τότε με την Αργεντινή δίνει μια άρρωστη ασίστ για το 2-1 και κάνει ένα εύκολο για την κλάση του τελείωμα στο 3-1. Tότε στο γήπεδο υπήρχε μόνο ένας Μαραντόνα. Αυτός, των Καρπαθίων γιατί ο αυθεντικός είχε αποκλειστεί λόγω ντόπινγκ.

Είχαν βρεθεί πάντως οι δυο τους τέσσερα χρόνια πριν.

Στο παρακάτω βίντεο υπάρχουν όλες οι συναντήσεις τους στον αγώνα με τον Hagi να κιτρινίζεται για το φάουλ στον Ντιέγκο. Οι κινήσεις του δείχνουν ότι θέλει να γίνει τεράστιος σαν τον Ντιέγκο και δεν μασάει καθόλου όταν βρίσκεται απέναντί του. Ο Μαραντόνα, ο οποίος ποτέ δεν φημίζονταν για τα αμυντικά του καθήκοντα βέβαια, δεν μπορεί να τον σταματήσει και ο Hagi τον περνάει πάντα εύκολα.

Έφτιαξε το όνομά του στην Στεάουα, την οποία οδήγησε (στον πρώτο του αγώνα με αυτή, μιας και είχε μεταγραφτεί για τον συγκεκριμένο αγώνα!) στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Σουπερ Καπ το 1987. Οι προτάσεις από Παναθηναϊκό (ο Βαρδινογιάννης προσπάθησε να τον φέρει στην Ελλάδα διακαώς), Μίλαν και Μπάγερν δεν έγιναν δεκτές λόγω του Τσαουσέσκου.

Στην Ρεάλ πήγε με 4,3 εκατομμύρια αλλά δεν άφησε το στίγμα του. Μετά οδήγησε την Μπρέσια ξανά στην πρώτη κατηγορία και εκεί ήρθε το καταπληκτικό Μουντιάλ που τον πήγε στην Μπαρτσελόνα.

Και εκεί δεν αφήνει το στίγμα του, αλλά θα γίνει ο απόλυτος άρχοντας στην Γαλατασαράι, κατακτώντας σχεδόν τα πάντα με αυτή (μόνο το Τσάμπιονς Λιγκ άφησε). Τέσσερις συνεχόμενοι τίτλοι, ΟΥΕΦΑ εναντίον της Άρσεναλ το 2000 (αποβλήθηκε για χτύπημα στον Τόνι Άνταμς), Σούπερ Καπ απέναντι στην Ρεάλ. Στα 35 του βρίσκονταν στο κορυφαίο του σημείο. Η λατρεία των οπαδών δικαιολογημένη.

Σε εθνικό επίπεδο, η καριέρα του τέλειωσε άδοξα το 2000 όταν σε 4' είδε δύο κίτρινες στα προημιτελικά και η Ρουμανία αποκλείστηκε χάνοντας 2-0 από την Ιταλία. Το 2001 αποσύρθηκε γενικά από το ποδόσφαιρο.

Στα πρώτα προπονητικά του βήματα απέτυχε και σήμερα είναι διευθυντής σε μια από τις μεγαλύτερες ακαδημίες ποδοσφαίρου στην Ευρώπη.

Η κλάση δεν ξεχνιέται και το απέδειξε στα 48 χρόνια του κάνοντας αυτό πριν 3 χρόνια σε αγώνα βετεράνων της Μπαρτσελόνα.

Και αυτό σε προπόνηση.

Ένα τεράστιο 10άρι, ένας υπέροχος αρτίστας του ποδοσφαίρου του οποίου το όνομα δεν αναφέρεται και συχνά. Ίσως ότι δεν πέτυχε όσα μπορούσε με Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, δύο κορυφαίες ομάδες που θα απογείωναν την φήμη του. Είχε κατηγορηθεί για τεμπελιά και η οξύθημη και ατίθαση φύση του δεν βοηθούσε την συνεργασία του με τους προπονητές του.

Αυτό που μετράει στο τέλος ωστόσο είναι ότι η κίτρινη φανέλα με το Νο10 στην πλάτη που ολίσθυε από το κέντρο μέχρι την αντίπαλη περιοχή ανάμεσα στους αντίπαλους αμυντικούς και εξαπέλυε έναν κεραυνό θα μείνει για πάντα σαν εικόνα στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους.

cult24.gr