Στους Oλυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου τo 1936 ….MIA ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στους Oλυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου τo 1936 o Χρήστος (Μάντικας)  τερμα­τίζει έκτος Ολυμπιονίκης στα τετρακόσα εμπόδια! Τήν προηγούμενη μέρα, για να μπει στα τελικά, νίκησε τον Ουγγαρέζο πρωταθλητή Κόβατς πέφτοντας με τα μούτρα πάνω στο νήμα και στο μάβρο χώμα του στίβου. Έτσι, την επομένη είναι ο μόνος Εβρωπαίος που κάθεται στην εκκίνηση για τον τελικό τυλιγμένος σ’ όλο το κορμί μ’ επιδέσμους! Ο Χρήστος εκείνη τη στιγμή είναι μπροστά στα μάτια του κόσμου η ψυχή, η καρδιά, το αίμα, η όψη, το όνομα, η ταφτότητα της Ελλάδας! Οι ιδιοχτήτες της Ελλάδας, όπως πάντο­τε, είναι άλλοι! Ο Χρήστος δεν ανήκει σ’ αφτούς, ανήκει στο λ α ό, στον όπως πάντοτε αχτήμονα ελληνικό λ α ό, στον όπως πάντοτε άστεγο νοικάρη της γης του λαό! Οι ιδιοχτήτες όπως πάντοτε εισπράττουν την τιμή και τη δόξα, το αίμα και τον ιδρώτα, το μόχτο και το δίκιο των παιδιών του λαού! Κι′ ο Χρήστος είναι παιδί του λαού!…

Ο Αδόλφος Χίτλερ παρακολουθεί τους αγώνες από την εξέδρα των ε­πισήμων. Παρατηρεί τον λαβωμένο αθλητή, ρωτάει ποιος είναι, πληροφορείται το κατόρθωμα του και πως είναι ο  μ ο ν α δ ι κ ό ς εκπρόσωπος της Ευρώπης στο αγώνισμα, τον προσκαλεί μετά τον τερματισμό στην εξέδρα και τόνε συγχαίρει.

Κι′ ο Χρήστος, ο ολυμπιονίκης, ο βαλκανιονίκης, ο μεγάλος μαχη­τής, ο Έλληνας που δάμασε γίγαντες και πάλαιψε σαν το λιοντάρι, δάκρυζε γιατί δεν είχε στον ήλιο μοίρα και τρόπο να μεγαλώσει τ’ αγόρι του…

Περισσότερα για τον Χρήστο Μάντικα ΕΔΩ